Met de tandradbaan naar Kalavryta

Dinsdag 20 september 2011

Aangezien we vanmorgen al om kwart voor 9 het treintje moeten hebben loopt om 7 uur ons wekkertje af. Niet dat we dat ooit nodig gehad hebben want we zijn nog niet anders als voor dag en dauw wakker geweest. Maar je kunt nooit weten. Na een snel ontbijtje rijden we nog even langs het punt waar we gisteren een open WIFI hadden en zetten daar het reisverslag online. Dan is het toch al snel weer later geworden, we moeten ook nog een plekje zoeken voor het busje en omdat Beau niet mee mag, moet dat wel een plekje in de schaduw zijn. We rijden ons een beetje vast in het kleine dorp maar vinden dan toch, 10 minuten voordat het treintje vertrekt, een geschikt plekje. Het treintje is een modern soort tram, we hadden het ons anders voorgesteld. Stipt om kwart voor 9 rijden we al toeterend het kleine dorp uit, ze zullen weten dat we er aan komen. Al snel ligt het dorpje achter ons en rijden we tussen de hoge bergen, ijzingwekkende rotswanden, en langs diepe kloven al tuffend naar boven. Het dieseltje wurmt zich door roetzwarte tunnels, slalomt zich over verschillende bruggen en kruipt onder vooruitstekende rotswanden door. Op de stukken waar het steiler wordt, wordt de tandrad ingezet en die trekt het treintje dan naar boven. Door de kloven zien we steeds de watervallen van de rivier de Vouraikos naar beneden kolken. Een prachtig gezicht en volgens de boekjes is dit 23 km. lange traject de meest spectaculaire treinrit van Griekenland. Geen woord trouwens van gelogen! We genieten en maken weer,veel te veel, foto's! Boven aangekomen blijkt Kalavryta een modern skioord te zijn, maar gelukkig voor ons is er nu geen sneeuw! Wel betrekt de lucht en het kleine zonnetje maakt plaats voor een flinke regen en onweersbui. Regen die de hele verder dag blijft aanhouden, zo zal later blijken. We slenteren toch nog een beetje door het dorp, we moeten wel want we kunnen namelijk niet eerder terug als half 1. We troosten ons met de gedachte dat Beau het dan in het busje ook niet warm heeft. Als we om kwart over 12 het dieseltje weer horen aankomen toeteren zijn we blij als we kunnen instappen. Echt warm is het dan al niet meer maar in het druk bezette treintje merken we daar al snel niets meer van. Na een paar kilometer komt de trein met een ruk tot stilstand: er ligt een grote kei op de tandradbaan en die moet natuurlijk eerst verwijderd worden. Dus stapt de conducteur uit en stroomt iedereen toe om te kijken waarom we stil staan. Volgens mij wordt het tandradmannetje daar zo nerveus van, want hij krijgt het dieseltje daarna niet meer op gang! Alle knoppen worden ingedrukt, hendeltjes naar voren en achter geduwd maar het wil niet. Staan we daar tussen de steile rotswanden! Gelukkig dat er geen tegen verkeer kan komen, want er is maar 1 spoor en 1 dieseltje! Na een kwartier en voorzien van vele goedbedoelde, maar niets oplossende raadgevingen komt er eindelijk weer schot in de zaak, het dieseltje dus, en we spurten de berg af. Als we eindelijk in het dorp aankomen blijkt daar de regen met bakken uit de hemel te vallen, het busje staat in een klein meer, zo lijkt het wel en dus rijden we terug naar de buurt van ons slaaplekje, lezen wat, internetten en rijden aan het eind van de middag richting Korinthos. Daar willen we een leuke baai opzoeken om te overnachten, maar we zijn verwend en vinden eigenlijk niets meer goed genoeg. Uiteindelijk besluiten we toch te stoppen. Onder de bomen, op 25 meter afstand van de zee, zetten we het busje neer en gaan lekker onderuit.

Route: Diakofto-Kamari-Xylokastro-Melissi
Gereden kilometers: 65