Rust en kust

18 september 2010

Route:Elafonisos Island-Papadianika-Molai-Aghios Dimitrios-Peletya-Leoniodio-Sambatik

Wakker worden tussen een heel klein oud kerkje en idem dito kerkhof(je) heeft ook wel wat voor een keer. Het uitzicht op zee is er natuurlijk vrijwel altijd, dit keer alleen een beetje verder weg als dat we de laatste dagen gewend zijn.
Na een snel ontbijt en natuurlijk de nodige mattenuitklopperijtjes, de hond kan het niet laten om zich steeds weer overal in te rollen, rijden we naar het beroemde zandstrandje terug. Eerst zijn we een klein beetje teleurgesteld omdat "mijn" Italiaan er zo lyrisch over was , maar naar mate de ochtend vordert worden we steeds enthousiaster.
Het zand is inderdaad wit en het water is blauwer als dat in het zwembad. Geen steentjes en geen schelpjes zijn er te zien. Het zand plakt alleen uren erna nog aan je lijf. Je kunt er meters ver weg het water inlopen en dan sta je nog maar tot aan je middel in het water. Ik heb het zo nog nergens gezien. Ook Gerard is inmiddels enthousiast en als ik hem vraag om er een paar foto's van te maken is hij meteen te porren. Als ik heerlijk op mijn buik ga liggen zonnen, hoor ik opeens iemand fluiten! Als ik opkijk zie ik in de verte boven op de berg iemand staan, mijn klipgeit! Oh nee, klipbok, 2 nog wel want je denkt toch niet dat de hond bij mij blijft liggen als Gerard wegloopt! Nee die sjiebelt lekker mee met hem. Ik zie ze steeds kleiner en kleiner worden totdat ik ze op de bergkam zie lopen. Die sufferd, hij is nog wel op zijn slippers! Als ik ze uit het oog verlies denk ik nog even: als hij valt kan ik er toch niets meer aan doen, dan is het toch al gebeurd en val meteen in slaap.
Gelukkig staan ze na een tijdje gezond en wel naast me. Als we een paar uurtjes gezond en gezwommen hebben vertrekken we naar de ferryboot, we willen tenslotte vandaag nog naar Napflio.
De boot is met zijn 7 auto's en 20 passagiers voller als gisteren, en na een korte vaart komen we weer op het zuidelijkste puntje van de Peleponessos aan. Dit is tevens het zuidelijkste punt van het vasteland van Griekenland.
De rit dwars door de hoogten van deze Peleponessos "vinger" voert ons door hoge bergen met wegen tot op 1000 meter en schitterende uitzichten, met dorpjes waar de tijd stil lijkt te blijven staan.
Ook typisch Griekenland is een vrij brede geasfalteerde weg die opeens ophoudt en overgaat in een smalle onverharde weg die me doet denken aan de weg die naar het huis van Bernd lijdt. Hoewel die nog 10 keer zo erg is en ik ben dan ook bang als we volgende week daar aankomen dat we dit beslist niet met de bus kunnen doen. Ben dus bijna ervan overtuigd dat we zullen moeten lopen want ik hoor Gerard nu al zo vaak zuchten en vloeken dat het allemaal zo steil is, dus dat doe ik hem dan maar niet aan.
Aangezien we over de eerste 100 kilometer al meer als 3 uur doen besluiten we om aan een mooi baaitje, pal boven de haven van Sambatika de nacht door te brengen.
Morgen vroeg op om verder naar Napflio te rijden. Het wordt nu ECHT eden tijd door wat winkeltjes.

Gereden kilometers: 155 km