Zwerven door Albanië

We hebben genoeg geluierd, het is tijd om weer iets te doen. Strand, zand en opdringerige Duitsers laten we achter ons, maar pas nádat we hartelijk afscheid hebben genomen van onze tijdelijke Nederlandse buren. En met de belofte om in de toekomst wellicht eens te gast te zijn in hun B&B in Paramaribo. Anneke en haar man Ries organiseren daar tevens op maat gemaakte trips naar het binnenland en de jungle van Suriname. Dat klinkt ons, avonturiers als wij zijn, als muziek in de oren. Interesse? Kijk dan maar eens op www.anneketrips.com Misschien een mooie onderbreking van de Nederlandse winter:)

We doen nog snel wat boodschappen bij de plaatselijk Lidl en rijden dan door een voor ons onbekend gebied richting de Albanese grens. Als we toch zo dicht bij zijn willen we daar ook nog even een cache scoren en het Nationaal park Butrint bezoeken waar een van de grootste opgravingen van Albanië liggen. En dit komt eens niet uit een reisgids maar van iemand die al 35 jaar hier rondtoert en die we op onze eerste dag in Griekenland hebben ontmoet.

De grens naar Albanië oversteken is volgens internet nog niet zo makkelijk. Je moet bij de douane een groene kaart laten zien en die hebben we dus niet. In Europa is het niet meer verplicht om die bij je te hebben. Maar mochten we de grens niet over kunnen met de auto, dan gaan we gewoon even te voet. Dan hebben we tenminste nog een cache in Albanië.
Bij de grens moet de auto aan de kant en moeten we ons met het paspoort bij het loketje melden. Een overvriendelijke douanier bekijkt onze paspoorten, reageert op onze vele namen (ik drie en Geer vier) en dan mogen we gaan. Naar de autopapieren wordt niet gevraagd. We kijken elkaar grijnzend aan: Dát hebben we toch maar weer mooi geflikt. We zijn in Albanië! Of toch niet ? Als we honderd meter verder de bocht omrijden zien we nog een loketje: De Albanese douane!! “Pasports please” ik hou mijn adem in, zullen we dan toch moeten omkeren? “Car papers”. Geer overhandigt met een stalen gezicht het kentekenbewijs, de man voert wat gegevens in de computer en dan mogen we doorrijden. We zijn in Albanië!! Zonder dat er in of om de auto is gekeken en zonder ook maar een blik op mijn gezicht te hebben geworpen. De cache moet vlak achter de grens liggen maar hoe we ook zoeken, het ding laat zich niet zien. En daar komen we extra voor! Maar omdat we zo makkelijk de grens over zijn gekomen kunnen we net zo goed ook wat verder rijden.
Het Nationaal Park Butrint ligt een kilometer of twintig verder langs de kust. De antieke stad Butrint met opgravingen van 800 jaar voor Chr. is te bereiken met een pontje dat met kabels wordt voortgetrokken. Terwijl we aan de waterkant lunchen bekijken we het wankele geval eens goed. Moeten we daar écht overheen? Maar de veerman doet goede zaken: Elke vijf minuten brengt hij wel een paar auto’s, campers, voetgangers en brommertjes naar de overkant. Camper 10 euro, klein busje 7 euro, auto 5, brommers 1 euro en voetgangers 50 cent. Kassa!!

Voordat we naar de overkant gaan bekommeren we ons nog even over een schattige ondervoede pup. Bang, maar kwispelend komt hij op ons af totdat hij Baloe ziet. Dan weet hij niet hoe vlug hij weg moet rennen. Maar de honger overwint, hij neemt schichtig wat brokjes aan en als we wat later nog even een rondje langs het meer maken loopt hij enkele meters achter ons aan en sluit alsnog, weliswaar heel onderdanig, vriendschap met Baloe.

En dan moeten we er toch aan geloven willen we verder Albanië in. Het pontje! Ik probeer nog even te pingelen, maar daar trapt de man niet in. 10 Euro blijft het! Geer rijdt het gammele pontje op over een paar planken die ik duidelijk hoor kraken. De overtocht is weliswaar maar vijftig meter maar ik zou toch niet echt graag het busje zien zinken. Naast ons worden nog twee auto’s gepropt en dan worden we naar de overtocht getrokken. En aangezien ik nu dit verslag schrijf weten jullie meteen dat het goed is gekomen.

Terwijl Geer met Baloe bij het busje blijft ga ik de opgravingen van Butrint bekijken. In een van de muren van het antieke theater moet een cache liggen. De opgravingen interesseren Geer ondertussen geen ene moer meer en om daar nu 6 euro voor uit te geven:) Maar ja, binnen ligt wél een cache. En dat zou dan de eerste in dit land zijn. Ik wurm me tussen de hordes toeristen die net met bussen zijn aangekomen en loop snel langs de hopen stenen. Na flink wat geklauter over een pad dat voor normale toeristen is afgesloten, hou ik het ding triomfantelijk in handen. Ik ap Geer meteen en loop dan op mijn gemak langs de opgravingen. En ook al is het niet echt mijn ding, ik vind het toch erg indrukwekkend en mooi om te zien.

Wat noordelijk van de grote stad Sarande vinden we een prachtige plek voor de nacht. Hoog boven de baai en de stad torent een oud kasteel. Uitzicht op de onderliggende stad, de haven en de vele eilanden voor de kust, waarvan het grootste, Corfu, op slechts zeven kilometer afstand ligt. We kunnen nog nét niet het hotel zien waar we in april hebben gelogeerd.
De avond valt, de lichtjes in de stad gaan aan, maar bij ons gaan ze al vroeg uit. Een dag met veel indrukken, maar wel een mooie dag!

Route: Igoumenitsa-Kastri-Butrint-Ksamil-Sarandë
Gereden kilometers: 84
Coördinaten slaapplek : N 39°51.932’. E 020°01.547’