Niet te filmen.

Zondag 25 september 2011

Als we het dorpje Váthia binnenrijden verwachten we een complete filmcrew, maar het is oorverdovend stil. De enige die de camera's hanteren zijn wij dus, want het blijft een fotogeniek dorpje met zijn typische Manihuisjes. Deels gerenoveerd maar het overgrote deel nog in originele, deels vervallen staat. Als na een uur de leuke Griekse actrice nog niet gearriveerd is en de ezel ook al nergens op de set te vinden is, vervliegt mijn hoop om in een heuse Griekse film te mogen acteren. Endaksi, we verlaten dit spookdorpje en gaan maar weer op weg.

We slingeren van links naar rechts, omhoog en omlaag langs de kust. Het landschap hier is uitermate ruig. Nagenoeg geen begroeiing en voornamelijk rots. Het doet wat Schots aan. Maar in al zijn eenvoud is het zeer indrukwekkend. De weinige dorpjes en gehuchtjes bestaan louter uit huisjes en soms ook een kerkje. Winkeltjes en taveernes zien we niet en ook de rijdende bakker waar we gisteren ons brood kochten laat zich vandaag niet zien. We leven vandaag dus op noodrantsoen met het overgebleven brood van gisteren. Maar ook met weinig weet Car toch altijd weer wat lekkers te maken.

We rijden een stukje route waar we vorig jaar ook geweest zijn en passeren het prachtige dorpje Aeropoli. We twijfelen even of we er nog eens doorheen zullen lopen, maar alles staat ons nog zó in het geheugen gegrift dat we besluiten om het links te laten liggen. Alhoewel, in ons geheugen staat ook dat we hier vorig jaar een open wifi hebben gevonden en aangezien dat we een paar dagen niet online zijn geweest sturen we toch even de straatjes in. We herkennen al snel het plekje waar we vorig jaar signaal hadden en ook nu hebben we weer succes. In de schaduw gaan we op het stoepje voor de deur van een winkeltje zitten en gaan aan de slag om de verslagen en de foto's online te zetten. Na zo'n 5 minuten komt er een opaatje aansloffen die langs mij door, de deuren van zijn winkeltje wagenwijd openzet. Mijn vragende blik of het 'endaksi' (OKE) is als we blijven zitten beantwoordt hij met een brede grijns. Ik ben wel mijn ruggensteuntje van de deur kwijt nu, maar ik heb wel eens in moeilijkere situaties moeten internetten. Opa pakt een stoel en komt vlak achter ons zitten en begint meteen een geanimeerd gesprek met Carry. Waarschijnlijk heeft hij geen idee wat die twee vreemde Nederlanders met een hond op zijn stoepje moeten, maar kennelijk boeit het hem ook niet. Wel wat ik allemaal op mijn computer aan het doen ben. Vooral de foto's vallen hem op en diverse herkent hij natuurlijk.
Dan komt oma ook aanlopen en kijkt ietwat fronsend. Niet dat we hier zitten maar wel op de manier waarop. Ze komt meteen met twee stoeltjes aanzetten en staat erop dat we hierop gaan zitten. Dat zit toch iets comfortabeler. In de tijd dat ik de zaak online zet oefent Carry met opa Griekse woordjes en leert ze opnieuw de telwoorden. Hierbij komt ze erachter dat Opa inmiddels 86 jaar is en hij vertelt nog véél meer, maar helaas gaat het meeste toch verloren al verbaast het me steeds hoe Carry de schijn hoog kan houden en het gesprek gaande.
Na een half uurtje nemen we hartelijk afscheid van opa nadat ik hem eerst nog even op de gevoelige plaat heb vastgelegd en bedank hem voor zijn stoeltje en wifi, hoewel ik betwijfel of we op zijn internet zaten.

De siesta en middag-zwem-sessie hebben we in een klein haventje, waar ik me nog nuttig kan maken door mee te helpen om een vissersbootje vanaf de haven een steil bergje omhoog te duwen. Daarna is een frisse duik en een fris biertje extra lekker natuurlijk. Nog even een uurtje rijden, de watertank volgooien en de brandstoftank voor één derde, want we moeten hier inmiddels € 1,51 neertellen voor een liter en dan ga je geen tank van 125 liter volgooien. Rond 19 uur vinden we weer een leuk plekje aan zee. Even wat eten en uitbuiken en dan nog een wandelingetje met Beau. Niet zo heel ver van onze standplaats krijg ik een zwak wifi signaal. Helaas niet sterk genoeg om een stabiele verbinding te krijgen, maar aan de overkant van de straat staat een in aanbouw zijnd huis. Even klimmen en op het balkon van de eerste verdieping sta ik nu hoog genoeg. Even met wat bouwstenen een zitje creëren zodat ik morgen redelijk comfortabel dit verslagje online kan zetten voordat we verder trekken. Nu nog even genieten van mijn drankje en de sterrenhemel en het krekelgezang, terwijl Carry al lekker in dromenland is.

@Katinka: We proosten met je mee hoor om 22 uur, (want het hier immers 1 uurtje vroeger) Carry met iets braafs en ik met iets sterkers. Op je gezondheid!

Route: Charakes-Vathia-Mezapos-Geroliminas-Stupa
Gereden: 82 km