Van pech naar DIKKE pech...

We hebben een goede nachtrust op ons plekje. We worden wakker gemaakt door een paar hysterisch lachende zeemeeuwen die op de ochtendbries boven ons hangen. Als je dan wat beter luistert hoor je beneden de golven breken aan de voet van de klif waar we op de rand staan. Achter ons liggen een paar majestueuze vakantiehuizen, waarvan de bewoners van hetzelfde schitterende uitzicht kunnen genieten. In en rond de optrekjes is echter geen leven te bespeuren. We genieten kalm van ons ontbijtje op een van de "herinneringsbankjes" die in deze streek talrijk zijn. Kennelijk is het hier de gewoonte om langs mooie plekjes (publieke) bankjes te plaatsen. Op de rugleuning prijkt dan steevast een messing plaatje met daarop de reden waarom dit bankje hier staan. Meestal ter herinnering van een overleden dierbare. Opvallend ook altijd dat deze geschenken aan de gemeenschap nooit bekrast/vernield of vol met graffiti zitten. Het is hoogstens de tand des tijds die links en rechts aan het hout geknaagd heeft, maar ze daardoor vaak ook mooier heeft gemaakt .

Als we helemaal wakker zijn, tuffen we langzaam westwaarts. De (op de kaart) witte weggetjes zijn super smal. Een rijstrook, terwijl aan weerszijden steeds hoge hagen staan. Het is alsof je door een groot labyrint rijdt. Elkaar passeren is onmogelijk Als je tegenliggers krijgt moet je een soort passeerhaven in die gelukkig zeer regelmatig aanwezig zijn. Het gaat dan net, al zul je bij wat bredere voertuigen tevens de buitenspiegels moeten inklappen. Engelsen zijn echter stuk voor stuk gentlemen achter het stuur inclusief de vrouwen. Niet één die doordrukt, maar ook al ligt de passeerhaven niet aan hun kant, toch stoppen ze om je ruimschoots de gelegenheid te geven te passeren. Altijd dat vriendelijke handgebaar als we elkaar passeren. Maar het blijft vermoeiend rijden als je zo 40 km moet afleggen met een gemiddelde snelheid van net 25 km/h.

Maar we genieten van de glooiende omgeving. De prachtig groene weilanden stuk voor stuk omringd door de kenmerkende hoge hagen. Van bovenaf gezien lijkt het wel een soort patchwork deken. De dorpjes zijn prachtig. Karakteristieke huisjes met heel veel rieten daken. De tuinen eromheen zijn prachtig en vol met bloemen. De pubs en Inns zijn stuk voor stuk plaatjes. Dit is Engeland op zijn best.... tenminste voor zover wij dat nu kunnen beoordelen binnen drie dagen hè.

Maar toch rijden we niet helemaal relaxed rond. Als we stoppen en uitstappen ruiken we steeds die kenmerkende lucht van de remmen. Bovendien zie ik weer een nieuw laagje poeder, afkomstig van de remvoering, op de velg van het rechterachterwiel verschijnen. En de hitte die er vanaf komt voorspelt ook niet veel goeds. De rem loop nog steeds aan. Via internet zoek ik nu naar een Citroengarage om niet de kans te lopen dat ze geen onderdelen hebben. Gelukkig is er een in de buurt en ook nog in het zelfde plaatsje dat we als volgend doel hadden uitgekozen.
Uiterst vriendelijk en vol begrip worden we weer te woord gestaan. Morgen middag hebben ze het eerste gaatje...maar tegelijkertijd hebben ze begrip voor onze (vakantie)situatie en maken ze tijd om nu al op zoek te gaan naar het probleem. Over een uurtje weten ze meer. We worden verwezen naar het strand dat op 100 meter afstand ligt. Kijk dat is dan weer wat geluk bij een ongeluk.
Als we op het strand staan zien we de prachtige "St Michael's Mount" uit het water oprijzen. Dat was ons doel voor vandaag, maar dat moeten we dus even voor ons uitschuiven. Het strand is enorm breed. Bij eb tenminste. Als het hier vloed is is het maar een strookje van zo'n 10 meter. Tevens is de St. Michael's Mount bij eb lopend te bereiken, terwijl het bij vloed een eiland wordt en omringd wordt met zeewater.

Beau zoekt het water op en spettert dat het een lieve lust is in de branding. Wij houden ons wat in vandaag en wagen alleen onze voeten aan het zoute water. Goed te doen, die temperatuur van het zeewater hier.

Als we ons na een uur weer melden bij de garage hebben die wat minder goed nieuws. Wat ze verwachten dat het euvel was, een vastzittende remklauw, blijkt niet het probleem te zijn. Wat dan wel weten ze op dit moment ook niet zo goed. Morgen zullen ze de zaak verder moeten bekijken. Gelukkig kunnen we wel al meteen vroeg in de ochtend terecht. Dat wordt dus een verplicht dagje strand morgen, terwijl de monteurs druk aan de slag gaan om het probleem nu wel definitief op te lossen (hopen we). Dat het wel weer een aanslag wordt op het vakantiebudget is echter wel een vaststaand feit.
Op 200 m afstand ter ligt de McDrek. Ook een kleine meevaller. De avondmaaltijd wordt een Big-mac-menu, wel met een portie medium frietjes, en mayonaise uit eigen voorraad want we moeten nu op de kleintjes gaan letten. ;)

Een slaapplekje vinden we vlak achter het garagebedrijf in een doodlopend straatje. Wel rustig maar het uitzicht staat in schril contrast met wat we afgelopen nacht hadden. So be it.....

Route: Bigburry on Sea - Plymouth - Liskeard - St. Austell - Truro - Helston - (Longrock) Penzance.

Gereden: 198 km

Coördinaten: N 50° 07.868' W005° 30,223'