Port, Vis en ijs na...

Bij het ontbijt komt de hotelbaas ons trots vertellen dat er een weer internet is. Zo wel de inlognaam als het password zijn wel totaal anders. Na het eten proberen we het maar helaas. Dan maar weer naar ons vertrouwde plekje een paar honderd meter verderop. Hier lukt het weer om het verslag online zetten en snel even op social media te kijken waar het thuisfront mee bezig is. Wij hebben inmiddels het weer dat Nederland gisteren had. Zonovergoten dus. We besluiten maar meteen de portkelders te bezoeken. We hebben geboekt voor CALEM maar hier kunnen we pas over anderhalf uur terecht. Jammer van de tijd want de omgeving hier hebben we al gisteren afgestruind. Maar de vriendelijke dame achter de balie gaat voor ons proberen of de andere 'caves' in de buurt wel een Engelstalige gids voorhanden hebben. Dat blijkt gelukkig te zo te zijn en zo'n 100 meter verderop in de straat kunnen we terecht bij 'BURMESTER'. We zijn de enigen en krijgen dus een privé rondleiding van een alleraardigste gids die er de tijd voor neemt. Car vraagt hem het hemd van het lijf en ik ben verbaasd dat ze ineens zoveel interesse heeft voor alcoholische drank. Laat maar gaan denk ik. Mogelijk dat dit eindelijk eens een drankje wordt waar ze een avondje mee kan doorzakken. Na de interessante rondleiding komt natuurlijk het leukste. Het proeven. In een stemmig proeflokaal staan voor ieder twee glazen ingeschonken. Een witte en een rode Port. Ondanks het redelijk vroege tijdstip smaakt het voortreffelijk en ook Car blijft onze gids de oren van de kop afvragen tussen de slokjes door. "Is dit nu de Port die vrouwen het lekkerst vinden?" is de vraag met een bedenkelijk gezicht. De gids is meteen bereid om voor deze aardige dame en potentiële klant nog een flesje van een ander soort open te trekken en ze mag een derde glas proeven. O ja, die vindt ze nog lekkerder, maar als ze hoort dat er bijna 20% alcohol inzit, durft ze ook dit glas niet leeg te drinken en moet ik me weer opofferen. We kopen nog vier flesjes die ook met de handbagage mee het vliegtuig in mogen en vrolijk beginnen we aan de rest van de dag. Maar die vijf glazen binnen een half uur voel ik wel in mijn benen en Car ook die vijf slokken,zegt ze. De funicular helpt ons de eerste klimpartij te verlichten.
En dan zoeken we een halte op van de "Yellow Line". We missen net de bus en moeten dus een half uurtje wachten. Niet erg want het is goed toeven in de zon en we hebben nog wat broodjes die we oppeuzelen op een bankje. Voor ons staat weer een "levend standbeeld" die we in eerste instantie niet eens opgemerkt hebben. Zo hoort dat ook eigenlijk. We zijn beiden fan van dit soort straatentertainment dus belonen we hem met een handvol kleingeld. Zijn manier van bedanken is alleraardigst en hij maakt er een complete show van. Vanaf het bankje slaan we hem nog een tijdje gade en genieten van de reacties van de passanten. Zo ook een oud sjofel gekleed mannetje met een stok en grote plastic tas. Hij schuifelt heel dicht bij. Bekijkt de roerloze figuur van top tot teen en ziet dan plotseling de munten aan zijn voeten liggen. Weer dwaalt zijn blik van beneden naar boven en nog een keer naar het geld. We vermoeden eigenlijk dat hij een greep gaat doen naar het geld.... maar dan glijdt zijn hand in de zijn jaszak van zijn smoezelige regenjas en doneert een munt. De reactie van de artiest lijkt hem oprecht te amuseren. Heel even kijkt hij nog, om vervolgens weer verder te sjokken. Als het beeld even pauzeert en een sjekkie gaat draaien, maken we van de gelegenheid gebruik om even een praatje te gaan maken. Zo stil als hij kan staan, zo gemakkelijk dat hij praat. Het blijkt een Engelsman te zijn die zijn hele leven al vult met straattheater van allerlei soort en door heel Europa trekt. Hij is inmiddels 54 jaar en heeft 4 kinderen. Bij hoeveel vrouwen vragen we maar niet maar de laatste was een Portugese waar hij inmiddels ook niet meer bij is. Hij kan hier van leven, is zijn antwoord op mijn onbescheiden vraag en op een goede dag vangt hij zo'n € 200,-. Belastingvrij, want hij haat belasting betalen zegt hij met een grijns.
En dan komt de bus en stappen wij op het zonnedak en laten ons van Porto naar het noordelijk gelegen dorp Matosinhos-Sul rijden. Hoewel het tegen Porto aangebouwd ligt, hoort het er niet bij. Het is een dorp waar alles om vis draait. Aan de havens ligt de ene visafslag naast de andere en aan de overkant van de straat is het ene visrestaurantje naast het andere. De vriendelijke dame van de tourist-information heeft ons aangeraden om hier toch echt vis te gaan eten. Dat doen we dan ook, al was het maar doordat de heerlijke lucht van gegrilde vis door de hele straat hangt. Alle koks staan namelijk niet in een keuken maar staan op straat stuk voor stuk in een lange rij op een met houtskool gestookte grill het eten klaar te maken. Het smaakt ons voortreffelijk... nou ja mij dan, want Car "vindt het wel lekker" maar ze kan nog steeds niet echt genieten van vis met graat.
En dan lopen we rustig uit te buiken langs een gigantisch strand met dito boulevard. Uiteraard pikken we nog een cache op laten ons dan weer met de bus via een "kastelenroute" naar het centrum van het oude Porto brengen. Tijd voor een flinke portie schep-ijs dat we lekker in de zon oppeuzelen. Het is inmiddels avond en we voelen weer onze voeten en benen. Nog even lokt het beroemde chique "Majestic Café" maar hier is het zo druk dat we dit voor morgen bewaren.