Een doop, een bruiloft en alles daartussen

Zondag 7 juni 2015

Een licht gekef herinnert ons dat dat we vannacht “bewaking” hadden kan ‘kwispel’ en zijn broertje. Als we door het slaapkamerraam naar buiten kijken zit het tweetal verwachtingsvol te wachten op het ontbijt. We lengen de brokjes een beetje aan met water want ze hebben moeite met hun melktandjes om ze kapot te krijgen. Broertje schrokt zelfs alles zonder te kauwen naar binnen. De aangelengde portie gaat er letterlijk in als pap. En dan komt het definitieve besluit. We nemen er géén mee. Als we die twee samen zien ravotten kun je ze onmogelijk scheiden. Bovendien hebben we geen “bestelling” uit Nederland gekregen. Het zijn bovendien twee reutjes Katinka, dus ook voor jou negatief.
Wegrijden, even slikken en niet in de spiegel kijken dus.

Als eerste staat een cache op het ochtendprogramma, die vlakbij een hotel ligt. De hoteleigenaar is op de hoogte staat in de beschrijving want de cache ligt letterlijk in zijn voortuin. Als hij ons ziet zoeken komt hij vriendelijk vragen of het lukt en als we nog iets willen weten komen we maar even binnen.
We zien dat hij wifi heeft dus we vragen of we iets kunnen drinken en gebruik mogen maken van zijn internet. Met een wijds gebaar nodigt hij ons binnen. Of wij ook nog wat info willen over het Kerkini Lake? Natuurlijk is dat welkom. En dan toont hij zich een gastheer bij uitstek. Folders, plattegrondjes en daarbij een hoop mondelinge informatie en uitleg. En dat terwijl we niet eens klanten zijn, want de koffie en de frisdrank zijn voor rekening van het huis. Zijn vader komt vragen of hij zijn pasverworven puppy aan Beau mag voorstellen. Wil even kijken hoe hij op Beau reageert want zover hij weet heeft hij buiten zijn moeder nog nooit een hond gezien. Het beestje schrikt zich het apenlazerus en gilt alles bij elkaar. Maar dat went snel want goedzak Beau is de rust zelve en laat ook dit stoïcijns aan zich voorbij gaan. Als beloning voor Beau komt de baas vervolgens met een flinke bak brokken opdraven. Is ook welkom, want we zijn door het voederen onderweg binnen no time door de brokken heen. Vanmorgen was de laatste voorraad aan ‘kwispel en broer’ opgegaan en Beau moet dus vasten tot maandag of dinsdag als we weer ergens een Lidl tegenkomen.

Gewapend met de info en na een hartelijk afscheid gaan we op weg naar het meer. Aan de oostkant kant is de weg geasfalteerd maar aan de westkant moet er een ‘dirt-road’ liggen. Car heeft van Bernd gehoord dat dit de interessantste weg is, dus moet ik daarheen. Maar dan krijg ik van Miep en Car tegenstrijdige commando’s. Miep stuurt me regelmatig “of road” op de kaart staat het omschreven als “dirt road”, maar Car noemt het steeds een : “doe-maar-niet-Geer-weggetje”. Het vastrijden van vorige week zit nog in haar geheugen en de bibbers van eerdere reizen op mijn off road avonturen is ze ook nooit meer vergeten.

De pogingen leveren alleen een totaal onder het stof zittend busje op als ik een paar keer een poging doe en evenzoveel keren weer achteruit door het stof moet. Het schiet voor geen meter op zo. Dan maar de geasfalteerde weg. In de folders worden 300 verschillende vogelsoorten genoemd die hier te zien zijn. Wij zien ze alle 300. Maar dan niet de soorten maar het aantal. Met behulp van de folders en de verrekijker doen we een poging om er wat te benoemen. We blijven echter steken bij een stuk of vier soorten. De ooievaars en reigers (tientallen) en ook de fuut menen we zeker waar te nemen en natuurlijk de aalscholvers. Vervolgens veel “ drijfsijssies en vliegsijssies” zoals een rasechte Amsterdammer me eens de ‘twee soorten vogels’ aanduidde. Beslist geen familie geweest van Gerda en Riet, voor wie het hier een walhalla zou zijn.

We hebben dit unieke meer beslist tekort gedaan met onze waarneming maar wij vonden het op onze manier toch prachtig. Zeker toen we, weliswaar op afstand, een kudde buffels ontwaarde. Volgens de boekjes en de waard van het hotel, lopen er rond het meer zo’n 2500 rond. Het lijkt ons wat overdreven maar net zo goed als we vogels over het hoofd zien zou dat ook zo maar met een buffel kunnen.

Terug naar de bewoonde mensenwereld. Het dorpje ‘Ano Poroa' is ons aanbevolen door de waard van ‘Hotel Vila Belles’ als heel authentiek. En dat is niet overdreven. Het centrum van het dorpje is een al al bedrijvigheid. Grote gezellige pleintjes met veel reusachtige eiken en overal terrassen waar de Grieken massaal op dit moment van de dag gebruik van maken. De vrouwen zitten bij de vrouwen en de mannen bij de mannen. In onze ogen misschien ongezellig maar hier lijkt het de normaalste zaak van de wereld. En het gonst van de gesprekken en het gelach klinkt ook regelmatig op. Iets wat je op onze terrasjes nog wel eens mist als een “belegen stel” chagrijnig voor zich uit zit te staren.

Bij de Grieks-orthodoxe kerk wordt een stand opgezet. Natuurlijk moet Car het hare er van weten en klampt de standbouwers aan. Er wordt een kindje gedoopt en dan wordt er hier in Griekenland echt uitgehaald. Alles is prachtig versierd zowel in de kerk als daarbuiten. Car is niet meer weg te slaan en wil het nu allemaal eens meemaken ook al moeten we daarvoor een uur wachten. Ondertussen is ze aan de babbel geraakt met wat tienermeisjes die trots vertellen dat ze Engels op school leren en haar van de nodige informatie voorzien. De doop wordt hier als een van de belangrijkste levensmomenten gezien. Het ziet er inderdaad allemaal gelikt uit. Ik vermaak me met een serie foto’s te schieten van het gebeuren. Car komt inmiddels te weten hoe het kind heet, wie de ouders zijn, de namen van de broertjes en de zusjes en als de ooms en tantes aan de beurt zijn wordt het me toch echt te veel. En als de baby dan eindelijk de kerk binnen is, vertrekken we. Als aandenken krijgen we nog van een familielid een geboorte-armbandje uitgereikt. Car is echt in dat uur bij de familie gaan horen. ;)

Omdat het de laatste vakantieweek is, en we op tijd aan boord moeten zijn in Igouminitsa, wordt Car wat onrustig en wilt langzaam die kant op. We zetten dus koers richting westen. Na zo’n 2,5 uur rijden zijn we aardig opgeschoten en wordt het tijd voor een slaapplekje. Boven op een heuvel ligt net buiten het stadje ‘Veroia’ een leuk kerkje van waaruit je een prachtig uitzicht hebt over de stad. Klinkt rustig, maar is het niet…

Als we er net staan komen er diverse auto’s. Mensen beginnen het kerkje te versieren en de ‘pastoor’ komt ook alvast opdraven. Voor we het weten herhaalt het gebeuren van de ochtend zich ook hier, maar nu zitten we vol in een bruiloft. We worden weer hartelijk uitgenodigd ‘om erbij te zijn’ en nemen bescheiden achter in het kerkje positie in en zijn getuige van een echte Grieks Orthodoxe huwelijksinzegening. Ik maak maar weer wat foto’s, terwijl Car weer het nodige te weten komt. Het betreft een huwelijk tussen een Bulgaarse bruid en Griekse bruidegom. Het hele tafereel wordt door wat aanwezigen op mobieltjes vastgelegd. Niet bepaald een bruidsreportage dus.
Als het bruidspaar naar buiten komt worden ook wij weer bij de feestelijkheden betrokken en krijgen rijst in de handen gedrukt en als we iets later het gelukkige stel feliciteren krijgen we ook allebei als aandenken een leuk verpakte bruidssuiker. De aanbieding om mijn foto’s te mailen wordt dankbaar aanvaard.
Dan lijkt de rust weer te keren. Lijkt… want dit mooie plekje is voor jeugdige stelletjes een uitgelezen plaats om van het uitzicht en van elkaar te genieten. Het gebruikelijke bravoure met auto’s hoort er ook bij, dus of het vroeg slapen wordt ?

Route: Megalochori - Platanakia - Ano Poroia - Kerkini - Lithotopos - Thessaloniki - Veroia
Gereden : 222 km
Coordinaten slaapplek: N 40 31.370’ E 022 11.411’