Uitglijders

Dinsdag 2 januari

De bergen van de Sierra Nevada zijn door het schijnsel van de volle maan spookachtig verlicht. Dit weerhoudt menig skiër er niet van om al heel vroeg op pad te gaan. De drukte van gisteravond gaat vanmorgen onverstoorbaar door. Ons plekje op de parkeerplaats wordt meteen door een andere camper ingepikt als we al om half 9 weg rijden. Het is geen echt leuke plek om te ontbijten. En dus rijden we een tiental kilometer hoger de berg op totdat we bij de plek komen waar geen auto meer door kan en mag. Op 2500 meter hoogte ligt al teveel sneeuw en is de weg afgezet. We zetten het busje aan de kant en zijn geen minuut te vroeg. Het is een aan en afrijden van auto’s en campers die van hieruit de klim gaan wagen naar de hoogste berg van de Sierra: de Mulhacen op 3482 meter.

De terrasjes van de kleine tavernes worden ondertussen geopend en stoeltjes worden naar buiten gedragen terwijl de zon zich van zijn beste kant laat zien. Net zoals in vele andere Europese landen lopen ook hier de Afrikaanse handelaren rond die hun waar proberen te slijten. In dit geval gaan de handschoenen, zonnebrillen en kleine sleetjes grif van de hand.
“ Zullen we nog een paar foto’s maken in de sneeuw, dan kan Baloe achter de wegafzetting nog wat rondrennen “ opper ik. Daar is het op dit moment tenminste nog wèl erg rustig. Makkelijk gaat het lopen hier echter niet, de sneeuw is verijsd. Maar het is prachtig en we besluiten om nog een stukje verder te lopen en na de bocht nog een stukje hoger en verder. “ Zullen we naar de top proberen te komen” vraag ik aan Geer die meteen enthousiast reageert. Baloe rent al glijdend voor ons uit en hoewel het op onze gewone wandelschoenen redelijk gaat hebben ook wij soms moeite om niet uit te glijden. Op 2600 meter ligt een cache, het bevroren doosje halen we na veel gewrik tussen de sneeuw en de rotsen uit zijn holletje.

Vanuit dit punt kunnen we de lange weg volgen die vol bevroren sneeuw ligt of de afkorting nemen tussen de rotsblokken door waar geen sneeuw ligt. De keuze is snel gemaakt, we willen naar de top en als er een afkorting is moet je die nemen. Maar daar komen we al snel van terug, het paadje tussen de rotsen wordt steeds moeilijker ondanks dat er geen sneeuw ligt. Terug naar de weg dan maar, niet over het sintelpad tussen de rotsen maar de afkorting over de berg naar de weg beneden ons. Stom, stom. Al heel snel komen we erachter dat dit spekglad is, Geer loopt een meter of 15 voor me zijwaarts de berg afdalend richting de weg. Ik durf niet meer en roep dat ik wel op mijn kont naar beneden ga. Als ik net zit bedenk ik me dat ook dit geen goede oplossing is, want als ik naar beneden glij kom ik wel op die weg terecht maar glij ik ook door naar de afgrond waar de weg langs loopt. En dus zit ik op de spekgladde ijshelling, durf niet op te staan en kan geen kant meer uit. Trillend roep ik dat Geer moet proberen om terug te komen. Dat lukt al ‘sjravelend’ maar hij kan me niet optillen omdat ook hij nagenoeg geen grip heeft. Ik gooi hem de riem van Baloe toe en hij trekt me terwijl ik inmiddels op mijn buik lig, centimeter voor centimeter naar zich toe en verder weer de berg op waar hij wat meer vaste grond onder de voeten heeft.
En dan sta ik eindelijk recht, trillend als een rietje op mijn benen. En kan even niets meer zeggen, zo bang was ik.
We lopen nog even over de bevroren maar wel begaanbare weg een stuk naar boven, maar moeten dan toch noodgedwongen omkeren. Verder gaan is niet verantwoord, we hebben geen spikes onder de schoenen zoals de andere wandelaars die we tegenkomen en we hebben alweer genoeg geriskeerd voor vandaag.

Nu de zon nog meer doorkomt begint de weg ook steeds gladder te worden en de terrasjes onder aan de piste op 2550 meter lonken meer dan de weg naar de top. ( Maar het was wel gaaf geweest als we het hadden gehaald, ha ha) De late lunch op het terras in de zon laten we ons dan ook meer dan goed smaken.

En dan wordt het tijd om wat nuttigs te gaan doen: Boodschappen. “ Henk” wordt geprogrammeerd om ons naar de Lidl in Granada te brengen. Hij doet zijn best maar kan er verder ook niets aan doen als de zaak gesloten blijkt. “De Carrefour is hier om de hoek” oppert Geer grijnzend. Hij weet inmiddels wat voor een hekel ik aan die winkel heb. Maar we zullen toch wat moeten en loop ik met lood in mijn schoenen de winkel in die zo groot is als twee voetbalvelden samen. Vreselijk, hoe bestaat het dat mensen dit leuk vinden, want waar moet je beginnen?
Ik krijg het net zo benauwd als vanmorgen op die berg, maar daar vond ik tenminste de omgeving nog mooi al zag ik dat op dat hachelijke moment ook niet echt meer!

Kilometers lopen door die winkel om de komende dagen tenminste nog iets in voorraad te hebben voor het geval we weer in the middle of nowhere belanden. 15 Kassa’s, 1 lange rij mensen en steeds wordt er omgeroepen bij welke kassa je mag aansluiten. Moet je je talen ook nog goed kennen anders mis je zowaar je beurt. En dan sta je daar met je bananen, courgettes en aardappelen die ik natuurlijk niet zelf op de groenteafdeling heb afgewogen. En moet ik ze laten liggen, want afwegen aan de kassa: daar hebben ze bij de Carrefour geen kaas van gegeten. Nee, geef mij de Lidl maar:)

Snel weg hier, weer genoeg stad gezien.
Volgens de reisgids moeten we beslist naar het meer van Iznájar. Een kilometer of 85 rijden, maar dan heb je ook wat. En dat is niet teveel gezegd, het dorpje dat op een heuvel ligt aan een 32 kilometer lang meer heeft een prachtig breed strand waar we in de late avondzon het busje kwijt kunnen. Nog een heerlijke wandeling over het strand waar Baloe zijn overtollige energie kwijt kan en dan is het voor vandaag genoeg geweest. Wat zullen we slapen vannacht, maar ik hoop dat het geen nachtmerries worden.

PS: Het uploaden van de foto’s lukt even niet. We proberen het later nog eens

Route: Sierra Nevada- Granada- Iznájar
Gereden kilometers: 144
Coördinaten slaapplek: N 037.15.679. W 004.19.334