Een enerverend rondje eiland

Dinsdag 22 januari 2013

Onze laatste dag op Tenerife is aangebroken, morgenvroeg vliegen we weer naar Nederland waar het volgens de laatste berichten ijzig koud is.
Maar vandaag benutten we om de tank benzine leeg te rijden en een rit dwars over het eiland te maken. Dus staan we alweer vroeg naast ons bed en rijden we richting Vilaflor waar we de bergen in gaan. Aan het kust is het nog flink bewolkt en er staat een behoorlijke wind. Maar hoe hoger we komen hoe warmer het wordt.
De rit tot aan de Teide hebben we begin deze week al eens gemaakt maar nu rijden we er langs en komen door het vulkanisch landschap van de Canadas. Op 2000 meter hoogte ligt een krater van maar liefst 16 km doorsnede. Aan de rand ervan liggen grillig gestolde banden van magmabrij, puimsteen en gele lapilli.
Als we hier uitstappen (er ligt natuurlijk een cache!) waait er een ijzige wind over de vlakte. Maar de wandeling over dit maanlandschap is de moeite waard. Als we verder rijden komen we in een dichte wolk terecht en is het even oppassen omdat je maar 50 meter ver kunt kijken. Dit duurt gelukkig niet zo lang en als we dan eenmaal boven de wolken staan is het alsof een witte sneeuwdeken onder ons ligt. De top van de Teide steekt hier statig boven uit en glinstert in de zon. Het landschap verandert als we verder richting het noorden komen, het wordt vochtiger en we rijden verder door dichte dennenbossen.
Na La Esperanza buigen we af naar de westkust waar we een schitterend uitzicht hebben over de grote stad Puerto de la Cruz. In de haven liggen de cruiseschepen te wachten om uit te varen. Wij laten deze stad rechts liggen, we willen nog een paar dingen zien voordat we aan de uiterste punt van het westen komen om daar de zon te zien ondergaan in de zee. Omdat Geer deze vakantie toch nog even zijn zwembroek aan wil hebben besluiten we om naar Playa de San Marcos te gaan, het zwarte zandstrand wordt omsloten door hoge kliffen die bezaaid zijn met grotten. Dit zijn niet alleen lavaformaties maar ook door de branding tot 40 meter diep uitgesleten holen.
Helaas is het door de ongelooflijk hoge golven niet mogelijk om te zwemmen, maar we genieten des te meer van het natuurgeweld dat hier over de rotsen heen slaat.
In het kleine restaurantje eten we een snelle hap voordat we doorrijden naar Icod de los Vinos dat 3 km verderop ligt. Dit stadje wordt gepromoot als de "stad van de drakenbloedboom". De 600 jaar oude Drago is de moeite van het bekijken waard en torent hoog boven alles en iedereen uit. Met zijn gerimpelde , broze bast lijkt hij op een oude man. Het stadje is met zijn schattige huisjes karakteristiek voor Spanje en is een grote botanische tuin.
Jammer genoeg kunnen we niet lang hiervan genieten want de tijd dringt, we zitten nog een end weg van Punta de Teno, de uiterste westkant. En als we de zon hier willen zien onder gaan moeten we vaart maken. Geer scheurt de Panda door de bochtige straatjes, mijn schuine buikspieren hebben het zwaar te verduren.
De in het Teno-massief uitgehakte 7 kilometer lange weg voert dan naar het einde van de eilandwereld en eindigt bij de vuurtoren van Punta de Teno. We hebben ons voor niets gehaast want de zon is net 5 minuten onder als we aankomen. Desondanks is de aanblik op de in het zuiden liggende 500 meter hoge kliffen van Los Gigantes overweldigend mooi en ook het buureiland La Palma is nog net te zien.
Het is 19:00 uur als we aan de terugrit beginnen en omdat we niet door de donkere, smalle bergweggetjes van het Tenogebergte willen rijden besluiten we om een stuk terug te rijden en vanuit Carachico de afslag naar Santiago de Teide te nemen. Slechte beslissing want deze weg voert door het nog hogere achterliggende gebergte, smalle steile donkere weggetjes die we hadden willen vermijden! En tot overmaat van ramp laat de Tom Tom ons ook nog in de steek waardoor we het helemaal zelf moeten doen. In gedachten mis ik het vliegtuig al dat morgen in alle vroegte vertrekt. Maar met een beetje gezond verstand, wat inzicht en geluk komen we na een aantal kilometers weer een bordje tegen met daarop een plaatsnaam die mij bekend voorkomt.
Na 2 uur rijden komen we doodmoe in het hotel aan, het koffertje wordt ingepakt en dan duiken we het bed in. Om kwart over 4 loopt de wekker af, het wordt een kort nachtje.