Het hoog(s)te punt van onze reis
Door: Gerard
Blijf op de hoogte en volg Carry
18 Januari 2013 | Spanje, Isla de Tenerife
Vandaag staat de El Teide op het programma. We moeten vanaf zeeniveau over een afstand van 45 km naar een hoogte van maar liefst 3718 meter. De Panda krijgt het dus als eerste flink voor zijn kiezen maar met regelmatig terug schakelen naar de tweede versnelling trekt hij ons toch dapper naar boven. Boven zee hangt bewolking dus we zijn er niet helemaal zeker van hoe het er boven uit zal zien. Car is er al maanden van overtuigd dat er om deze tijd van het jaar noordpoolachtige omstandigheden op de top zijn en heeft alle voorzorgsmaatregelen getroffen. Topje, T-shirt, trui, fleece-vest worden over elkaar aangetrokken. Beneden de gordel moet een spijkerbroek met daaronder een lange (witte) onderbroek, (mij is opgedragen om dat ding hier een maillot te noemen, dus bij deze) haar behoeden voor bevriezingsverschijnselen en de daarop volgende langzame dood.
Onderweg hebben we echter prachtig zonnig weer en de temperatuur wil maar niet echt zakken. Al snel zien we het wolkendek boven zee als een witte wattendeken onder ons. De top van El Teide komt langzaam dichterbij. Onderweg is het ene uitzicht nog mooier dan het andere, dus regelmatig de auto uit en foto's maken.
Het is nog niet zo druk bij de lift die uit twee grote cabines bestaat. die steil naar boven gaan. De gondels stijgen en dalen met een snelheid van zo'n 7 meter per seconden en na 8 minuten komen we boven aan. We staan nu op een hoogte van 3555 meter. Hier zijn drie wandelroutes uitgezet. Een ervan gaat naar de top en hiervoor hebben we onze vergunning in Nederland geregeld. Het wordt allemaal zorgvuldig gecontroleerd en daarna beginnen we aan de laatste meters naar de top. We moeten nog 163 meter omhoog over een afstand van 650 meter.
En dat ga je voelen. De lucht is hier zo ijl dat het percentage zuurstof zeer laag is. Bij de minste inspanning gaat je hart tekeer en de klim is allesbehalve gemakkelijk. We hijgen als een postpaard en ons hart bonkt in onze slapen. Regelmatig moeten we rusten. Onderweg passeren we wat mensen die het nog moeilijker hebben dan wij. Sommigen zien we niet terug aan de top, die hebben dus halverwege afgehaakt. Car's rebbel verstomt gaandeweg en ik hoor tussen het gehijg enkel nog: "poffedomme ben kapot". Maar na ongeveer drie kwartier ruiken we de zwaveldampen en bereiken we de top; 3718 meter !! Zo hoog hebbeen we nog nooit met onze benen op de grond gestaan. We hebben subliem uitzicht over alle windstreken van het eiland. Het waait niet hard en de temperatuur is prima. Geen jassen, geen mutsen, een T-shirt is voldoende. (Die lange thermo onderbroek van Car is dus zeker overbodig en de dampen die hier ontstaan wil ik hier verder niet beschrijven). In de krater zelf zou een cache moeten liggen, maar we hebben onder te horen gekregen dat dit verboden gebied is. Ik kan het toch niet laten om over de rand te stappen en op zoek te gaan. Maar komt het door mijn bonkende slapen en/of door de warme stinkende dampen? Ik kan hem helaas niet vinden en geef het na een kwartiertje op. Jammer.
Na de nodige foto's sjokken we weer naar beneden. Minder vermoeiend maar je voelt het behoorlijk in je knieën. Nog even uitpuffen en dan weer met de kabelbaan naar beneden, waarna we de Panda weer langzaam door dit mooie natuurreservaat naar beneden sturen. We willen ook nog de Paisaje Lunár bezoeken. Dit gebied bestaat uit tufsteen en door erosie zijn uniek gevormde kegels ontstaan. Het is te vergelijken met Cappadocie in Turkeije waar we in 2011 geweest zijn, maar hier dan een vele malen kleiner gebied. Volgens de beschrijving moeten we een onverhard pad volgen om er te komen. Het is een smal weggetje met veel kuilen en losgeslagen stenen en onnoemelijk stijl. De eerste versnelling dus. Naast me hoor ik Car na elke bocht roepen: "Oh nee Geer, draai maar om". Ongeveer 8 km meter ploegt en zwoegt het Pandaatje naar boven, maar als we dan nog geen tufsteen kegels gezien hebben, besluiten we toch maar te keren en terug te gaan naar de bewoonde wereld. In het bergdorpje Villaflor zoeken we een restaurantje en bestellen typische Canariesche gerechten. Voor mij wordt het dus een Canarisch konijn. (sorry Peggy) Het gezinsleven speelt zich af in de gelagkamer en de waardin blijkt van Belgische komaf te zijn en maakt een gezellig praatje en weet ons te vertellen dat we nog 5 km verder hadden moeten rijden of lopen want we waren op de goede weg. Jammer, maar het is te laat om het nog eens te proberen.
De avond wordt heel kort. We zijn kapot en liggen om 9 uur in bed. Maar het was super mooi en zeker alle moeite waard.
-
20 Januari 2013 - 09:01
Yvonne :
Wat een mooie ervaring. Knap hoor dat jullie de top hebben gehaald. Na jullie gepuf, hebben wij besloten er niet aan te beginnen, lijkt me niet zo verstandig met te hoge bloeddruk. Gelukkig konden we met jullie meeliften. Met die kabelbaan gaan we wel en dan daar wat wandelen, prachtig daar. Geniet maar lekker verder, ben benieuwd wat jullie nog gaan beleven. -
20 Januari 2013 - 14:51
Katja:
Wat is het daar ontzettend mooi. Lijkt wel of jullie boven de wolken zitten. -
21 Januari 2013 - 09:23
Yvonne Sormani:
Ongelooflijk 3718 meter hoog!! dat moet wel een geweldig uitzicht zijn geweest en inderdaad ijle lucht. Ons hoogste punt is tot nu toe circa 3200 meter hoog geweest, dus ik kan me er wel wat bij voorstellen en ja dan heb je toch wel soms een "majooke" nodig. Ben je eenmaal boven en de zon schijnt, dan is het heerlijk. Zo te lezen, was het een geslaagde dag. Groetjes
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley