Once upon a time...
Door: Gerard
Blijf op de hoogte en volg Carry
30 December 2017 | Spanje, Tabernas
Zaterdag 30 december 2017
Bestemming is bereikt. Tenminste het begin van onze trektocht door Andalusië. Car heeft voor en tijdens de heenreis druk gebladerd in het reisgidsje en de wegenkaart staat nu vol met kruisjes en aantekeningen over wat we allemaal ‘moeten’ gaan doen.
Tabernas waar we gisteren zijn neergestreken grenst aan de woestijn en van hieruit staat een wandeltocht gepland door de Rambla de Molinos en de Rambla de Galera, halverwege komen we dan vanzelf bij Fort Bravo dat ook op het to-do lijstje staat. Het boekje belooft ons een mooie maar stoffige tocht. Een Rambla is namelijk een opgedroogde rivier en je loopt dus in de bedding. Van water is geen spoor te bekennen, niet vreemd natuurlijk in een woestijn. Laat hier nu ook nog een spoor van caches neergelegd zijn, dus we pikken deze natuurlijk ook even mee. Maar mede hierdoor hebben we niet in de gaten dat we totaal de verkeerde kant oplopen. Na een paar kilometer zien we onze fout uiteindelijk in. Er zit niet anders op dan dezelfde route terug te lopen. Beetje stom natuurlijk maar de gevonden caches maken veel goed en de natuur is natuurlijk even mooi. Na ruim 7 km zijn we weer terug in Tabernas. Inmiddels is de temperatuur weer ruim boven de 20° en we besluiten het het centrum van het dorpje zelf nog even te bezoeken. Voor de kerk is een gezellig pleintje waar de plaatselijke bevolking zich blijkt te ontmoeten. Groepjes druk kletsende vrouwen en de mannen zitten aan tafeltjes een spelletje domino te spelen. Onder handbereik een glas wijn en een bakje met mosselen. Nog even de binnenkant van het kerkje bewonderd waar naar Spaans gebruik grote beelden van heiligen op een voetstuk staan.
Fort Bravo is natuurlijk ook met de auto bereikbaar en na de lunch gaan we die kant op. Fort Bravo is een door de filmindustrie nagebouwd western stadje. Hier heeft Sergio Leone zijn spaghetti westerns gedraaid zoals ‘For a few dollars more’ maar ook ‘Laurence of Arabia’ en Indiana Jones zijn hier gefilmd. Het filmdorp is nu een toeristische attractie met een klein museum van koetsen en twee keer per dag worden hier wat voorstellingen gegeven in western style. Er wordt spectaculair met paarden gereden en de sketches zijn allemaal in de bekende spaghetti western style. De ‘acteurs’ die ook dienst doen als gids en barbediende hebben er zelf veel lol in. Kennelijk is het gebodene naast spectaculair ook nog hilarisch aan de lachsalvo’s van de toeschouwers te oordelen. Helaas voor ons is het in het Spaans, dus we grinniken maar wat schaapachtig mee. Er wordt druk geschoten en gestunt en Baloe kijkt wat onwennig en gespannen naar al dat geknok en geschiet. Maar het is leuk gedaan. Na een drankje in de Saloon terug naar de parking. Even lekker in de zon relaxen en ik laat mijn drone even wat opnamen maken vanuit de lucht.
Om 17:30 uur belooft het programma ook nog een Can-can optreden in de saloon. Dat pikken we dan nog maar even mee. De dames zwieren de rokken bevallig omhoog maar daaronder een grote witte onderbroek met zwarte kousen, zodat het slechts leuk is, maar voor deze tijd niet meer sexy me. Maar ‘Billy the Kid’ en consorten zullen er in die tijd best wel hun andere buks er op leeggeschoten hebben.
Het dansen is echter maar van korte duur en er wordt wéér een sketch opgevoerd van kaartende, vechtende en schietende cowboys en sheriffs. Nu binnen, en het geknal is hier oorverdovend. Aan Baloe merken we dat hij het niet meer zo kan waarderen en via een achterdeurtje verlaat Car met hem voortijdig de voorstelling.
Ik blijf nog even en hoop op een happy ending met de can-can girls, maar de voorstelling eindigt met een massale schietpartij met vier doden en jammerende en gillende meisjes.
De rest van de avond doen wij het een stuk rustiger. Wijntje, nootjes, kaasplankje muziekje
Bestemming is bereikt. Tenminste het begin van onze trektocht door Andalusië. Car heeft voor en tijdens de heenreis druk gebladerd in het reisgidsje en de wegenkaart staat nu vol met kruisjes en aantekeningen over wat we allemaal ‘moeten’ gaan doen.
Tabernas waar we gisteren zijn neergestreken grenst aan de woestijn en van hieruit staat een wandeltocht gepland door de Rambla de Molinos en de Rambla de Galera, halverwege komen we dan vanzelf bij Fort Bravo dat ook op het to-do lijstje staat. Het boekje belooft ons een mooie maar stoffige tocht. Een Rambla is namelijk een opgedroogde rivier en je loopt dus in de bedding. Van water is geen spoor te bekennen, niet vreemd natuurlijk in een woestijn. Laat hier nu ook nog een spoor van caches neergelegd zijn, dus we pikken deze natuurlijk ook even mee. Maar mede hierdoor hebben we niet in de gaten dat we totaal de verkeerde kant oplopen. Na een paar kilometer zien we onze fout uiteindelijk in. Er zit niet anders op dan dezelfde route terug te lopen. Beetje stom natuurlijk maar de gevonden caches maken veel goed en de natuur is natuurlijk even mooi. Na ruim 7 km zijn we weer terug in Tabernas. Inmiddels is de temperatuur weer ruim boven de 20° en we besluiten het het centrum van het dorpje zelf nog even te bezoeken. Voor de kerk is een gezellig pleintje waar de plaatselijke bevolking zich blijkt te ontmoeten. Groepjes druk kletsende vrouwen en de mannen zitten aan tafeltjes een spelletje domino te spelen. Onder handbereik een glas wijn en een bakje met mosselen. Nog even de binnenkant van het kerkje bewonderd waar naar Spaans gebruik grote beelden van heiligen op een voetstuk staan.
Fort Bravo is natuurlijk ook met de auto bereikbaar en na de lunch gaan we die kant op. Fort Bravo is een door de filmindustrie nagebouwd western stadje. Hier heeft Sergio Leone zijn spaghetti westerns gedraaid zoals ‘For a few dollars more’ maar ook ‘Laurence of Arabia’ en Indiana Jones zijn hier gefilmd. Het filmdorp is nu een toeristische attractie met een klein museum van koetsen en twee keer per dag worden hier wat voorstellingen gegeven in western style. Er wordt spectaculair met paarden gereden en de sketches zijn allemaal in de bekende spaghetti western style. De ‘acteurs’ die ook dienst doen als gids en barbediende hebben er zelf veel lol in. Kennelijk is het gebodene naast spectaculair ook nog hilarisch aan de lachsalvo’s van de toeschouwers te oordelen. Helaas voor ons is het in het Spaans, dus we grinniken maar wat schaapachtig mee. Er wordt druk geschoten en gestunt en Baloe kijkt wat onwennig en gespannen naar al dat geknok en geschiet. Maar het is leuk gedaan. Na een drankje in de Saloon terug naar de parking. Even lekker in de zon relaxen en ik laat mijn drone even wat opnamen maken vanuit de lucht.
Om 17:30 uur belooft het programma ook nog een Can-can optreden in de saloon. Dat pikken we dan nog maar even mee. De dames zwieren de rokken bevallig omhoog maar daaronder een grote witte onderbroek met zwarte kousen, zodat het slechts leuk is, maar voor deze tijd niet meer sexy me. Maar ‘Billy the Kid’ en consorten zullen er in die tijd best wel hun andere buks er op leeggeschoten hebben.
Het dansen is echter maar van korte duur en er wordt wéér een sketch opgevoerd van kaartende, vechtende en schietende cowboys en sheriffs. Nu binnen, en het geknal is hier oorverdovend. Aan Baloe merken we dat hij het niet meer zo kan waarderen en via een achterdeurtje verlaat Car met hem voortijdig de voorstelling.
Ik blijf nog even en hoop op een happy ending met de can-can girls, maar de voorstelling eindigt met een massale schietpartij met vier doden en jammerende en gillende meisjes.
De rest van de avond doen wij het een stuk rustiger. Wijntje, nootjes, kaasplankje muziekje
-
30 December 2017 - 22:51
Riet:
Nou Gerard, de wijn met dat bakje mosselen spreekt me meer aan dan de dames met de broeken. Evenals de overige natuur; wat een prachtig landschap! En het originele dorp mag er denk ik ook wel zijn. Kunnen ze die jammerende meisjes niet beter doodschieten? -
31 December 2017 - 07:48
:
Ik sluit me bij Riet aan, geef mij die natuur maar, schitterend!! -
31 December 2017 - 09:25
Jeanny En Kees:
In een dergelijke omgeving is het goed vertoeven qua natuur en heel rustig. Hoe gedraagt Baloe zich in die stille omgeving? De films allemaal gezien want ze waren soms echt hilarisch en amusant. Het Can-Can gebeuren is inderdaad achterhaalt maar het hoort bij de omgeving en het verhaal.
Op naar de volgende wandeling zonder "verkeerd" lopen. Mooie foto's. -
31 December 2017 - 19:22
Jeanny:
Wat een grappige foto's in die cowboystad echt hilarisch. Lekkere temperaturen trouwens. -
02 Januari 2018 - 15:52
Yvonne Sormani-Simons:
Hzhaha wat een onderbroeken zeg!! Das sind ja richtige Liebestöter! Dat is dan weer een tegenvaller voor je Geer. Gelukkig heb je geluk met de caches gehad. Het geluk kan niet altijd met je zijn, zelfs in niet aan het einde van 2017. Wie weet wat 2018 voor je in petto heeft.
Ik kan me voorstellen dat Baloe toch wel nerveus werd van dat geknok en geschiet. Arm beest wset toch ook niets van van westerns af. Gelukkig heeft hij een verstandig vrouwtje die hem uit de benarse situatie redt.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
