In de ban van (de praatjes) van Luigi

17 sept 2010

We worden gestalkt. Die verrekte Italiaan is er alweer! Als wij de bus parkeren om Monemvasia binnen te kunnen lopen komt hij met zijn vrouw de helling opfietsen. Uiteraard volgt weer een minutenlang gesprek waarin hij wéér zijn Bountny-eiland gaat promoten. Zucht....aan de glunderende ogen van Carry zie ik dat dit eiland nu een absolute must is geworden. Als zijn (roodharige) echtgenote ook een duit in het zakje wil doen dan komt er een tirade ik het Italiaans waar ik uit opmaak dat HIJ de "reisleider" is en het gefronste voorhoofd geeft ook nog eens aan. De rooie houdt hierop wijselijk verder haar mond. Eindelijk neemt hij afscheid met de woorden: "We see each other on the beach on Elafonisos Island." Dus dat wordt nog een keer Luigi dan.... Gelukkig komen we hem in Monemvasia niet meer tegen en kunnen ongestoord alle moois hier bekijken. Deze versterkte stad, gelegen op een rots 350 m boven de zeespiegel draagt de terechte bijnaam, het Gibraltar van Griekenland. In zijn hoogtijdagen in de 15e eeuw had het 50.000 inwoners. In 1911 is de laatste inwoner vertrokken. Wel weer een hele klim als we ook nog eens uppertown bezoeken, maar ook dat is weer zeer de moeite waard. We nemen de tijd om lekker in de schaduw van de citadel van het prachtige uitzicht te genieten. Terug downtown nog even op een terras een paar biertjes (Heineken uit het vat) wegklokken en dan weer naar beneden bollen waar we de vermoeienissen van de klim nog even afspoelen in zee. Als ik een eindje verder een internetplekje aan het zoeken ben, staat Luigi alwéér met Car te flemen. Weer heeft hij ons kennelijk in de smiezen gehad, en nu probeert hij Car ook over te halen om een soort Griekse fjorden te bezoeken, want ook deze zijn soooooo bjoetifoel (en nu wil hij ook al iets met haar gaan drinken). Dan gaat het richting Elafonisos Island. Of Car nog onder de indruk is van onze Luigi? Het kaartlezen gaat in ieder geval een stuk minder. We missen een afslag, maar volgens Car komt er nog een weggetje dat we ook kunnen nemen. DAT heb ik geweten. In plaats van tussen twee bergen door te rijden gaan we gestaag naar de hoogste top over super smalle weggetjes met ontelbare haarspeldbochten. Het schiet voor geen meter op en ik draai me te schompes aan het stuur en dat met plus 30 graden. Gelukkig hebben we ook airco. Mijn kaartleester probeert me verder op te vrolijken met de opmerking "dat dit toch ook leuk is", en paait me verder met blikjes Red Bull en zoute dropjes. Eindelijk heb ik die puist achter me en weer eenmaal aan de kust beland volgen we de bordjes ferry en staan plotseling na een bocht meteen voor de kade. We kunnen er meteen oprijden en voor zo'n € 18,60 brengen ze ons naar het eiland. De hele ferry voor ons alleen want er is verder kennelijk geen sterveling die hier naar toe wil.... We rijden meteen door naar het (enige) strand van het eiland om het Bounty gevoel nog voor het slapen te krijgen. Nou, dat viel eigenlijk een beetje tegen. Prachtige baai, eigenlijk twee met een smal reepje land ertussen, en inderdaad een mooi strand met duinen erachter. Maar ik ontwaarde geen schaars geklede schonen en geen cocktailbarretjes. Wel weer een prachtige ondergaande zon, maar daar hebben we er meer van gezien en mijn dorst gaat daar niet van over. Toen de zon dan achter de einder was verdwenen werd het echt tijd voor een slaapplekje. Nog even het eiland rond gereden en uiteindelijk tegen de hellingflanken een mooi plekje gevonden. naast een kapelletje.
Tijd voor een hapje en mijn biertje......
(Met Carry gaat het ook een stuk beter, zodat we ook weer eens wat anders kunnen eten dan gekookte kip met rijst of puree)

Gereden: 56 km