Een inbraak verijdeld

We hebben een heerlijk rustige slaapplek gevonden op 50 meter afstand van de zee. “Kunnen we morgenvroeg nog een fijne strandwandeling maken” opper ik nog. Maar dat is het nadeel van ergens in het donker aankomen: je weet nooit hoe de omgeving is. Strand is er in ieder geval niet. Er staat een metershoge stenen wal waar de branding tegen aan beukt. Voor Baloe geen probleem, die vindt een plekje waar hij nog boven op kan klauteren en dus op mij neerkijkt. Ik doe het hem niet na, ik heb de herinnering aan de val van twee dagen geleden nog duidelijk in mijn kop zitten.

Wat we gisteravond wel zagen toen we aan kwamen rijden waren de kilometers lange plantages met sinaasappelbomen. En aangezien we het heerlijk vinden om ‘s morgens jus d’orange te drinken....:)
Er is in de wijde omtrek niemand te zien en dan is het een koud kunstje om een zak te vullen. Vermoedelijk zal er niemand om treuren want er liggen tienduizenden op de grond te rotten.

Het is nog ongeveer 450 kilometer rijden naar Tabernas in Andalusië en dat moet gaan lukken vandaag. Er zijn geen tolpoorten die voor oponthoud zorgen. Dat in tegenstelling tot gisteren toen we om de paar kilometer moesten stoppen voor een ticket of om bij de volgende te betalen.

De temperatuur laat 24 graden zien en we hebben de stoeltjes nog niet buiten gehad. “ Even een uurtje wat zon meepikken?” stelt Geer voor. Maar omdat er weinig tot geen leuke plekken langs de snelweg zijn stoppen we bij het eerste beste tankstation. Goedkope diesel, een groot plein met aan de rand wat bossage en : ook handig, een paar kranen waar ik ons eerste “ vuile” goed kan wassen.
Terwijl Geer zich in het stoeltje vleit met een kop koffie sta ik 50 meter verderop mijn plicht te doen. Als ik na een tijdje met het schone goed weer richting het busje loop hoor ik Geer roepen en gebaren. Ik versta er niets van maar denk dat hij naar de was informeert. Dus ik roep stralend terug dat die klaar is. “ Hij trok de deur open en is er nu vandoor” schreeuwt hij en gebaart naar de grote weg. Ik in paniek omdat ik denk dat Baloe de deur open trok, maar die lag vast, al was ik dat even vergeten.
Ik tref een woedend blaffende Baloe aan en een vol met adrenaline gebarende Geer. Terwijl hij aan de zijkant van de bus zat zag hij opeens dat de deur aan de bestuurderskant werd geopend. Omdat hij het vreemd vond dat ik langs die kant naar binnen kwam stond hij op en stond oog in oog met een jonge knul die net de bus in wilde klauteren om onze spullen “ mee te nemen”.
Geer schreeuwde hem toe wat hij daar moest en daar schrok de knul blijkbaar zo van dat hij zich verontschuldigde, Geer de hand toestak, waarop die zijn gebalde vuist hief. Geschrokken draaide hij zich om en rende naar de gereedstaande auto. Een verblufte Geer achterlatend.
Lang daarna zijn we er nog stil van. Wat als... Wat als... En ook: wat als Baloe los was geweest? Zou hij dan? Ja Zou hij dan zo moedig zijn geweest, zoals een Hovawart betaamt? We zullen het nooit weten, eigenlijk toch wel een beetje jammer!

En dan wordt het tijd om verder te rijden en onze slaapplek op te zoeken. We moeten nog zo’n 150 kilometer, zin om in de zon te zitten hebben we nu toch niet meer.
Laat in de middag rijden we Tabernas binnen. Het dorpje ligt ongeveer 50 kilometer landinwaarts in de enige echte woestijn van Europa. In de zomer kan de temperatuur hier oplopen tot wel 50 graden. Nu is het nog een behaaglijke 22. We hebben tot laat de deur open, uitkijkend op de bergen om ons heen.

Route: Burriana- Valencia- Almansa-Elx-Murcia-Lorca-Vera-Sorbas-Tabernas
Gereden kilometers: 503
Coördinaten slaapplek: N 37.02.913 O 002.23.818