Sneeuwtoppen en zand, teveel zand….

30 mei 2015

Buikpijn, daar begint mijn dag mee. En ik voel me steeds beroerder worden. In de hoop dat de pijn weer snel zakt besluiten we toch de Olympos op te rijden. ‘Der Berg macht das Wetter’, is de gevleugelde uitspraak van Bernd en dat zier er dan goed uit. Was de top de laatste twee dagen niet ze zien door de bewolking, nu laat hij zich zien in volle glorie en de besneeuwde top glinstert in de ochtendzon met een felblauwe lucht erachter. We zijn al eens eerder naar boven gereden maar het is geen straf om dat nogmaals te doen, bovendien liggen er nu drie caches en daar gaan we uiteraard ook voor. De eerste die we proberen is geen succes. We komen dichtbij maar steeds is er wel diepe onneembare kloof die de laatste paar honderd meter onmogelijk maakt. We proberen een andere route, maar ook hier lopen we vast na flink gezwoegd en gezweet te hebben op de smalle bergpaadjes. Slecht voor het humeur en mijn aanhoudende buikpijn, die ik niet langs de natuurlijke weg naar buiten geduwd krijg, blijft ook aanhouden.
Inmiddels is het ook siësta-tijd en ik duik met twee paracetamollen mijn bed in en Carry duikt in haar boek.
Na anderhalf uur komt ze informeren of ik nog leef of inmiddels een acute dood gestorven ben. Het eerste is het geval en ik voel me ook een stuk beter. Tijd voor cache 2, die achter de Monastery Agios Dionysios ligt, die in de Enipea’s canyon ligt op 850 m hoogte. Eerst nog even door het klooster kuieren dat in 1542 gebouwd is en inmiddels aan een flinke restauratiebeurt toe is. Achter het klooster kronkelt zich een pad omhoog met een bergstoom die naar beneden dondert. Prachtig helder (koud) water en heerlijke plekjes langs de waterkant. De monniken hebben bordjes geplaatst met het verzoek niet te badderen omdat het water ook als drinkwater dient voor het lager gelegen plaatsje Litochoro. Wij komen niet in de verleiding maar Beau snapt het niet helemaal. We bereiken na een half uurtje een mooie waterval en hier heeft men dus uiteraard ook de cache verstopt en deze kunnen we dan ook even later op ons lijstje “founds” bijplaatsen en krijgen we een smiley op de kaart.

Dan nog even naar het hoogste punt waar je nog met een voertuig kunt komen. Het is er redelijk druk met wandelaars en backpackers die van hieruit vaak vertrekken naar het nog hoger gelegen refuge ’Spilos Agapitos’ om van daaruit dan verder naar de top te stoten.
We treffen het. Men is juist bezig de paarden en muilezels te beladen voor een nieuwe bevoorradingstocht naar het refuge. Dat gebeurt volgens de begeleiders eenmaal per dag langs hetzelfde pad dat ook belopen wordt door de wandelaars. Een andere mogelijkheid is er niet of je zou al een helikopter moeten gebruiken. Zielig voor de dieren? Zo te zien niet. Ze moeten regelmatig tijdens het beladen getemperd worden met een hoho, anders stuiteren ze spontaan de berg op. Dat ze de weg weten is duidelijk al hebben ze wel (koe)bellen om zodat ze toch weten waar ze uithangen. Dan gaan we op zoek naar cache 3 en na wat acrobatische toeren onder een bruggetje hebben we die ook in the pocket.

Voor vertrek in Nederland hebben we nog overwogen om ook naar de top te lopen. Na email contact met de refuge bleek echter dat honden niet toegelaten zijn in dit reservaat en al helemaal niet in het refuge. Het was bovendien nog maar zeer de vraag of Car dit gered had. Maar de uitdaging kriebelde wel bij me, zeker na mijn ervaring in de Pyreneeën met Denise een paar jaar geleden.

We dalen weer af en zoeken voor de nacht een een rustig plekje aan et strand. Dat vinden we. Prachtig! Km’s strand plek zat en we kunnen tot nagenoeg op het strand rijden. In mijn poging om toch weer dat laatste metertje de ideale positie te kiezen doet me de das om. Ik voel de wielen smoren in het rulle zand en en 3,5 ton zit muurvast. Het enige dat nog rolt is het gevloek over mijn lippen.
Ik doe nog, tegen beter weten in, wat pogingen om er zelfstandig uit te komen maar maar het resultaat is dat ik me nog verder ingraaf tot op de as.
Gelukkig zijn zijn een paar honderd meter verder was gasten bezig om de strandstoelen op de stapelen en de geiten weg te jagen die pontificaal tussen en zelfs op de stoelen onder de parasols lagen. Een komisch gezicht. Gelukkig spreken de jonge knapen Engels en snappen mijn probleem. “ Ik ga even aan mijn baas op de camping vragen en dan komen we wel terug om te helpen” is zijn antwoord en ze hobbelen weg op een brommertje. En na een kwartiertje wachten zien we een tractor aankomen en een brommertje. Breed grijnzend helpen ze me daarna uit mijn benarde positie. Als ik mijn portemonnee trek om ze wat toe te stoppen weigeren ze in alle toonaarden. “No, no, my pleasure”. Ook als ik aanbied om een blik bier te drinken, weigeren ze dat en en nodigen ons uit dat biertje te komen drinken op de camping. Het is even zoeken maar even later zitten we met de campingbaas en zijn vrouw (en baby) gezellig achter een een biertje.
“We make an international party” is zijn spontane uitnodiging, doelend op een bebaarde, kale Canadees die ook en het tafeltje zit en zichtbaar lol heeft in de ontmoeting. Hij is samen met een vriend vanuit Canada met twee Harley motoren naar Frankfurt gevlogen en maakt nu een rondreis door Europa. Zijn vriend is inmiddels alleen verder naar Turkije onderweg, maar JP, zoals hij zich heeft voorgesteld, vond het even goed en wilde hier op de camping even rust. Het wordt echt gezellig en we lachen wat af. Prachtig hoe deze vrije vogel kan vertellen over zijn leven en ook de campingbaas en zijn vrouw spreken voldoende Engels om aan het gesprek deel te nemen.
Car en JP kunnen het ook goed goed met elkaar vinden. Ik zie haar indringend naar zijn zwarte baard staren en opeens komt het hoge woord eruit. “ I see one grey hair, can I pull it? “ Met een grote grijns laat hij zich even later helpen door Car. De tranen schieten hem in de ogen en hij mompelt; “Not even my girlfriend is allowed to do that”. Gelukkig gaat het daarna weer over mannenzakken en vol trots rijdt hij even later zijn Harley voor en geeft me zelfs de sleuteltje zodat ik een ritje kan maken. Het kriebelt even maar aangezien het vandaag niet mijn gelukkigste dag is en ik inmiddels een paar halve liters achter de kiezen heb lijkt me het niet verstandig om over de onverharde weggetjes een rondje te maken.

Bovendien hebben we een lege maag en als Car over haar armen begint te vrijven en het Engels verruilt voor de Kakertse zin: “ Kep koud Geer” besluit ik de inmiddels door de joviale Canadees aangerukte volgende halve liter af te slaan.
We nemen hartelijk afscheid en hij belooft ons een ‘speciale siroop’ uit zijn geboortestreek toe te sturen als hij weet thuis is. We wisselen adressen uit en dan rij ik nog een klein stukje (boven de 0,5 promille) naar een slaapplaatsje.

Route; Skotina Beach - Leptkarya - Lotochoro - Prionia - Litochoro - Paralia.
Gereden 94 km
Coördinaten: N 40 17.078’ O 022 36.300’