Bergen.

Dag 5

Soultzmatt - Grand Ballon.

Als we vanmorgen wakker worden en een blik naar buiten werpen zien we dat het grasveld naast ons wit is van de rijp. Het is die nacht dus sterk afgekoeld. Dat merken we ook als we de waterkraan opendraaien en er geen water komt. Foutje... ik heb met die sterke afkoeling geen rekening gehouden en de verwarming vannacht niet aan gehad. Daardoor is de vorstbeveiliging van de boiler in werking getreden en heeft (zoals het hoort) het water keurig weg laten lopen. Met een restje kunnen we toch nog onze tanden poetsen en wat thee zetten. Onze eerste taak vandaag is dus (opnieuw) de watertank vullen.
Vandaag staat de Grand Ballon op het programma. Deze berg is de hoogste van de Vogezen met de top op 1435 meter. De D431 voert ons van zuid naar noord via talloze haarspeldbochten naar boven. Onderweg stoppen we bij "Vieil Armond", ook wel bekend als de "Hartmannswillerkopf". Tegen de helling ligt een oorlogskerkhof van slachtoffers uit de eerste wereldoorlog. Achter dit kerkhof liggen diverse wandelpaden en uit de opschriften wordt duidelijk dat diverse "Denkmalen" langs de routes moeten liggen. We hebben de tijd aan ons zelf dus we kiezen een route van ruim 2 uur. het wordt een indrukwekkende wandeling langs loopgraven en bunkers die een goed beeld geven van de ellende die deze soldaten hier doorgemaakt hebben. Heel indrukwekkend en we hebben geen moment spijt dat we hier tijd voor uitgetrokken hebben, bovendien is het uitzicht vanaf deze berg fantastisch. We maken dus ook weer (te)veel foto's. Dan nog even een paar caches.... maar ook deze hebben weer een moeilijkheidsgraad van 4 (van de 5) sterren. In dit geval liggen er 6 achter elkaar en moeten we steeds hoger een boom in om hem te pakken te krijgen. Tot 4 meter klim ik een boom in en weet er dus twee te bemachtigen maar de rest laat ik voor wat het is. Tenslotte willen we ook nog hogerop naar de top van de Grand Ballon en de tijd tikt verder. Een prachtige rit. Op de col staat een hotel restaurant waar we tegen de avond het bekende streekgerecht :"tarte flambee" gaan proberen.
We lopen verder naar de top en op de diverse plaatsen ligt nog een pak sneeuw. Beau vindt het weer prachtig en leeft zich uit en ook Carry wil op de foto in de sneeuw. Dan richting de top waar een enorme bol staat. Het blijkt een (onbemande) radarpost te zijn die alle vliegverkeer boven noord Frankrijk volgt en zodoende deel uitmaakt van de luchtverkeersleiding. Als we daarna het restaurant induiken krijgen we een "service tres vitesse". Nog voor we de jas uithebben wordt ons door een Aziatisch type serveerstertje een tikkeltje afgebeten gevraagd wat we willen drinken en of eten. Erg uitnodigend klinkt het niet maar honger is honger en een anders restaurant is hier geen optie. Bovendien hebben ze hier een open wifi, dus dat is ook wel handig zo in 'the middle of nowhere'. Het eten verschijnt in het zelfde tempo als dat het gevraagd werd. We zijn dan ook met nog vier gasten de enige die binnen zijn. de 'tarte flambee' blijkt een soort pizza te zijn van dun bladerdeeg met daarop naar keuze ingedrienten. Wel lekker hoor maar om speciaal hiervoor nog eens terug te komen is weer wat te veel gezegd.
Nadat we onze magen gevuld hebben en onze internetzaakjes geregeld hebben kruipen we lekker het busje in. De verwarming lekker hoog, TV aan, drankje erbij en dan komt de slaap vanzelf.
Ik ben er achter gekomen dat ik bij het downloaden van de caches een foutje hebt gemaakt met het instellen van de filter en zodoende alleen caches heb met een moeilijkheidsgraad van 4* of meer. In het restaurant nog snel even een nieuwe querry gemaakt zodat we nu ook wat meer mogelijkheden hebben. Dus morgen dan nog even de flanken van de Grand Ballon afstruinen. Door een telefoontje met het thuisfront krijgen we te horen dat de moeder van Carry toch op vrijdag geopereerd gaat worden. Tja en dan wil je toch een beetje in de buurt zijn. We besluiten dan ook om morgenmiddag naar huis te rijden zodat we vrijdag zeker thuis zijn.