Van sneeuwwit naar kleurrijk en warm

Vrijdag 31 januari 2014

Onze laatste dag in Marokko, als we tenminste onze vertrekdag even niet meetellen.
Het is zowaar droog als we de gordijnen opendoen en de zware bewolking is verdwenen. De witte toppen van de Atlas worden al beschenen door en schuchter zonnetje dus het beloofd goed weer te worden.
Nadat we het geharrewar "met wie mag in de bus want er weer eens te weinig plaats" achter de rug hebben, stappen we op de inmiddels vertrouwde plek uit in Marrakech. De chauffeur (een andere, Mustafa is er niet) belooft ons zonder tegenspraak dit keer om 19:30 uur weer op te halen. Dat wekt onze achterdocht a, maar we zien wel weer.

Via de specerijensoeks gaan we naar het Moorse paleis El-Badi. Het is er nog heerlijk rustig en de stadsgeluiden komen amper over de hoge muren die druk bevolkt zijn met ooievaars die druk nesten bouwen en al klepperend elkaar beklimmen. Het is tenslotte bijna lente en dan krijg je dat hė.
Dan doorkruisen we de Joodse wijk... Tenminste dat denken we. Achteraf als we het reisgidsje en het kaartje nog eens goed bekijken zien we dat we hemelsbreed een paar honderd meter uit de richting zaten. Nou ja, de wijk staat bekend als de armste wijk van de medina, dus of we daar ook veel gemist aan hebben?

Inmiddels is de zon uitbundig gaan schijnen en kan Car gepeld worden. Zo'n drie lagen stof verdwijnen in mijn rugzak. Ik loop ook nog de hele dag voor lul met een paraplui, want de zon blijft schijnen en er valt geen drup meer.
Op naar het volgende paleis, genaamd Palais de la Bahia. Voor 89 cent mogen we hier naar binnen en vergapen ons vooral aan de prachtige plafonds en het sierlijk gestoken houtwerk.
Genoeg cultuur voor vandaag. Het mooie weer heeft alle toeristen uit de hotels gelokt en de slangenbezweerders, dansers, aapjes, acrobaten en verhalenvertellers amuseren de duizenden aanwezigen op het centrale plein Jeema El Fna. De verhalen vertellers voeren sketches op en hebben steevast een grote kring toeschouwers om zich heen. Het schijnt grappig te zijn, want er wordt gebulderd van het lachten en driftig met geld geschoven richting de performers.
Het is inmiddels tijd voor de lunch en het dakterras van het restaurantje, waar we gisteren nog binnen zaten,lokt. Het is heerlijk in de zon en hebben een prachtig uitzicht over het plein. De kakofonie van geluiden komt met golven over ons heen terwijl we ons de couscous goed laten smaken.

De middag slenteren we weer door de steegjes van de oude binnenstad. We maken kennis met diverse ambachten die in piepkleine ruimtes worden uitgeoefend. Hoezo ergonomisch werken. Hier zitten mensen veelal op de grond in hoekjes met weinig licht de mooiste dingen te maken.
Een gesluierde dame palmt Car binnen en tekent in rap tempo een mooie henna-tekening op haar hand. Het ziet er prachtig uit en moet een uurtje drogen. Maar als de korstjes er daarna afvallen blijven er maar een paar fletse lijntjes over. Weggegooid geld die 100 Dirham (€ 8,90). Daar hadden we twee keer van kunnen uit eten. ;)
Inmiddels hebben we een bijzonder bereidwillige jongeman in ons kielzog hangen die geheel voor niks ons de beste vakmensen in de steegjes zal laten zien. O.a een wolverver vertoont ons zijn kunsten en legt breedsprakig ons de kunst van het wolverven uit. Geen geheim blijft ons bespaard en we zouden het zo kunnen. Met een van zijn prachtig geverfde sjaals maakt hij voor ons een heuse tulband en legt het charmant voor ons vast met de camera. Daarna had hij natuurlijk graag dat we hem een paar sjaals afnamen, maar Car heeft er al zo'n 40 van die dingen dus hij raakt ze niet kwijt. Zijn charme is in een klap verdwenen en zonder een woord te zeggen draait hij zich van ons af. De vriendelijke jongeman, die ze hier niet voor niets valse gidsen noemen, is ineens ook minder behulpzaam en voor zijn gratis diensten zag hij toch graag een "tip". Ook jammer voor hem dan. Op een terrasje komen we even bij van de tippel maar ook hier weet " de handel" ons te vinden. Nephorloges, ballonnen, kettingen, Afrikaanse maskers en andere troep komen langs de tafeltjes vergezeld met de opmerkingen dat het altijd "good price" is. Schrijnend zijn wel de hele jonge kinderen die al dan niet vergezeld van moeder, papieren zakdoekjes aan je proberen te slijten.

Dan gaat de zon onder en tovert een prachtig licht op het plein. Als we voor we de shuttlebus opzoeken nog even wat eten op het plein, komt een laatste bedelaartje aan mijn been krabben en springt naast me op de stoel. Deze kunnen we niet weerstaan en dit snoezige rode katertje mag met me mee-eten. We krijgen nog wat kopjes als dank en dan sloffen we richting de bus.
Het is inmiddels standaard. Te veel mensen die allemaal beloofd zijn te worden opgehaald. De ochtendchauffeur heeft er een zootje van gemaakt en Mustafa mag het weer opknappen. Met een Marokkaanse rust regelt hij nog een taxi en met een half uur vertraging persen we ons tussen het krankzinnige verkeer in de binnenstad. Na zo'n 38 keer claxonneren onderweg lukt het hem de stad te verlaten en komen we bij het hotel aan. Snel nog even de openstaande rekening vereffenen en dan het bed in.
Morgen om half 4 gaat de wekker.