De laatste Portugese uurtjes

Uitgestorven is de Rua de Santa Catharina als we er vanmorgen al vroeg doorheen wandelen. Het Majestic Café blijkt gesloten op zondag net als vele andere winkeltjes in deze straat. Jammer, want we wilden net eens echt sjiek gaan ontbijten hier en ons laten bedienen door een ober die knipt en buigt bij het serveren van de koffie. De murmelende en brommende bediening in Residencia Pedra Antiga waar wij verblijven lijkt hier in de verste verte niet op. Ook in het winkelcentrum waar we altijd ons reisverslag online zetten blijven de rolluiken dicht.
Maar we hebben nog genoeg op het lijstje staan wat we willen zien. In de verte zien we de Torre del Cerrigos. Die hebben we voor het laatst bewaard omdat we niet zeker weten of we nog wel de fut hebben om de 76 meter hoge toren die bij de kerk hoort, te gaan beklimmen. Maar we zijn er nu toch, betalen de drie euro entree en zwoegen de tweehonderd treden langs een smalle wenteltrap naar boven. Maar omdat dit de enige trap is die naar boven leidt wringen we ons om de haverklap tegen de stenen muur aan omdat er ook nog mensen naar beneden willen. Dus buik in, rugzak boven het hoofd en een extra sprintje zetten zodra er even wat meer ruimte is. Het uitzicht boven op de toren is spectaculair. De rivier de Douro, de zee, de schots en scheve huisjes, de rode daken en vooral de vele prachtige monumentale gebouwen die hier tussen in staan. Eenmaal rond gelopen ontdekken we nog een trap die naar het allerhoogste gedeelte van de toren gaat. En het uitzicht mag dan overal hetzelfde zijn, als je nog hoger kunt, dan doe je dat. We hebben er tenslotte voor betaald:)
Naar beneden strompelen is net zo vermoeiend als naar boven. Mijn benen trillen, mijn scheenbenen doen pijn. En dan te weten dat dit nog niet de laatste op en af-jes zijn. Tenslotte is de hele stad een grote helling waar geen een rechte weg te vinden is.
Even voorbij de toren zien we een marktje. Vanaf de toren lijkt het om een gewoon rommelmarktje te gaan, maar het blijkt een echte Porto vogeltjesmarkt te zijn. Papegaaien, parkieten, konijntjes, vissen en zowaar een aantal schildpadden. Ik kan het niet laten om te vragen wat ze kosten. Maar ja, ik durf ze toch niet als verstekeling mee te nemen. Misschien als we nu met het bussie waren:)
Geer wil nog even op zoek naar het restaurant waar hij van de week zo'n heerlijke cappucino heeft gedronken. ( Maar volgens mij ging het hem meer om de leuke vrouwelijke bediening daar). Door de smalle straatjes en steegjes dwalen we naar beneden en komen zowaar (per ongeluk) uit bij het restaurant. Pech Geer, want het is dicht:) We proberen nog even of we de WIFI kunnen opvangen om het reisverslag online te zetten, maar ook dit lukt niet.
Ondertussen is het heel erg warm geworden en wordt het toch tijd om richting het hotel te lopen. Tenslotte moet er vandaag ook nog een vliegtuig gehaald worden. Nog snel even een ijsje bij de cathedraal en dan weer bergop naar de Rua de Santa Catharina.
De koffers hebben we vanmorgen achtergelaten in het hotel. Dus die moeten we nog even ophalen. Nog even gebruik malen van het toilet is niet mogelijk volgens de murmelaar, de kamers zijn al opgemaakt voor de volgende gasten. En een ander toilet ? Nee, onderweg komen we bij een winkelcentra en ook in de metro's zijn toiletten. Met die laatste opmerking verspeelt hij natuurlijk zijn fooi de sukkel.
Maar we halen het allemaal gemakkelijk, de metro, het toilet, en uiteindelijk ook het vliegtuig. Alles keurig op tijd deze keer. We hebben een vrouwelijke Aziatische piloot die vrolijk door het geopende raampje naar iemand op het platform zwaait. En horen we haar nu ook nog claxonneren ??? Nooit geweten dat er op een vliegtuig ook een toeter zat. ;)
De rest is 2,5 uur uitzitten en dan wacht ons een allerhartelijkst welkom in Beek. Suus en Rick hebben Beau meegenomen en die laatste stormt ons tegemoet om ons te verwelkomen. Dat is pas lekker thuiskomen. Nog snel even een drankje in Limbricht en dan vlug het bed in. Morgen is weer een werkdag.... (voor de helft van ons)