Strand, boot en autostrada

Donderdag 30 september 2010
Vrijdag 1 oktober 2010

Route: Sarakinikobeach-Igoumenitsa-Ancona-Bologna-Verona-Rovereto

Eindelijk kunnen we dan eens doen wat we ons al een paar dagen voorgenomen hebben: zwemmen, zonnen en uitrusten in een prachtige baai.
Als we vanmorgen wakker worden zien we een heerlijk zonnetje over de baai schijnen en ik duik dan ook meteen de zee in.
Daarna nog even snel ontbijten en dan plat in die ligstoelen die we eigenlijk bijna voor niets hebben meegenomen.
Zo vaak hebben we ze niet gebruikt, aktief als we zijn geweest.
Wat heerlijk ook dat we allebei van die mensen zijn die niet hele dagen willen liggen maar die het fijner vinden om dingen te ondernemen.
Maar al na een paar uur krijgt Gerard de kriebels in de benen
en zwemt naar een paar hoge rotsen die aan de kant van de baai liggen en opeens zie ik hem er bovenop klimmen. Wat dat betreft is het net zo'n klipgeit als dat ik ben! Ook ik kan op de onmogelijkste hoge rotsen klimmen.
Als ik na een tijdje foto's wil gaan maken van de baai van bovenaf krijg ik gezelschap van een super klein kittentje, zijn moeder en zusje dwalen ergens anders rond en nemen geen notitie van mij. Maar deze kleine opdonder blijft maar om mijn benen heen draaien en waar ik ook ga, hij volgt me. Als ik dan de 100 trappen naar beneden loop, springt hij dapper met me mee, het ukkie is 2 keer zo klein als de traptrede. Onderaan besluit ik hem mee te nemen naar het busje en hij nestelt zich heerlijk in mijn nek en op mijn schouder. Ik hoop dat Gerard overstag gaat, als het dan geen schildpad is dan maar een poesje.
Maar hoewel hij lacht en een hele boel foto's maakt lukt het me toch niet om hem over te halen. Beau is het daar helemaal mee eens dus breng ik hem maar weer terug, al die trappen weer omhoog. Maar tevergeefs, als ik dan weer naar beneden loop, volgt hij me trouw weer alle trappen af! Ik verbijt me zelf en laat hem luid miauwend achter, de laatste trap durft hij toch niet meer af want die eindigt in de golven.
Jammer, ik had hem graag meegenomen!
Om een uur of 3 besluiten we richting de boot te rijden, de 50 km. die we nog moeten slingert zich nog even tussen hoge bergen door met in de diepte uitzicht op de meest fantastische baaitjes. Igoumenitsa ligt aan een grote baai die we plotseling voor ons zien opduiken als we om de berg heen komen rijden.
Nu het toch nog zo vroeg is en we bijna op de plaats van bestemming zijn besluiten we om op dit mooie uitzichtspunt van de laatste Griekse zonnestralen te genieten en iets te eten.
Als we om een uur of 7 ingecheckt hebben lopen we nog even door de stad en om half 11 kunnen we aan boord. Als je al die auto's, campers en vrachtwagens ziet staan die mee moeten kun je je niet voorstellen dat die boot om 11 uur moet vertrekken.
Maar precies op tijd verlaten we Igoumenitsa en wordt het tijd om de kamer op te zoeken. Beau mag deze rit legaal mee na nog eens 34 euro voor hem te hebben betaald. Het is net of het hem niet meer interesseert waar hij nu weer is, hij gaat rustig liggen en slaapt de hele nacht terwijl wij wakker worden gehouden doordat er op de boot honderden jongelui tekeer gaan die naar het eiland Zakynthos zijn geweest om daar feest te vieren.
Dus dat is voor ons weer een korte nacht want hoewel de hut geen raampjes heeft zijn we toch weer op ons gebruikelijke uur wakker en dus op.
We ontbijten op de kamer en gaan dan eens kijken wat het voor een weer is want zonder raampjes in de cabine is dat dan natuurlijk een verrassing. Het blijkt droog te zijn en na een uurtje is het zelfs warm en kunnen we in een t-shirtje aan dek blijven zitten. Na de lunch naderen we al snel de haven van Ancona en om half 3 stroomt het hele schip leeg. Het blijft wonderbaarlijk om te zien wat er allemaal uit het ruim komt en vooral hoe vlug het ook weer uit de haven en uit de stad verdwenen is.
Na Ancona nemen we de autosnelweg richting Bologna en zitten we al snel weer in de massa van auto's, file's, slecht weer en (bijna) orde van de dag.
Na een korte pauze rijden we nog een flink eind door en gaan in Rovereto van de snelweg af.
In dit dorp, midden in de Italiaanse bergen, is Gerard ooit, toen hij een jaar of 20 was, met de motor op vakantie geweest.
We zoeken niet lang door, het is inmiddels al heel lang donker, en parkeren de auto op een dorpspleintje onder aan de verlichte kerk.
Morgen nog een heel stuk door Oostenrijk en Duitsland en dan hopen we toch zondag, tegen de avond, thuis te zijn.

Gereden kilometers: 420

p.s mam, heb je de koude schotel dan klaar staan?