Kiezelstenen en "Griekse" stranden

Zaterdag 15 april 2017
Regen en nog eens regen, wat anders kunnen we er niet van maken. Grauw en mistroostig ligt het eiland erbij. Boodschappen doen bij de plaatselijke Netto maakt het humeur er ook niet beter op. In de een na grootste stad van het eiland, Sassnitz met zijn 10.200 inwoners, is iedereen vroeg uit bed om de Paasdrukte voor te zijn. Maar ja, omdat iedereen er zo over denkt kun je dus over de koppen lopen. En ik heb al zo'n bloedhekel aan boodschappen doen! Maar goed, er zal toch eten op tafel moeten komen en omdat bij ons de taken zo verdeeld zijn dat ik de binnenboel doe en de wasstraat de buitenboel, cross ik in sneltreinvaart langs de schappen.

Omdat het nog steeds geen weer is om een hond de straat op te sturen besluiten we om een stuk te gaan toeren. En dan zien we opeens de lucht een beetje opklaren. Busje aan de kant en dan wandelen we naar de dichts bijzijnde bezienswaardigheid: 'de Feuersteinfelder'. Het wit-grijze steenmeer ontstond 4000 jaar geleden door een overstroming van de kust. Het is 1800 meter lang en 300 meter breed. Op sommige plekken ligt de kiezel er 4 meter dik. Dus als er nog iemand zijn tuin wil gaan bestraten: wij weten waar je ze kunt pikken. Niemand die ze zal missen. Maar het is indrukwekkend om te zien. Er tussenin staan eeuwenoude bomen, bergahorn, heidekruid en wilde rozen. En onder een van die bosjes ligt heel " toevallig" ook nog eens een cache. Als we na een wandeling van 4,5 kilometer weer bij de parkeerplaats aankomen begint het weer te gieten. Alhoewel ik in mijn oversized regenpak (van Geer) wel een beetje water had kunnen verdragen ben ik toch blij dat we droog de warmte in kunnen duiken.
De verse broodjes van de drukke Netto smaken na die wandeling heerlijk en het geluid van de regen maakt het zelfs nog gezelliger.

Maar de dag is nog lang en we willen toch nog een van die andere attracties in de buurt gaan bekijken: Prora. En dat dit tegenwoordig met recht een attractie is zie je aan de vele bezette parkeerplaatsen: bussen die drommen toeristen uitspugen, campers, auto's en motoren. Wij vinden een plekje helemaal aan het einde van de bezienswaardigheid: een grote, 6 verdiepingen hoge blok beton. Vervallen en gedeeltelijk in elkaar gezakt. Want dat is Prora: in 1936 kreeg rijksarchitect Clemens Klotz de opdracht om hier Europa's grootste vakantiepark te maken. Het doel was om tienduizenden volksgenoten een onderkomen te verschaffen. De tweede wereldoorlog verhinderde de voltooing van de bouw. Sindsdien staan er op 4,5 kilometer lengte , zij aan zij, betonkolossen van 6 verdiepingen hoog. De geplande feestzaal met 20.000 zitplaatsen is ook nooit meer afgebouwd. Tegenwoordig zijn een aantal van die kolossen opgeknapt en tot vakantiehuizen en een jeugdherberg omgebouwd. Ook zijn er een paar musea en een grote discotheek. Maar het merendeel is nog steeds vervallen. Het kilometers lange strand waaraan de kolossen liggen heeft meer weg van de verlaten Griekse stranden. Wit zand, fel blauw water van een heerlijke kalme zee met in de verte uitzicht op de witte krijtrotsen. Als het zonnetje zich dan ook nog eens laat zien hebben die kolossen opeens niets afstotelijks meer.
Als we bij het busje terug komen schijnt de zon volop en kwijt ik me weer van de "binnenboel" taken. Het zand en de troep die Baloe elke keer mee naar binnen neemt laten we graag achter in Prora.

Gereden kilometers: 83
Slaapplek: Binz, parkeerplaats bij kasteel Granitz