Een dag met haken en (betraande) ogen.

Het lijkt een slome dag te worden. Maar prijs de dag niet voor het avond is….
We zitten als eersten op het strand te ontbijten naast Beach Club El Mira. Maar daarna wordt het snel drukker. We realiseren ons dat het zondag is en dat Grieken natuurlijk ook best een stranddag willen hebben met zo’n prachtig weer. Wij kuieren met Beau langs de waterkant richting het centrum van Paralia. Inmiddels zijn we aan een lunch toe en we slaan een Pitta Giros naar binnen. Als we terug lopen zien we dat de zo rustige beach club van vanmorgen overvol is. Op het strand achter de club, of voor de club zoals je wilt, worden heuse worstelwedstrijden gehouden. De posters die overal ophangen zijn beloven met hun foto’s heuse Adonissen met imposante torso’s, maar in werkelijkheid zijn het het wat doorgeschoten pubers die hier hun testosteron op elkaar loslaten.

We besluiten de drukte voor wat het is en koersen naar een wat rustiger omgeving. Na ongeveer 25 km menen we in het plaatsje Methoni de rust te vinden. Nabij het haventje ligt nog een klein strandje. Er staat een stranddouche en dat is altijd mooi meegenomen. We vleien ons weer neer met wat boeken, blik bier, een donut en verder niets…. Heerlijk.
Op de rotsblokken die de pier van het haventje vormen heeft een ‘kunstenaar’ wat tekeningen gemaakt en als Car samen met Beau langs deze pier wandelt slaat ineens de paniek toe. Ik hoor haar in de verte schreeuwen: “ Geer kom snel, Beau heeft wat.” Ik hoor meteen dat het ernst is en zie haar in een vreemde houding over Beau gebogen staan. Zo snel als rul zand het toestaat ren ik naar ze toe en zie meteen dat het goed mis is. Beau heeft in en rond zij bek een kluwen visgaren met diverse vishaken erin en probeert uit allemacht zich hiervan te ontdoen wat totaal averechts werkt. Car probeert uit alle macht hem rustig te houden maar heeft inmiddels ook al wat vishaken in haar hand en een paar in haar badpak. We proberen beiden zo goed en zo kwaad Beau rustig te krijgen en dan ren ik naar de bus om mijn Leatherman multitool uit mijn rugzak te graaien. Op een draf weer terug en het opereren kan beginnen. Eerst Car. Ik knip de haken uit haar hand en uit haar badpak zodat ze los komt van Beau.
En dan mission impossible bij Beau. Hij heeft haken in zijn neus, lip tong en tussen zijn kiezen. Het lukt me om de haak in zijn neus door te knippen en het visgaren weg te knippen, waardoor hij weer een beetje de bek open kan krijgen. Maar diep in zijn mond kan ik met mijn tang niet komen. Een poging om bij de vissers in de haven een beter tangetje te krijgen is een totale mislukking. Ze halen hun schouders op. Of ze begrijpen me niet of ze snappen het niet dat iemand zich zo druk kan maken over een hond.

Het lukt ons om Beau wat rustiger te krijgen en met een hand in zijn bek en de ander in zijn nekvel krijgen we hem de auto in. We kunnen hem niet loslaten want dan probeert hij uit alle macht met zijn poten de haken uit zijn bek en lippen te halen, wat de zaak alleen maar erger maakt. Car gaat bij hem op de grond in de auto zitten en ik rij het dorp in en probeer bij een restaurantje uit te leggen wat ons probleem is. Alle personeel is gelukkig begaan met de situatie en proberen allemaal te helpen. De baas zelf gaat opzoek naar tangen en komt met de ene na de andere roestige tang op de proppen. Zelfs met een heuse pijpentang komt hij opdraven. Ik vraag of ze een dierenarts in de buurt weten, want deze klus gaan we zelf niet redden. De waardin gaat bellen. De eerste dierenarts in de buurt blijkt niet thuis te zijn en de volgende blijkt in Katherini te zitten, zo’n 30 km verderop. Ze kijkt me vragend aan maar wat voor keus hebben we. Dus bellen maar. We horen dat we terecht kunnen en krijgen de naam van de arts en een telefoonnummer. Als we in Katharini zijn moeten we maar bellen en dan loodst hij ons wel naar zijn praktijk.
Het bellen is geen succes. De man spreekt amper Engels. Ik stop weer bij een restaurantje en gelukkig blijkt een van de obers de naam te herkennen. Het blijkt zelfs de dierenarts te zijn waar hij met zijn eigen hond ook is geweest. Dan weet hij ook een adres en gelukkig kan hij de straatnaam ook zonder Griekse letters opschrijven. De straatnaam gaat in de GPS en rijden maar weer. We hebben inmiddels ook telefonisch contact met de arts. Hij geeft ons in zeer gebrekkig Engels ook een huisnummer. Maar binnen vijf minuten hebben we telefoon van zijn echtgenote die wel goed Engels spreekt en een ander huisnummer doorgeeft. Als we voor de deur staan blijkt alles potdicht. Weer een telefoontje en we krijgen te horen dat hij eraan komt.

De praktijk is klein en smerig. Voorin is een soort winkel waar je ook hondenriemen en dergelijke kunt kopen en achterin is de praktijkruimte. Hij komt meteen aandraven met een muilkorf. We kijken hem vreemd aan want als je haken uit een bek moet halen lijkt me dat met een muilkorf erg onhandig. Maar hij blijkt hem een spuitje te willen geven om hem een roesje te geven en hij vertrouwt de tanden niet. Nou wij wel hoor en we stellen hem gerust dat we hem goed vast houden waarna Beau zich gewillig laat prikken. Car schat Beau op zo’n 40 kg, wat mij wat aan de hoge kant lijkt. De dosis die hij krijgt is navenant en het roesje lijkt meer op een volledige narcose.
Dan moet er een röntgenfoto worden gemaakt. Beau kan niet meer op de poten staan en we sjouwen hem via een piepklein gangetje naar een kamertje dat meer een muurkast is dan wat anders. Daar staat een antiek röntgenapparaat. Beau, de schijterd, verzet zich echter met alle kracht die nog in zijn gedrogeerde lijf zit en wil niet op zijn zij gaan voor de foto. Een klein gevecht op de vierkante meter valt toch in zijn nadeel uit en het resultaat is een keurig plaatje waar nog vier haken in zijn bek blijken te zitten. De vijfde had ik als uit zijn neus weten te knippen op het strand. We sjouwen hem weer op de operatietafel en het knipwerk kan beginnen. En roestige nijptang blijkt het operatiemateriaal te zijn en ik ben de assistent die de bek van Beau moet open houden. Inmiddels is hij echter zo stoned als een garnaal en zonder noemenswaardige tegenstand laat hij de haken verwijderen. Die in zijn lip en tong en blijken hardnekkig te zijn en moeten eerst worden doorgedrukt omdat de weerhaken nog in het vlees zitten. Car heeft de traantjes niet meer in bedwang en wordt een stoel aangeboden door de tienerzoon van de arts en krijgt ook een glaasje water van hem. De reden dat hij erbij is, is ook dat Pa maar een paar woorden Engels spreekt en hij dus als tolk fungeert. Als al het knipwerk gedaan is, gaat hij nog eens op de röntgen om te kijken of er geen haken in zijn slokdarm en/of maag terecht zijn gekomen maar dat is godzijdank niet het geval.
Operatie geslaagd…. patiënt overleden? Daar lijkt het even op als Beau totaal voor apengapen ligt en hij niet meer op de been komt. Ik voel echter nog lichtjes wat asem uit zijn neusgaten komen en met de stethoscoop bevestigd ook de arts dat er nog leven in hem zit. “ Ten more minutes “, is zijn laconieke opmerking. Hij maakt van de gelegenheid gebruik om nog een spuit antibiotica te zetten en probeert ons dan uit te leggen wat er allemaal gebeurd is. Zoonlief kan het echter ook niet vertalen en mamma wordt thuis opgebeld. “ She is professor in English” vergoelijkt hij zijn eigen gebrabbel. We krijgen mamma aan de telefoon en in keurig Engels vertelt zij ons wat we eigenlijk al begrepen hadden.
Daarna wordt nog eens flink aan Beau gerammeld en geduwd waarna hij warempel op de been komt en als totaal ‘bezopen’ naar buiten waggelt.
We danken Pa en zoon hartelijk voor de bewezen diensten en na wat peinzen bepaalt hij de rekening. Precies € 100,-
Ik krijg een kassabon, maar omdat ik wil proberen het een en ander via de reisverzekering te declareren, probeer ik een heuse nota met beschrijving van het geleverde werk te krijgen. Tot onze verbazing moet zoonlief het een en ander voor hem spellen. Het lijkt wel of hij dyslectisch is, maar het kan ook zijn dat hij alleen Griekse letters kan schrijven. We krijgen een blaadje met wat kreten, een heuse stempel en een krabbel als handtekening en verlaten opgelucht de praktijk.
Terug naar het rustige plaatsje Methoni en we gaan als dank voor de bewezen hulp dineren bij het visrestaurantje dat ons zo goed geholpen heeft. Ze zijn oprecht blij voor ons en trekken een griezelgezicht als we ze de röntgenfoto van Beau laten zien.

Route: Paralia - Methoni - Katerini - Methoni.
Gereden 85 km
Coördinaten. N40 27.263’ E022 35.536’