Op weg naar de schildpadden

Maandag 20 september 2010.

Route: Korinthos- Loutraki - Perachora - Alepochori - Vilia - Thiva - Lamia - Larissa - Omolio - Piniosdelta.

Vandaag is reisdag. We verlaten de Pelopenessos en rijden naar Macedonië. De Piniosdelta om precies te zijn, vlakbij het plaatsje Platamonas. Eerst nog even het Korinthe- kanaal oversteken en daar natuurlijk ook even stoppen en de nodige foto's maken. Tenslotte is dit toch een unieke doorsteek voor de scheepvaart in vroeger tijden tussen de Ionische en de Egeïsche zee. Nu wordt het 6 km lange kanaal nog gebruikt door de pleziervaart en de wat kleinere vrachtschepen. Maar de breedte van het kanaal, 23 meter kan ook nog prima gebruikt worden door grotere schepen. Over de brug hangend zien we onder ons, 80 meter dieper voornamelijk luxe jachten varen. Indrukwekkend is het wel en een enorme klus, zeker als je bedenkt dat het kanaal gegraven werd tussen 1882 en 1893. Na deze stop gaat het richting Macedonië. We hebben de keus om via de autosnelweg rond Athene te rijden of het eerste stuk nog door het Patapios gebergte. Een stuk mooier natuurlijk dat laatste maar het schiet nier erg op en we zijn van plan om toch zo`n dikke 450 km te gaan reizen vandaag. We kiezen toch voor de langzame maar mooiere route door de bergen. Achteraf gezien een goede keuze. Onderweg moeten we door gebrek aan borden weer eens de weg vragen en daar horen we dat de snelwegen rond Athene geblokkeerd zijn door stakende vrachtwagenchauffeurs. Dus dan is langzaam door de bergen toch nog altijd beter dan stilstaan in een file op de snelweg. Als we ruim voorbij Athene dan toch uiteindelijk de snelweg oprijden gaat het hard. Carry vouwt resoluut de wegenkaart dicht. Nu weet ze verder de weg wel. Na vijf jaar vakantie in deze streek is het bekend gebied voor haar geworden. Ik zie haar zichtbaar genieten naast me en hoe dichter we in de buurt komen van Platamonas hoe meer informatie ik krijg over wat er allemaal te zien is en 5 jaar vakantieherinneringen komen in ras tempo naar boven. Met Mia, Joyce, Frans en Bertie, Suzanne en Marianne. En natuurlijk Bernd. Dit is een Duitser die al jaren in de bergen van Platamonas woont en werkt. Hij runt o.a. een schildpadden opvangcentrum en hierdoor is Carry in het verleden ook in contact met hem gekomen en heeft meerdere jaren hier vrijwilligerswerk gedaan. Als je meer wilt weten over zijn werk hier kijk maar eens op 'www.oaetos.de ".
Na ongeveer 6 uur rijden stuurt Car me feilloos de Piniosdelta binnen via een geïmproviseerd hek, dat de hier rondgrazende kuddes binnen moet houden. Dit gebied van 24 vierkante kilometer is dus ook een walhalla voor de beroemde Griekse schildpadden en daardoor dus een soort pretpark voor Carry. Nu is het te laat om deze dieren nog te zien en we besluiten om hier de nacht door te brengen. Tussen de struiken ontwaren we in de verte echter tot onze verbazing nog een tweede campertje. Al snel komt er een vrouw op ons aflopen die al net zo verbaasd is hier iemand aan te treffen als wij. Het blijken Duitsers te zijn uit München, die hier ook komen voor de mooie natuur en natuurlijk de schildpadden. En als blijkt dat ook zij Bernd kennen is al snel het contact gelegd. Heerlen is voor hen ook geen onbekend gebied omdat hun dochter daar in 2007 afgestudeerd is al ergotherapeut. Laat dat nou ook hetzelfde jaar zijn dat Denise (mijn dochter) ook als ergotherapeut is afgestudeerd is in Heerlen. Z0 wordt de wereld weer eens klein. Deze avond zien we dus geen schildpadden meer, maar wel duizende muggen. Dus de horren voor de ramen en de luiken en met het gesjirp van de krekels en het gesmoorde gekwaak van kikkers gaan we een inktzwarte nacht in.

gereden: 442 km