Kloppen is blaffen.

Het wakker worden is vanmorgen een stuk aangenamer. Geen gekletter van regen op het dak en ook het fluiten van de wind door het tuig van de schepen tegenover ons, is verstomd. In plaats daarvan verschijnt naast de rots de zon aan de horizon. Een goed begin dus. Op het haventerrein kunnen we ons afvalwater kwijt, ledigen we ons chemisch toilet en vullen de watertank weer bij. Nog even langs de Lidl voor verse broodjes en andere zaken en dan gaat het naar ‘Vejer de la Frontera’.

Volgens ons reisgidsje is dit plaatsje uitgeroepen tot een van de witste van de witte dorpjes van Andalusië. Zo’n bergdorpje is vaak maar van twee, soms drie kanten te benaderen. De GPS kiest meestal de eerste mogelijkheid die op de route ligt. Dat lijkt logisch maar bij bergdorpjes is dat niet zo voor de hand liggend. Ook nu weer rijden we de meest onlogische route via een super steil smal weggetje, om in het dorpje meteen vast te komen zitten in nòg smallere straatjes. Om er weer uit te komen moet ik wat overtredingen plegen die hoofdschuddend door de oudjes op de bankjes wordt gadegeslagen. Een inham in de berm net buiten het dorp kunnen we dan toch nog als parkeerplaats benutten en vervolgens klimmen we te voet weer omhoog het plaatsje in. De straatjes zijn smal en heel steil. De pleintjes gezellig en natuurlijk zijn er een Moorse burcht en een kerkje die de bezienswaardigheid van het hele dorpje op de spits drijven. Op het hoogste punt hebben we een mooi uitzicht over de omgeving en vaak, en zo ook nu, heeft daar iemand een cache neergelegd. Dat maakt ons natuurlijk extra blij. Hier hebben we ook goed zicht over hoe we wel op een normale manier het dorpje hadden kunnen bereiken. We beloven elkaar weer dat we voortaan eerst even de kaart wat beter bestuderen voordat we klakkeloos “Henk” achterna rijden.

We slenteren door de smalle steile straatjes tussen de witgekalkte huisjes. Op het centrale pleintje rondom de fontein genieten we nog even na met een ijsje van de gezellige autochtone “drukte”. De enige toeristen die we ontwaren zijn twee Duitsers op racefietsen die het ergens hartgrondig met elkaar over oneens zijn. Na de lunch moet gekozen worden over het volgende punt op ons lijstje. Cadiz komt dan gezien de ligging als meest voor de hand liggende bestemming in aanmerking, ware het niet dat Car dolgraag naar de rijschool van de Andalusische paarden in Jerez de la Frontera wil. En in de maanden januari en februari wordt op slechts op één dag in de week, de donderdag, een show gegeven. Ik heb het al eens eerder gezien, maar Car, als fervent dressuurruiter, moet dit dus wel even meemaken. Dus dan eerst maar richting Jerez en dan daarna weer een stukje zuidwaarts. Zoveel km’s is het ook weer niet om. Direct achter de rijschool met de mooie naam: ‘Fundación Real Escuela Andalusa der Arte Ecuestra’ is een ruime openbare parkeerplaats waar nog een paar campers zijn gestald. Van hieruit is het centrum binnen loopafstand te bereiken, dus we besluiten nog even de binnenstad te verkennen en daar de te gaan eten.

Een sloeber die een centje probeert bij te snabbelen belooft op de camper te passen terwijl wij weg zijn. Ik heb maar 30 cent klein, maar beloof hem dat ik, als hij zijn best, doet het bedrag nog zal aanvullen. Als we na een gezellige wandeling en etentje net alles afgesloten en verduisterd hebben wordt op het raam geklopt. Het is natuurlijk onze ‘bewaker’ die zijn gage komt ophalen. Ik roep hem als hij blijft aandringen, vanuit de auto toe dat we willen gaan slapen en dat hij morgen maar moet terug komen. Maar hij is van het aanhoudende type, zodat ik langzaam mijn geduld begin te verliezen. Maar ook als ik de deur open doe en hem in woord en gebaar duidelijk maak dat er vandaag niks te vangen valt, blijft hij aanhouden. Toch moet het hem duidelijk zijn aangezien ik het woordje ‘morgen’ als een van de weinigen ook in het Spaans kan zeggen. Baloe heeft alles nauwlettend gadegeslagen en ik hou hem aan zijn halsband vast. Instinctief voelt hij aan dat de situatie niet meer vriendelijk is en hij perst er zowaar een blafje uit. Niet iets waar een beetje inbreker van zou schrikken, maar het begin is er. Tenslotte zet hij thuis wel een grote bek op als de deurbel gaat dus hier moet hij maar gaan snappen dat kloppen en tikken op de bus ook een grote bek van hem vereisen. Als ik onze sloeber eindelijk met een duwtje en een echt boze toon een paar meter van de bus heb gekregen, draait deze om en verdwijnt. Met Baloe oefenen we nu nog even. “Klopjpen is blaffen” en het commando “luid” staat nu ook op zijn lesprogramma. Als we later op de avond nog een uitlaatrondje maken is de “bewaker” in geen velde of wegen meer te bekennen. Kennelijk geen avonddienst dus.

Route : La Linea de Conception - Vejer de la Frontera - Jerez de la Frontera.
Gereden 185 km
Coördinaten slaapplek N036°41.748’. W006°08.306’