Net echte toeristen:) en ons eerste lustrum

"Schijnt het zonnetje al",bromt Geer vanmorgen met zijn ogen dicht. Nee lief, het zonnetje niet. Het is het taartje met vijf flakkerende kaarsjes die ik voor zijn ogen hou. Vandaag is het namelijk vijf jaar geleden dat we elkaar hebben leren kennen, dus tijd om ons "houtenj jubileum" te vieren. Het taartje heb ik thuis al gemaakt en stiekem in mijn koffer meegesmokkeld. Niet dat ik Geer ervan verdenk dat hij in mijn koffer gaat snuffelen maar voor de zekerheid had ik het in een van mijn t-shirts gewikkeld. Gelukkig dat ook de douane dit keer wat minder interesse in mijn koffer had:)

Na het ontbijt gaan we op zoek naar de halte van de Yellow-bus, want vandaag staat een echt toeristisch uitstapje in de planning. Omdat we zo vroeg zijn moeten we naar een van de beginhaltes op zoek, dus dwars door de stad. De weersverwachting op het internet voorspelde eerder deze week al een vrijdag met drie druppels regen. Dat moet je dus niet letterlijk nemen want dan valt het wel mee, maar al heel snel moeten we schuilen voor een echte wolkbreuk. Bij de halte van de yellowbus staan al heel wat mensen te wachten dus dat wordt dringen als we niet op het open bovendek willen eindigen. Geer was zo eigenwijs om geen paraplu te willen meenemen en staat nu te uit te druppen onder het afdak bij de Mac Drek. Als ik de bus om de hoek zie aankomen komt mijn “haantje de voorste “ weer te voorschijn en sta ik als eerste bij de deur. Dus zitten wij in elk geval droog. Gelukkig klaart het na een half uurtje op en de rest van de anderhalf uur durende rit komt zowaar weer de zon tevoorschijn. Alles ziet er dan toch weer heel anders uit dan in die troosteloze regen.
Aan het einde van de rit staat de "zes-bruggen" boottocht op het programma. We zijn weer als eerste aan boord en ook ditmaal hebben we geluk met het plekje aan de reling , want meteen achter ons komen een paar schoolklassen het schip opgestormd. Die natuurlijk geen oog hebben voor de mooie tocht over de rivier maar alleen maar bezig zijn met het maken van selfies en "Hoe zitten mijn haren nog?"
Na de boottocht van een uur (heerlijk om onze vermoeide voeten te kunnen sparen) zoeken we een van de vele terrasjes aan de rivier op . De zon is zo warm dat de jas en trui al vlug uit kunnen. Op het pleintje staan een paar schoolmeisjes te zingen, een violist speelt sentimentele liedjes: het volksvermaak is weer begonnen.

Aan het einde van de middag slenteren we naar de overkant van de rivier de Douro. Daar willen we vanavond bij een van de vele restaurantjes iets gaan eten omdat aan die kant de zon het langste schijnt. En er liggen aan die kant nog een paar caches die we ook nog even willen meepikken. Het lastige is dat de hints bij de caches in het Portugees zijn, dus klamp ik maar meteen iemand aan die het voor ons in het Engels wil vertalen. En dan zijn ze zo gevonden. Weer een paar smiley's er bij.

Bij Restaurant Rabeleos bestellen we een drie gangen menu. Het eten is er voortreffelijk, de omgeving sjiek, maar de bediening is zo vlug dat je voordat je de laatste hap naar binnen hebt, het bord al wordt weggehaald. Om te gieren, maar Geer houdt zijn bord met het dessert toch maar vast totdat hij het op heeft:)

Het nadeel van het eten aan de overkant van de rivier, is dat we nog het hele eind (3,5 kilometer) bergop naar ons hotel moeten . Niet echt een straf met de ondergaande zon op al die gekleurde huisjes. Maar daarom duurt het ook nog ruim een uur voordat we op onze hotelkamer op bed ploffen. Weer een dag voorbij. “Een dag met een gouden randje “ zoals ik wel vaker de laatste vijf jaar zeg.