Scheepswrakken en teveel toeristen

Het "Elvis" feest heeft tot half 1 vannacht geduurd maar weer hele een dag in de buitenlucht eist zijn tol en wij zijn binnen no time vertrokken. De ochtend is bewolkt maar de temperatuur blijft aangenaam, hoewel het op wat grotere hoogte toch een tikje kouder wordt. Maar voor de zekerheid hebben we onze jasjes mee en die gaan zo vroeg in de morgen dan ook aan.
Vandaag "moeten" we het hele eind naar het noorden, wel 27 kilometer! We willen naar het beroemde scheepswrak dat op een van de mooiste stranden van het eiland ligt. Het is hier tientallen jaren geleden gestrand doordat smokkelaars met een lading sigaretten aan boord op de vlucht waren voor de kustwacht. Wat er met de smokkelaars is gebeurd, geen idee, maar het wrak ligt nu hier weg te roesten en is een van de meest bijzondere attracties van het eiland. En dat is te merken als we de kant van "Navagio" op rijden. Hele busladingen vol met toeristen worden uitgeladen en haasten zich naar een vlondertje dat boven op een rots is geplaatst. Van hieruit heb je het beste uitzicht op het wrak dat tientallen meters beneden op het spierwitte strand ligt. En als je dan een foto wil maken MOET je in de rij gaan staan voor het vlondertje en dat betekent dus: wachten, wachten en nog eens wachten. Ik hoor Geer al zuchten dat hij dat niet van plan is en ook ik heb niet echt zin om daartussen te gaan staan. Maar we zijn hier natuurlijk niet voor niets naartoe gescooterd en ik sluit me bij de rij aan terwijl Geer het spektakel lachend en hoofdschuddend aanziet.
En dan is het heel snel snel een foto schieten en plaats maken voor de volgende gekken.
De kraampjes met olijfolie, wijn, zoete gesuikerde vruchten en noten doen hier ook goede zaken. Maar wat daartussen dan nu een levende Griekse schildpad op de toonbank te zoeken heeft, mag Joost weten. Hij wordt bij iedereen in de handen gedrukt om een foto te maken en wordt dan weer tussen het zoete spul neergegooid. Vreselijk om te zien.

Wij gaan de rust weer opzoeken en rijden naar het noordelijkste puntje van het eiland: Kaap Skinarie. Zouden we het opgezocht hebben als hier geen cache lag.? Nee! Maar het is meer dan de moeite waard. Het uitzicht op het naburige eiland Kefalonia is prachtig en zo dichtbij dat je het bijna kunt aanraken.

Laat in de middag scooteren we terug langs de mooie kustweg richting ons dorp, onderweg nog een paar caches oppikken en dan hebben we ze bijna alle 18 die hier op het eiland verstopt liggen, gehad. Morgen de laatste drie.

Van uit eten komt vanavond helaas niets meer. Als ik me omgekleed heb en naar het restaurant loop krijg ik een kleine aanval van Meniëre, waar ik al vaker last van heb gehad, en moeten we helaas omkeren naar het appartement. Om 19 uur lig ik dus plat in plaats van lekker aan het eten te zijn. Gelukkig dat Geer niet echt honger heeft, dus die behelpt zich met wat Griekse kaasjes en een paar glaasjes wijn. De aanval duurt een paar uur en dan val ik in een diepe slaap.