Ijzer, koper en zilver

Donderdag 18 januari 2018

Ijzer, koper en zilver/ door Gerard

We beseffen vanmorgen dat dit de laatste stranduurtjes zijn. Ook voor ons is de laatste week van deze vakantie nu aangebroken. Het wordt tijd dat we langzaam noordwaarts gaan. Volgende week donderdag moet Car weer acte de présence geven bij haar baas. Maar we zullen nog proberen alles uit de laatste dagen te persen. Maar strand zal het dus niet meer worden.

Van onze Amsterdamse vriendinnen krijgen we nog een tip dat de Rio Tinto op onze route moet liggen en dat dit de moeite waard is om te gaan bekijken. Na nog een flinke wandeling door het dorp en langs de haven blazen we de aftocht. Baloe stapt zonder veel enthousiasme in. Je ziet hem denken: wat is er mis met deze plek; strand, water en natuurlijk veel zand en als rechtgeaarde Duitser zit het kuilen graven in zijn genen.

Maar het ritje is maar kort. Na zo’n 120 km veert hij alweer van zijn kussen overeind als ‘Henk’ meldt dat ‘de bestemming is bereikt’.

De naam Rio Tinto zegt het al, gekleurde rivier. Nou ja rivier, het is nu een gezapig stroompje water met voornamelijk een dieprode kleur. De omgeving van het nabij gelegen dorpje ‘Minas del Rio Tinto’ heeft alle mogelijke kleuren in de afgegraven heuvels, zolang het maar geen groen is. Zo’n paar duizend jaar is de mens hier al doende geweest om de natuur grondig naar de kloten te helpen op zoek naar zilver, ijzer en koper en volgens de overlevering zou er ook goud gevonden zijn. Het resultaat van al dat delven is deze ecologische ramp waar geen plantje of ander levend wezen meer kan gedijen.
Maar laten we het eens positief bekijken. De veelvoud van kleuren in het gesteente en het water ziet er wel fotogeniek uit. Doe daarbij dan ook nog eens wat verlaten vervallen gebouwen, roestige stellages en achtergelaten werktuig bij en je blijft kijken, fotograferen en je verwonderen.

En als je niet zo zuur bent als het water in de rivier (Ph van 2) en niet de mensheid van eeuwen geleden wilt veroordelen tot milieubarbaar, dan is het best wel een mooie aanblik.

De plaatselijke bevolking van dit stukje ‘maanlandschap’ heeft dan ook de positieve kant van de verwoesting gezien en er een toeristische attractie van gemaakt. Zo hebben ze o.a een mijnmuseum opgericht en ook een stokoude stoomlocomotief maakt gebruik van het originele traject door het mijnbouwgebied. In anderhalf uur en 22 km lengte heb je dan ‘alles’ gezien.

Als we het mijnmuseum opzoeken voor nog meer info blijkt dat dicht te zijn. Tja, het is wintertijd natuurlijk en dan staan er geen horden toeristen te trappelen. Het treintje rijdt in deze periode ook alleen op zaterdag, zondag en feestdagen. We besluiten dat treinreisje nog te maken. Hoewel het pas om 13:30 uur vertrekt en dan ben je er dus wel een hele dag aan kwijt. Maar nergens staat beschreven waar dat ding vertrekt. De kaart geeft geen uitsluitsel maar een bereidwillige restauranthoudster maakt een klein schetsje. “Is gemakkelijk” zegt ze en op het laatste stuk zie je een wegwijzer. Het lukt ons om drie keer de ‘wegwijzer’ over het hoofd te zien. Maar dan, bij de derde keer langs rijden zien we het enorme bord van ongeveer 20 x 30 meter tegen een bergwand...met gigantische pijl die die kant oprijst. Momentje van kippigheid zullen we maar zeggen.
Maar dan komt de tweede onnozelheid van de dag. Het is vandaag donderdag en niet vrijdag zoals we dachten. Niks morgen treintje dus. Das jammer, maar al ‘omdenkend’ betekent dat wel dat we nog een extra dag vakantie hebben. We besluiten langs het spoor te overnachten en morgen vroeg te vertrekken. Uit eerdere reizen weet ik dat Salamanca een prachtige stad is en die ligt min of meer op route. Dat wordt onze bestemming morgen.

Route: Mazagon - Huelva - Valverde del Camino - Minas de Rio Tinto.
Gereden 120 km
Coordinaten slaapplek N 37°41.317. W 006°33.616’. (Ook handig als je het treintje niet kunt vinden. :))