Nat, koud en winderig.

Vrijdag 8 april 2016

De weersverwachting is niet best en als we naar buiten kijken is "niet best" voorzichtig uitgedrukt. Het giet! Maar om nou binnen te blijven ? Ook vanuit de auto kunnen we het moois van Ijsland bekijken.
We besluiten wel om langs de kust te blijven en een rondje schiereiland te maken. Het is maar zo'n drie graden en als je de bergen in gaat loop je snel de kans dat de regen over gaat in sneeuw. Nu staat onze VW rondom wel op spijkerbanden, maar het blijft tweewiel aangedreven.

Bij de eerste de beste vuurtoren waar een cache zou liggen doet Car de eerste poging. Maar binnen een paar minuten komt ze klapperend terug. Haar blauwe regenponcho aan een kant als krimpfolie tegen haar lijf en aan de andere kant klapperend als een vrolijke vlag.

Met de verwarming op standje "hoog" en de radio aan tuffen we de kustweg langs. Een totaal uitgestorven weg die zich slingerend tussen de uitgestrekte, merendeels vlakke, lavavelden door worstelt. We passeren diverse gehuchtjes. Kerkje, kerkhofje, een paar huisjes en hutjes, wat bootjes op het droge en verder geen hond te zien.
Maar op de GPS verschijnen al rijdende toch steeds caches in beeld en als je het virus eenmaal te pakken hebt is het verdomd lastig om dan niet op zoek te gaan.
Als een fel oranje vuurtoren zich tegen de grijze wolkenlucht aftekent mompelt Car 'dat er daar een ligt'. Weliswaar een multi, maar met maar één tussenpunt.
Poncho's aan, en met een paraplu ten overvloede, op pad. Door de slagregen helpen die alletwee niet veel en we voelen de broekspijpen al snel tegen onze benen plakken. Temperatuur is 2 graden, maar de gevoelstemperatuur...... Maar "we hebben hem". Voor niet cachers iets onbegrijpelijks, maar de meelezende groep die dit virus ook heeft snapt het volkomen.
En nu we toch nat zijn. Een paar km verder mogen we er weer uit. We passeren weer de Mid-Atlantic Ridge. Hier splijt Ijsland met gemiddeld 2 cm per jaar uit elkaar omdat de twee continentale platen langzaam van elkaar af glijden. Aan de westkant de American Plate en aan de oostkant de zogenaamde Eurasian Plate. Gisteren zijn we al bij een zichtbaar deel van deze spleet geweest, maar het blijft de moeite waard om het gevoel te hebben om met een been op de ene plaat te staan en met het andere been op de andere. Je voelt je dan zo machtig dat je ook zomaar een brug kunt optillen. En als je dan toch wat ballorig bent kun je meteen ook een groet in het zwarte lavazand in de kloof achterlaten. (Nu wel even de foto's bekijken bovenstaand gebazel te snappen)
Als we weer verder rijden zien we in de verte enorme damppluimen tussen de rotsblokken omhoog komen. Hier ligt de Gunnuhver krater. De grootste en heetste modderpoel op het schiereiland Reykjanes. Grondwater vermengd met zeewater komt hier ondergronds in aanraking met het magma. Het resultaat is dat de stoom hier met een temperatuur van 300 gr Celsius naar boven gedrukt wordt. Uiteraard maken de Ijslanders hier gebruik van door sommige gaten in de aardkorst af te dekken met reusachtige pijpen om zo op natuurlijke wijze in hun energiebehoefde te voldoen. Maar de natuur laat zich niet altijd netjes sturen en vindt steeds weer nieuwe gaten in de flinterdunne aardkorst om naar buiten te treden. Leuk voor de toeristen om deze constant woest sissende dampen te zien ontsnappen uit talloze gaten.
Er is met planken en touwen een "veilig" pad aangelegd. Daar buiten moet je niet komen omdat de grond er bloedheet is. Mocht je het negeren dan voel je het natuurlijk ook wel meteen. En dat er af en toe ook een nieuw gaatje onstaat onder zo'n loopbrug is ook te zien. Je zult er maar net lopen. Ondanks dat moeder aarde hier haar hete adem in ons gezicht blaast, blijft het koud (en nat).

We zijn langzamerhand toe aan een droog plekje maar nog even lonkt een enorme klif aan de rand van de oceaan. Tegen de wanden nestelen honderden "Jan van Genten". Een prachtig gezicht. Maar door de keiharde wind is het afzien op de top van de klif. Voor ons tenmiste. De Jannen vallen pijlsnel vanaf grote hoogte de woeste golven in om vervolgens met zichtbaar gemak weer boven te komen en met hun prooi hun nest op de loodrechte wand te belanden.

Maar dan hebben we het ook echt gezien voor vandaag. De magen rammelen. We zoeken in het dorpje Grindavik een eetgelegenheid op en koersen dan richting ons hotel. De regen verandert in natte sneeuw. Het was nat en koud vandaag maar we hebben wel weer mooie dingen gezien. Ijsland deed gewoon zijn naam eer aan.