Barranca de Masca

Maandag 21 januari 2013

De wekker loopt om 06:30 uur af. Het moet, want we hebben een hele speciale wandeling voor de boeg en wel in de meest woeste kloof van Tenerife. De wanden reizen hier wel tot 800 meter hoog en staan heel dicht bij elkaar. De wandeling start in het kleine bergdorpje Masca dat pas in 1996 door een weg verbonden werd met de buitenwereld. Tot die tijd moest de weg naar Santiago Del Teide, het dichtstbijzijnde dorp, te voet of met een ezel afgelegd worden. Masca ligt op een hoogte van 1000 meter en de afdaling door de kloof eindigt in zee. Vandaar uit kun je je door een taxiboot laten ophalen, die je vervolgens naar het plaatsje Los Gigantes brengt. Gisteren hebben we reeds de taxiboot gereserveerd, want hij vaart maar op diverse tijdstippen en vol is vol. Als je de letterlijk de boot mist, zit er niets anders op dan terug naar boven te lopen.

We parkeren de Panda in Los Gigantes en nemen de bus, lijn 325 naar Santiago del Teide. Daar moeten we overstappen en een andere bus nemen naar Masca. Als we in Santiago del Teide uitstappen blijkt de aansluitende bus niet aan te sluiten maar pas over een uur langs te komen. Das balen, want zo vroeg in de ochtend ligt het plaatsje nog in de wolken en is het maar 10 graden op deze hoogte. De zon doet wel al pogingen maar dat lukt maar langzaam. We zoeken onze heil dan maar in de plaatselijke kroeg en met een kop cappuccino en een warme chocomel voor Car is het uur wel vol te krijgen. Als de bus naar Masca aankomt zijn wij de eersten die een plaatsje bemachtigen. De bus is meer een busje waar maar zo'n 25 personen in kunnen en vol blijkt vol te zijn. De chauffeur wacht keurig op de lijnbus uit Los Gigantes, maar dan blijken er uit deze bus meer gegadigden te stappen dan dat er zitplaatsen zijn. Een tiental mensen blijft beteuterd achter en krijgen te horen dat het volgende busje over twee uur komt. (..)
Staanplaatsen kennen ze hier niet, dat is verboden en al snel blijkt dat dit geen mierenneuken is. Het weggetje naar Masca, de TF-436 is enorm smal en kronkelt omhoog en omlaag. Tegenliggers kunnen elkaar amper passeren en in de haarspeldbochten moet de chauffeur soms meerdere keren steken om de bocht te kunnen nemen. De chauffeur weet dat 99,9 % van de passagiers toerist is en op de mooiste plekjes zet hij zijn busje midden op de weg even stil zodat we door de ramen het uitzicht even rustig kunnen fotograferen. En dit busreisje was zo al een belevenis. Masca is een verzameling van wat kleine huisjes met natuurlijk een restaurantje en wat souvenirwinkeltjes, maar is ondanks het toeristische aanblik de moeite waard om over de leuk geplaveide weggetjes even door te slenteren.
Vlak voor Bar Fidel, gaat een pad de diepte in naar de barranco (kloof) en kan de wandeling beginnen. We genieten van elke stap die we zetten, zó mooi is het hier, al moet je wel degelijk uitkijken waar je voeten neerzet want het pad is vaker niet meer dan een hoop rotsen en keien en meermalen steek je via stenen het stroompje over. Het is absoluut geen gemakkelijke tocht, maar van boven naar beneden is het voor een redelijk getrainde wandelaar best te doen. Van beneden naar boven kan ook en sommigen doen de tocht in een dag in twee richtingen. Over de afdaling van 6,5 km doen we vier uur. We zijn vandaag niet alleen en het is begrijpelijk dat meer mensen deze schitterende wandeling maken. Ben je een beetje sportief aangelegd en hou je van de natuur dan is dit een must als je op Tenerife bent! Voor ons was dit een van de meest prachtige wandelingen die we ooit gemaakt hebben. Het beschrijven is niet te doen. De foto's zeggen meer dan 1000 woorden en nog beter is het om er gewoon zelf van te gaan genieten.

Als we bij de zee aankomen hoeven we niet lang te wachten op de taxiboot. Vanaf een soort pier moeten we een voor een op de punt van de boeg stappen en dat duurt even, want regelmatig moet de schipper opnieuw aanmeren omdat de boot door de golfslag en de stroming niet stil kan blijven liggen. Als er zo'n 40 man aan boord zijn, wordt vol gas gegeven en koers gezet naar Los Gigantes. Maar ook hier houden ze van sfeer aan boord en de koelkist aan boord gaat open en iedereen wordt getrakteerd op blikjes fris of bier. Das pas service, want na zo'n zware wandeling is mijn behoefde aan een groot glas ijskoud bier enorm hoog. Onderweg in de kloof is namelijk helemaal niets te drinken of te eten, dus je bent aangewezen op de spullen die je zelf meeneemt.

In Los Gigantes worden we door de vrolijke bemanning weer in het haventje afgezet en sjokken we regelrecht naar het ernaast gelegen strandje. Even helemaal gestrekt op het zwarte zand, lekker in de zon de moeheid uit je benen laten wegvloeien.
En wat doe je daarna als zóveel calorieën hebt verbruikt? Juist, je gaat voor een flinke portie naar McDrek om dit weer aan te vullen. Morgen zijn we gegarandeerd zo stijf als een plank en zullen we onze benen en knieën zeker voelen. Maar dat hebben we er graag voor over gehad.
Dit was "muy bien".