Het feest van de maagd Maria en ook dat van mij

Midden in de nacht word ik wakker van een epje van Geer die mij feliciteert met mijn 60ste verjaardag!! Ik heb nog net de moed om hem een whatsapp-kus terug te sturen en dan val ik weer in een droomloze slaap.

We hoeven niet vroeg op , maar als ik om 7 uur wakker word ben ik veel te nieuwsgierig naar de kaart die Geer stiekem in mijn koffer heeft gestopt en ik heb hem moeten beloven om die niet eerder dan vandaag open te maken. Heeft me wel moeite gekost, maar ik had Geertje bij me die me in de gaten hield. De slingers die pontificaal het cijfer 60 vermelden hangen al twee dagen in de slaapkamer!

Na het ontbijt lopen we naar de stad. De buskaart die we onszelf hebben beloofd te kopen, laten we na het debacle van gisteren toch maar achterwege. Omdat vandaag allebezienswaardigheden gratis te bezoeken zijn vanwege mijn verjaardag, ha ha, lopen we eerst naar het Lonja de la Seda. De zijdebeurs van Valencia ligt tegenover het Mercato Central. De indrukwekkende zuilenhal met 16 massieve zuilen van 16 meter hoog doen denken aan een palmbomenbos. In deze spectaculaire hal kwamen vroeger de kooplieden van Valencia bij elkaar om zaken te doen. Op de binnenplaats bloeien talrijke sinasappelbomen, vergeet de talrijke toeristen die hier rondlopen en je waant je in de 15de eeuw.

Naast de cathedraal ligt de Cripta Arqueologica de la Carcel de San Vincente Martir. Opgravingen uit de Romeinse tijd. In Griekenland hebben we al genoeg van die dingen gezien, maar deze zijn echt wel bijzonder. Buiten de ingang ligt een grote vijver op een glazen dak. En daardoorheen zie je diep beneden de opgravingen liggen. Binnen in het, weer gratis toegankelijke gebouw, weerkaatsen de zonnestralen op de restanten van wat eens een stad moet zijn geweest. Onze reisleidster Petra vertelde gisteren dat de restanten zelfs onder de cathedraal door lopen. Maar niemand durft het aan om hier verder onderzoek naar te doen. Zo bang zijn ze dat de kerk zal instorten en Maria van haar voetsuk valt.

Door de hele stad staan keurig langs de kant van de weg 2 rijen stoelen opgesteld. In de avond wordt Maria door een processie van gelovigen teruggebracht naar de basiliek, van waaruit ze vanmorgen in alle vroegte is weggehaald om een feestje in de cathedraal te vieren. Ook wij vieren dat feestje mee, samen met duizenden anderen volgen we een gedeelte van de mis, waarvoor het bij ons natuurlijk alleen om het foto's maken gaat.

In de cathedraal loopt een smalle wenteltrap met 208 treden naar boven van waaruit je een schitterend uitzicht over de stad en de bergen hebt. Voor 2 euro mogen wij ook naar boven, maar dat gaat zo makkelijk niet. Op diezelfde smalle en gladde trap moet iedereen ook weer naar beneden. Eer we boven de klok horen luiden gaat er dus wel een half uur overheen. Maar dan heb je ook wat. De vele kerken en glinsterende koepels steken boven de huizen uit. En overal in de stad klinkt het gebeier van de klokken. Naar beneden gaat een stuk sneller, we zijn de enigen. De rest staat zich wellicht nog boven te vergapen.

We moeten ons nog haasten om om twee uur terug te zijn voor het volgens de reisgids beloofde spektakel op het Plaza de Ayuntamiento. Het plein is in de wijde omtrek afgezet en tientallen politiemannen en brandweermannen lopen heen en weer. Iedere zondag wordt hier midden op de dag een vuurwerk afgestoken waar de Valencinen trots op zijn. Buskruit en voetzoekers en daar tussen door het mooie vuurwerk. Een oorverdovend lawaai, de straat trilt onder onze voeten, maar diegene die het vuurwerk afsteken worden hier als helden vereerd. Zelfs kinderen krijgen al op 2 jarige leeftijd een vuurpijl in hun handen geduwd. Voor ons onbegrijpelijk.

We slenteren nog wat door de oudste wijk van Valencia, de Barrio del Carmen met zijn schilderachtige steegjes en kleine pleintjes en dan is het tijd om naar Maria op zoek te gaan. Zij zit weliswaar nog te genieten van de aandacht die ze in de cathedraal krijgt, maar het wordt ook voor haar tijd om weer naar de basiliek terug te gaan. Om vijf uur zitten we klaar, midden op het plein, maar daar wordt iedereen door de tientallen politiemannen al heel snel weggejaagd. Precies om half zeven gaan de deuren open, maar wie er komt, geen Maria. Een militaire kapel speelt muziek en dan volgen er duizenden mannen, vrouwen en kinderen, gekleed in traditionele kostuums. De stoet houdt maar niet op, en als ik aan een agent vraag hoe lang het nog duurt, zegt hij grijnzend: "To long!"

Als er na anderhalf uur nog steeds geen Maria te zien is houden wij het wel voor gezien en banen ons een weg de stad uit. De straten zijn afgesloten en er is geen doorkomen aan. De ondergrondse parkeergarage is de enige mogelijkheid om van de ene naar de andere kant van het immense plein te komen. Inmiddels is de batterij van mijn mobje leeg en aangezien ik daarop via Google Maps de weg terug naar het hotel moet vinden zit er niks anders op dan een taxi aan te houden. Het plein waar de bussen vertrekken is ook niet meer te bereiken.

Om negen uur tollen we doodmoe het hotel binnen. Na nog een paar tapas en een glas Aqua de Valencia (een cocktail van cava, sinasappelsap, wodka, gin en suiker) ben ik tot niet meer in staat dan mijn bed in rollen.