Tussen de bergen en beren.

Maandag 24 september 2012

Vandaag zien we dan echt het binnenland van Kroatië. 150 Kilometer slingeren, dalen en klimmen we door het Velebitgebergte, via het Nationaal Park Paklenica, op weg naar het Nationaal Park Plitvice Jezera.
Een prachtige rit, waarbij ik de cruisecontrole van het bussie op 60 km per uur zet zodat ik rustig de tijd hebt om lekker om me heen te kijken. Last van ander verkeer heb je niet want er is hier nauwelijks verkeer. Op de hele route komen we enkel wat dorpjes en gehuchten tegen en die laatste bestaan soms uit niet meer dan drie of vier huisjes. Wel zien we heel vaak half vervallen huizen, waar brandschade en de door granaten geslagen gaten, nog duidelijk zichtbaar zijn als getuigen van de burgeroorlog die hier zo'n 20 jaar geleden woedde.

We passeren opvallend veel kerkhofjes die vaak ver buiten de dorpjes liggen en vermoedden dat hier slachtoffers liggen. Dat moeten we dus uitzoeken, maar als we tussen de graven doorlopen zien we toch dat de overlijdensdata heel divers zijn. Wel verbaast het ons dat ongeveer 80% van de graven de achternaam Uzelac hebben. Later horen we van een inwoonster dat dit hier vrij normaal is in de dorpen. Een soort Volendam dus.
Onderweg leest Car voor uit ons reisgidsje dat we steenarenden, gieren, havikken en slechtvalken kunnen zien, maar of we kijken niet goed, of ze vliegen vandaag ergens anders in dit 36 km2 grote park. Ook de wilde zwijnen, wolven en beren laten zich niet zien, terwijl de verkeersborden "overstekende beren" regelmatig langs de weg staan. Maar er blijft genoeg te genieten onderweg, al was het maar die stilte. Een complete verademing na die drukke kuststrook. Onderweg kopen we nog een schapenkaasje langs een piepklein tentje langs de weg, maar dat is ook het enige waarmee eventuele toeristen gelokt worden. De dorpjes onderweg zijn voor de rest maar triestig.

Rond het middaguur arriveren we in Plitvice. Hier is het meteen weer een drukte van belang. We besluiten net zoals bij de Krka watervallen, niet midden op de dag deze te bezoeken, maar morgenvroeg te gaan zodat we lekker zonder massa's toeristen van dit moois kunnen genieten.

We zoeken nu een plekje buiten de drukte en rijden een klein zijweggetje in langs de doorgaande weg. Links en rechts vakantiehuisjes, maar nergens een goed plekje om de rest van de dag en de nacht door te brengen, dus rijden we steeds verder de wildernis in. Het smalle asfaltweggetje gaat over in een onverharde weg en wordt nog smaller en we schampen links en rechts de struiken langs het pad. En net als we willen besluiten om om te draaien zien we een klein, wat vervallen, vakantiehuisje dat helemaal onbewoond lijkt. We maken gebruik van de "gastvrijheid" en posteren ons langs het huisje op het grasveldje. Het is hier doodstil en er komt geen kip langs op één dame met nordic-walking stokken na. We genieten van de rust en de zon. Car loopt met Beau nog even het weggetje verder langs en komt na 5 minuten weer terug met de mededeling "dat er verder niets meer is". Nog even een ander paadje proberen achter het huisje. Ik vraag haar om haar mobieltje toch maar bij zich te stoppen. Als ik weer lekker achter mijn boek duik, gaat na een half uurtje de telefoon. Ik zie dat het Car is maar als ik opneem hoor ik haar stem niet. Ze heeft de laatste tijd wel meer problemen met haar mobieltje. Verbinding wordt wel gemaakt maar je hoort niks. Ik hang op maar direct daarna belt ze nog vier keer. Is het "zakbellen" of is er werkelijk iets aan de hand. Ik word nu toch wel ongerust, sluit meteen alles af en ga in een drafje de richting uit waar ik haar naar toe zag lopen. Dan voor de 5e keer gaat mijn mobieltje over. Nu krijg ik haar gelukkig wel aan de lijn en ze wil alleen maar even zeggen dat het wandelingetje wat verder is geworden dan de bedoeling was. Maar ik hoef me geen zorgen te maken ze weet de weg nog wel nog wel terug. Nou ik maak me op deze manier dus WEL zorgen en ben lichtelijk pissig ook en wijs haar op de mogelijkheid dat een sms-je wel had gekund en een stuk handiger als spraakcontact dan niet lukt. Half uurtje later komt Beau aanspurten en zie ik Car ook in de verte. Pffff. We spreken nog eens goed af wat we in soortgelijke gevallen doen en dat altijd een GPS meenemen als we gaan wandelen.
We genieten verder weer van de rust maar dan jaagt Beau een wandelaarster de stuipen op het lijft door joelend blaffend op haar aan te vliegen. De laatste tijd valt het ons op dat hij steeds waakzamer wordt. ;) Het blijkt de wandelaarster van een paar uur geleden te zijn die nu op de terugweg is. Car roept Beau tot te orde en verontschuldigt zich bij de vrouw, die perfect Duits praat. Car is weer een half uurtje "weg" maar staat nu op zo'n 30 meter afstand gezellig te keuvelen. Het blijkt een Kraotische te zijn die in Duitsland woont en hier een vakantiehuisje heeft. We worden uitgenodigd om bij haar op de oprit te komen staan want dat vindt ze toch wel een stukje veiliger. Lief aangeboden, maar we voelen ons lekker hier zo in the middle of nowhere.... en zo glijden we een inktzwarte nacht in.


Gereden kilometers: 150
Route: Knin-Gracak-Plitvicka Jezera
Coorddinaten: N 44 54.988 E 015.37.316