De middelvinger: Mani.

Vrijdag 23 september 2011

We hebben prima illegaal geslapen op het schiereilandje Maratonisi. Als we nog even het stadje inrijden voor de gisteren ontdekte open wifi en de bakker, blijkt de eerste niet meer open te zijn. De bakker gelukkig wel. De rest van de dag ontdekken we ook geen open wifi's meer dus het verslag van gisteren en dat van vandaag kunnen niet meer online zeten. Morgen zoeken we opnieuw.

De rostachtige kustweg langs de oostkant van Mani slingert zich dan weer stijl omhoog en geeft ons eens fantastisch uitzicht over de zee en de rotsachtige kustlijn om vervolgens stijl af te dalen tot vlak aan zee. De weg is breed en is nauwelijks verkeer. Je kunt dus rustig de auto op de rijbaan neerzetten om foto's te maken of te filmen. Wel steeds weer opletten voor loslopende geiten en koeien die hier zonder herder loslopen. We rijden door diverse schilderachtige dorpjes waar het vaak behoedzaam manoeuvreren is in de smalle kronkelige weggetjes. Het is trouwens nog steeds zoeken naar de juiste route. Men heeft hier de onhebbelijke gewoonte om bewegwijzeringborden en ook verkeersborden vol te plakken met stickers of met verf te bespuiten. Sowieso is het lezen van de Griekse letters al geen sinecure, maar op die manier wordt het soms echt een puzzel en moet je wel bij de borden stoppen om het te kunnen ontcijferen.

Onderweg nog even een (geo)cache. O ja, ik zal voor Annet, en misschien nog wel wat meer lezers, even uitleggen wat dat is. Het is een wereldwijde hobby die door honderdduizenden mensen worden uitgeoefend: Geocachen. Eigenlijk is het niet meer dan een moderne vorm van schatzoeken die met behulp van een GPS gezocht wordt. Ik zal het verder hier niet uitleggen maar als je kijkt op www.geocaching.nl dan wordt het allemaal keurig uitgelegd hoe het precies werkt. We moeten in dit geval een flink einde omhoog wandelen naar een op een heuvel gelegen kapelletje. De cache is vlot gevonden en natuurlijk moeten we dat de omgeving even laten horen door de klok van het kapelletje te luiden. Op de terugweg glipt Beau de struiken in laat weer zijn bekende jankgeluidjes horen. En ja hoor, hij heeft weer een schildpad ontdekt en lebbert het beestje even helemaal schoon. Ik een cache, Carry een schilpad gevonden dus de dag kan eigenlijk al niet meer kapot. Nog een klein eindje doorrijden en dan is het alweer siëstatijd. Natuurlijk op een strandje. Lekker zwemmen en luieren op het warmste gedeelte van de dag. De 36 graden halen we niet meer maar met 31 graden is het ook meer dan genoeg. De wolken van gisteren zijn allemaal verdreven dus ook van regen is geen sprake meer.

We hadden het zuidelijkste puntje van Griekenland vandaag willen bereiken maar alles verliep vandaag op zijn Grieks dus kalm aan. Morgen weer een dag.
het gehucht waar we stoppen voor de nacht heet Aghios Kiprianos, maar ga het maar niet opzoeken,het zal waarschijnlijk toch niet op een kaart te vinden zijn. Het zijn een paar huisjes bij elkaar met een klein strandje met een dito baai. De bewoners vissen hier hun maaltje zo vanuit de "voortuin". Er ligt zelfs een vissersnet in het water, gemarkeerd met wat lege waterflessen, dus hier geen boot nodig. Oma bereddert het allemaal vanaf de kant. Als ze alles onder controle heeft loopt ze uiteindelijk bedaard met haar lange zwarte jurk en zwarte sloffen zo het water in. Als het water tot haar knieën staat, checked ze even genoegzaam haar uitstaand vistuig. Maar in plaats van daarna terug te keren op het droge, laat ze zich helemaal in het zilte nat zakken en gaat rustig een half uurtje zwemmen. De rest van de avond is het doodstil hier. Nou ja de branding en de tientallen krekels dan even buiten beschouwing gelaten.

Route: Githio-Skoutari-Kotronas-Kokkala-Aghios Kiprianos
Gereden kilometers: 57