Het wàs een gevaarlijk pad

Nog voordat de wekker om 7 uur afloopt zijn we al wakker. Baloe krijgt nog een flinke uitlaatronde, zodat hij er een paar uur tegen kan. Stipt op tijd vertrekt de bus richting het startpunt van de route en twintig minuten later staan we bij de ingang van een smalle, lage, ongeveer 300 meter lange tunnel.
Mensen met claustrofobie kunnen ook via een omweg door het bos om deze stikdonkere tunnel te vermijden, maar die moeten dan 1200 meter omlopen. Volgens de site op internet is de hele dag al volgeboekt maar we kunnen zonder probleem nog kaartjes krijgen.
Voor € 10,- pp kunnen we aan het avontuur beginnen. Nou ja, avontuur... Caminito del Rey was tot een paar jaar geleden nog een tocht die alleen door avonturiers, waaghalzen en bergbeklimmers werd getrotseerd.
Het pad werd tussen 1901 en 1905 aangelegd om een verbinding tot stand te brengen tussen twee stuwmeren. Een waar meesterwerkje toentertijd omdat het deels langs de loodrechte wanden van de kloof liep. Een voor die tijd veilig pad dat trots door de koning plechtig werd geopend. Vandaar de naam, die vertaald ‘Koningspad’ is. De hoogheid heeft daarna echter geen stap meer op zijn pad gezet. Dat was weggelegd voor de werkende klasse die echter beslist geen hoogtevrees moest hebben.
Toen enige tijd later een spoorlijn werd aangelegd in het traject, verdween de behoefte om het pad te gebruiken. Hierdoor trad het verval sterk in en werd het pas echt gevaarlijk om het traject te lopen. Maar juist voor eerder genoemde avonturiers werd het hierdoor pas nog aantrekkelijker. De overheid besloot het te verbieden en de boete werd maar liefs € 6000,- Maar dat bleek voor de echte diehards geen belemmering. Dat enkelen het met de dood moesten bekopen maakte de mythe alleen maar groter.
En toen werd in 2014 besloten het pad geheel te renoveren. Nou ja, eigenlijk opnieuw aan te leggen op enkele meters boven het oude pad.
En hiermee wàs het dus een gevaarlijk pad. Nu loop je langs de steile wanden over een deugdelijk plankier. Keurig afgezet, met aan de wanden een extra stalen kabel om je aan vast te houden mocht je het toch nog eng vinden. Bovendien krijg je bij het begin van de route een keurige witte helm als je op eigen houtje wilt lopen en advies over wat je dient te doen en nog beter moet nalaten. Wil je nog wat meer zekerheid en uitleg dat kies je voor een groen helmpje en mag je met een gids mee, die te herkennen is aan een oranje helmpje.
Avontuurlijk/gevaarlijk deze route? Absoluut niet meer. Zelfs voor dames op hakken zou het nog redelijk te doen zijn :)
Wat blijft is de prachtige omgeving en de natuurlijk buitengewone manier waarop je je door de kloof beweegt. De voorspelde regen blijft gelukkig ook uit en we genieten de volle drie uur die we gelopen hebben. Op www.welkom-in-andalusie.com/caminito-del-rey staat een mooie uitleg over wie er nog meer over wil lezen. En wie hem wil gaan lopen kan beter vooraf (via internet) reserveren want het loopt storm en per dag mogen niet meer dan 1100 mensen worden toegelaten.

Baloe schijnt ons bij terugkomst niet erg gemist te hebben maar wel lekker geslapen. Er is niks aangevreten en we zijn er nu gerust op dat we hem best in voorkomende gevallen alleen kunnen laten. We rijden nog even naar een punt waar we vanaf de weg in de verte zicht hebben op de mensen die als mieren langs de wand kruipen. Ik haal nog even de drone tevoorschijn en kan hele mooie beelden maken. Helaas krijg ik deze zonder WiFi niet online.

En dan gaan we verder door de bergen van de Sierra de las Nieves naar het stuwmeer van Ardales. Het is hier nagenoeg uitgestorven. We strijken neer op een prachtig uitzichtpunt bij het meer (vlakbij een cache) en genieten nog van de laatste zonnestralen. Ik stuur de drone nog een keer de lucht in terwijl Car in een boek duikt. Baloe kan hier vrij rondstruinen en geniet van de ‘dropjes’ die de geiten hebben achtergelaten.
Wij kijken terug op een schitterende dag en maken plannen voor morgen.

Route: Caminito der Rey - Ardales.
Gereden: 44 km
Coordinaten slaapplek N 036°54.399’. W 004°48.984'