Bergtocht

Zondag 19 mei 2013

Wat een tegenstelling met de afgelopen twee nachten. Het was doodstil en zelfs de branding hield er mee op. Als we lekker uitgeslapen door het raampje naar buiten kijken zien we een rimpelloze baai voor ons liggen. Het belooft een mooie dag te worden.
We staan traag op en genieten nog even van de stilte voordat we richting het drukke Patras rijden. We laten 'Miep' even de route berekenen richting Tripoli, maar verbazen ons over haar berekening van zo'n 1750 km die zijn voorstelt. Namelijk via Igouminitsa met de boot naar Venetië en van daaruit weer met de boot naar Patras. Als we Miep aan een inwendig onderzoek onderwerpen blijkt dat haar eerder is opgedragen om "tolwegen te vermijden" en aangezien de brug voor Patras een tolbrug is weet ze niet beter dan dit. Als we haar vertellen dat we deze keer die € 13,50 wel willen betalen, stuurt ze ons braaf de brug over en als we na een half uur de drukte van de stad achter ons laten leidt ze ons verder de bergen in over een schitterende route. Nagenoeg geen verkeer, dus ook ik, als chauffeur, kan onbekommerd van de omgeving genieten. Alles is volop groen en daardoorheen enorme struiken met gele brem. Tenminste dat denken we; we zijn allebei niet zo van die kenners op dit gebied. Verder staat de distel (dat weten we dan weer wel) in bloei en zijn paarse bloemen steken sterk af tussen al dat geel. Het blijft wel oppassen waar je rijdt. De weg zit vol verraderlijke kuilen en ook tref je weer de gebruikelijke fauna te pas en te onpas aan. Het krioelt ook hier van de slangen en menigmaal treffen we ook weer een dood exemplaar aan op het asfalt.
En dan ook eindelijk een dier waar we al zo lang naar uitkijken. Midden op de rijbaan zien we een heuse Testudo Hermani Boettgerie (dat wordt weer even Googlen Yvonne ;)) en moet ik in de ankers. Car springt nog voor ik goed en wel stil sta uit de auto plukt het beest van het asfalt om het te redden. Uit dank pist hij meteen nog even tegen haar, voordat hij door haar aan de kant van de weg in de berm wordt gezet. Natuurlijk leggen we onze 'heldendaad' nog even op foto vast. We passeren nog wat dorpjes waar de inwoners massaal op de terrassen Pinksteren vieren en verbaasd opkijken als wij voorbij rijden door de nauwe straatjes. In een baldadige bui hebben we het volume van de stereo vol opengedraaid en door de openramen schalt Beppie Kraft met 'Geneet vaan ut leve' ; en omdat we het hier helemaal mee eens zijn, brullen we uit volle borst mee.

Ergens middle of nowhere staat dan plotseling een Duitse personenauto stil op een T- kruising De weg is afgesloten richting Tripoli en een dame staat vertwijfelt met een wegenkaart in haar hand buiten de auto. Aan de overkant staat echter een bordje Tripoli dat een onverharde weg in wijst, maar daar durven onze oosterburen echt niet in, zo verklaart de dame. Als het ook eens géén Autobahn is. Wij twijfelen niet zo lang en sturen de bus het zandpad in. We hebben wel eens zwaardere routes gehad. Even later zie ik in de stofwolk van het bussie, toch de Duitser achter me. Goed voorbeeld doet goed volgen dus al moeten ze nu wel stof happen;) Ongeschonden, maar met een extra laag stof op de auto komen we na een tijdje weer op de juiste route.

Dan komen we Kalávryta tegen. Kalávryta is bergstadje in de nomos Achaea. Het telt ± 1750 inwoners en ligt op een hoogte van 750 m in het dal van de Vouraïkos-rivier, aan de noordelijke uitlopers van het Chelmos-gebergte (2355 m). Dit gezellige stadje hebben we al eens bezocht maar dat was twee jaar geleden en wel op een heel andere wijze. Toen zijn we met een heus tandrad treintje vanuit Diakofto vanaf de kust de bergen ingereden. Een 22 kilometer lange smalspoorverbinding die de loop van de Vouraïkos volgt.(Zie onze vorige reisverslagen)
Daar was Beau toen niet bij, dus we menen hem een plezier te doen om nog eens door de straatjes te slenteren.

De terrassen van de restaurants zitten bomvol met luidruchtige Grieken en aan niets is hier te zien dat ze lijden onder een crisis. Maar het is tenslotte Pinksteren dus het is ze gegund. We kennen nog een plekje met een open WiFi van vorige keer en kunnen weer eens onze babbels op het reisdagboek plaatsen en via FB het wel en wee van onze vrienden lezen.
En dan trekken we nog even verder het binnenland in om keurig op tijd te stoppen bij een riviertje met een klein watervalletje. Altijd lekker voor Beau die het zout uit zijn vacht kan spoelen en dan lekker onderuit gaat in het gras. Nog even een fractie van opwinding bij hem als er nog een kudde schapen met herder en hond passeert, maar voor de rest houdt hij het voor gezien. Wij duiken in onze boeken en zijn nog even getuigen van een sterk staaltje van seks acrobatiek. Hoog boven ons hoofd op een loodrechte wand staat een bok een geit een beurt te geven op een richel waar wij niet eens overheen zouden durven lopen. Het is te donker voor een foto zodat ik deze daad niet kan vast leggen.


Route: Kato Vassiliki-Patras-michas-Kalavryta-Kato Lousi-Cliteria-Sela
Gereden kilometers: 147
GPS: N 37.48.951 E 022.08.659