Het diepste zuiden van de MANI

Zaterdag 24 september 2011


Geer is de hele nacht geplaagd door de muggen, die is dus al heel erg vroeg op. En ik vind het ook niet erg om vroeg op te staan zodat we al om kwart over 8 naar het diepste zuiden vertrekken. Al heel snel nadat we Kiprianos achter ons gelaten hebben rijden we door het onherbergzame gedeelte van de MANI. Dit is een van de eigenaardigste streken van Griekenland en beslaat het grootste deel van de bergachtige en ruige middelvinger van de Peleponnesos. De bodem bestaat alleen maar uit rots en de ecologische omstandigheden zijn hier erbarmelijk. Maar erbarmelijk of niet, wij worden er gewoon stil van, zo mooi is het.

Als we voor de engte staan die naar het zuidelijkste puntje leidt, weten we niet waar we moeten kijken. Aan allebei de kanten blauwe baaien, bergen waarop de typische MANI huisjes bijna niet opvallen omdat ze vanwege de vorm en de kleur helemaal in het landschap opgaan. Hopelijk kunnen we jullie een beetje mee laten genieten door de foto's. Op de zuidpunt in Kokkinoyia zetten we het busje neer en beginnen we aan de 40 minuten durende wandeling die naar de vuurtoren leidt, de Akron Tainaron. Deze ligt op het uiterste zuidoost puntje van het Europese vaste land en scheidt de Egeische en Ionische zee..

Na een fikse klim over het smalle rotspad zien we de vuurtoren liggen. Overal staan borden in het Grieks, ik vermoed dat er verboden toegang staat, maar wij doen alsof onze neus bloedt en lopen gewoon door. Niet dat er iemand is die ons de toegang weigert, want de vuurtoren ligt er verlaten bij. Prachtig om hier de talloze schepen om de kaap te zien varen. Volgens het boekje zouden hier regelmatig dolfijnen te zien zijn, maar wij zien ze helaas vandaag niet.

Onderweg komen we een aantal jagers met hun honden tegen, die op kwartels jagen. De vogels strijken hier neer voor hun trek naar Afrika. De mannen hebben er een paar afgeschoten, ze vertellen dat ze iedere morgen een aantal uren gaan jagen en dat het vlees ervan heerlijk smaakt. En dan te bedenken dat ik dit soort vogels vroeger in mijn voliere had!

Na een uur beginnen we heerlijk uitgerust aan de tocht terug, het is midden op de dag en op de kale vlaktes van de berg is het snoeiheet. Beau rent tussen de rotsen door naar de zee die voor hem de verkoeling brengt. Wij moeten helaas nog een paar uurtjes geduld hebben want hier is geen strandje en dus rijden we, niet lang nadat we bij het busje terug zijn, naar een baai die we op de heenweg hebben zien liggen.
We zijn goed en wel onder weg als we moeten stoppen omdat er een pickup dwars over de weg staat geparkeerd. De bestuurder hiervan probeert een ezel die op een landje ter hoogte van de laadbak staat, op zijn auto te laden. Een heel gedoe, want het dier zet zijn 4 poten stevig in de grond. Maar er komen hulptroepen, een man en een vrouw op een scooter die met lieve woordjes proberen het dier erop te krijgen. Maar de chauffeur neemt drastische maatregelen en geeft de ezel een paar schoppen onder zijn kont en ja hoor, daar staat hij, wordt vastgebonden en dan rijden ze al slingerend over de haarspeldbochten, weg!

Wij blijven nog even staan kletsen met de man en vrouw van de scooter en wat blijkt: zij is een Griekse actrice en de ezel fungeert vandaag en morgen als figurant in de opnames van een film die in een dorp verderop wordt opgenomen! Wij beloven te komen kijken, wie weet is er voor ons ook wel een rolletje weggelegd.

En paar kilometer verder vinden we de afslag die naar de turkoise baai van Vathy leidt en komen we terecht in een van de vele gehuchtjes die de MANI telt. 5 Huisjes, 2 tavernes, een klein haventje en een leuke plek voor het busje. Een heerlijk strandje voor de deur, wat willen we nog meer. 's Avonds eten we in een van de 2 restaurantjes, lopen nog even langs het water en genieten van de warme avond.

Route: Kiprianos-Lagia-Kokkinogia-Charakes
Gereden: 32 km