Dag 6, ........

Ze is gevloerd....... Vandaar dat ik de dag nu mag samenvatten in dit reisverslag. Voor mijn zoon, die dit overigens nóóit leest, zou ik snel klaar zijn. "Pap, was het leuk? Mooi! Leuk voor jullie... maar moet ik dat dan lezen? " Tja....
Maar voor onszelf is het ook leuk om later nog eens onze ervaringen terug te lezen en samen met de foto's die we maken doen we onze reisjes dan nog eens dunnetjes over.
Maar voor de meelezers van dit verslag proberen we toch ook steeds weer over te brengen hoe we genieten. Want dat doen we!! (Het is voor ons trouwens ook steeds leuk jullie reacties te lezen)

Vanmorgen was het weer vroeg dag. Zo tegen 5 worden we elke morgen vanaf de minaret toegeblèrd dat Allah het beste met ons voor heeft, maar het lukt ons steeds beter om daar niet echt wakker van te worden. Maar een uurtje later worden we dan toch ons bed uitgeblazen door zo'n 38 heteluchtballonnen die langzaam over het stadje varen. We schieten snel wat kledingstukken aan en staan nog met de slaap in de ogen dit kleurige schouwspel in alle vroegte buiten gade te slaan. Dag 6 is begonnen. Na het ontbijt trampelen we naar het dorpje Cavusin ongeveer 3 km zuidelijk van Göreme.
Een leuk plaatsje dat ondermeer bekend staat van zijn grotwoningen en dito kerk. Voor ons komt daar dan nog een extra ding bij, namelijk een cache op het hoogste punt van het dorp, waar we dan ook nog eens een prachtig, 360 graden uitzicht hebben op de omgeving. We zien diverse paadjes onder ons de valleien in slingeren en we besluiten er op goed geluk een te proberen. Verdwalen kunnen we niet want de GPS staat altijd aan en als het echt niet lukt kunnen we altijd op ons spoor dezelfde weg terug nemen. Doordat we zo hoog zitten en het pad steeds verder omhoog stijgt kunnen we ons redelijk goed oriënteren en lijkt de gekozen richting naar "Sunset Point" te lopen. Dat wordt dan wel weer een lange wandeling, want Car weet nog van drie jaar geleden dat het vanaf Sunset Point een flink stuk lopen was terug naar Göreme. Maar na al die dagen wandelen ebben we een aardige conditie gekregen, dus dat moet ook wel gaan lukken. Onderweg stuiten we op de gids Hassan, die met een groepje van ons hotel op pad is. Van hem krijgen we de informatie dat het pad dat we nemen inderdaad richting Sunset Point is, dus we zitten goed met ons oriëntatiegevoel. Het blijft moeilijk hier in deze streek met zijn talloze valleien en zonder wandelkaarten (niet te krijgen namelijk) en ook nog nagenoeg zonder markeringen onderweg. Zo blijven die gidsen werk houden hier en de meeste wandelaars zien we dan ook in groepen met zo'n gids lopen. Maar wij lopen steeds alleen en ik vetrouw op mijn eigen richtinggevoel en dat van Carry, hoewel die twee vaak niet samen gaan. Maar Carry is degene die hier drie jaar geleden ook al eens was en weet vaak met zo'n stelligheid te vertellen dat ze de weg wel kent, dat ik bij zo'n meningverschil toch haar maar de route laat kiezen. Niet altijd blijkt het trouwens te kloppen maar de omgeving blijft prachtig ook als je een beetje verdwaalt. :) Onderweg kom je trouwens regelmatig "Theetentjes en Sapmannetjes" tegen. Totaal in the middle of nowhere proberen die daar hun handel aan de toeristen kwijt te raken. Verbazingwekkend hoe ze hun spullen op deze manier hier naar toe krijgen. Vaak op aftandse brommertjes met enorme tassen waarmee ze op de smalle glibberige paadjes hun in elkaar geflanste tentjes bevoorraden. Het laatste deel van onze route loopt via de zogenaamde Rosevalley. Hier ligt een "church" in de rotsen en drie jaar geleden is Car hier ook geweest. Op de trappen van deze Church is toen door Mia een foto genomen en deze foto is later op haar internetsite terecht gekomen. Dit was ook de foto, waardoor ik "een eerste beeld" van haar kreeg. Tja en die eerste indruk heeft ertoe geleid dat we nu al ruim een jaar leuke dingen met elkaar beleven. Uiteraard maken we nu op deze trap een soortgelijke foto.
Bij "sapman" die hier een tentje heeft strijken we even neer en uit de gezonde sappen die hij te koop heeft kies ik dit keer toch een halve liter Effes. Niet verstandig als je nog een heel eind moet lopen, maar ik doe wel meer onverstandige dingen. ;) Als ik me tegoed doe aan mijn biertje zet Carry inmiddels een heel handeltje op met de sapman. Deze beweert namelijk dat er tientallen schildpadden hier rondlopen die zo voor het grijpen zijn. Als hij van Car hoort dat zij die beestjes voor € 65,- verkoopt, is hij bereid ze voor € 20,- te leveren. Nog voor woensdag zal hij een voorraadje afleveren bij ons pension..... Ik ben blij dat ik bier gekozen heb en laat "de handel" letterlijk aan me voorbij gaan. Maar als ik vannacht ga dromen dat ik met een koffer vol "turtles" bij de douane gepakt word en daarna zwetend wakker wordt, dan wordt mevrouw bedankt.
Maar de laatste kilometers terug zijn nog loodzwaar, maar we genieten allebei intens. Keer op keer hoor ik Car weer zeggen: "Goffedomme Geer, mooi he". Als we voor de zoveelste keer even gaan zitten om dit prachtige schouwspel van kleur en stilte op ons in te laten werken, zie ik haar naar haar mobieltje grijpen en gaat ze Mia bellen. "Zij is de enige die ik dit met woorden uit kan leggen en die begrijpt hoe ik ik me voel". Dit is Car op haar best. Genietend, van top tot teen en dat altijd wel met iemand willen delen. Ik zie haar snel een emotietraantje wegvegen en samen dalen we dan verder verder af naar ons pensionnetje. We hebben weer tien uur kunnen genieten van dit prachtige stukje Turkije dat niet voor niets door Unesco op de werelderfgoedlijst is geplaatst.
Car voelt haar pootjes niet meer en na het eten gaat al heel snel het licht uit bij haar. Op het moment dat ik dit schijf, is zij al diep in dromenland...... mogelijk wèl heel gelukkig met al die koffers vol met schildpadjes.....
Het is haar gegund. Met weer bijna 20 km onder de voetzolen mag dat.