Spreekuur

Vandaag is ons reisdoel duidelijk. We houden een strand- en luierdag. Net even noordelijk van Igoumenitsa is een landtong met lang zandstrand waarop we nu bivakkeren. Als je met de ferry aankomt is dit stukje vanaf het dek meteen goed te zien.
Dat betekent dat iedereen die met een camper via Igoumenitsa in Griekenland aankomt dit plekje kent. Dus is dit ook vaak het eerste plekje waar mensen op aan sturen. Ook voor vertrek naar Italië wil men hier nog wel eens de laatste Griekse stranddag gebruiken. Een paar uur voor vertrek zie je dan in een keer tientallen campers vertrekken naar de haven, een paar kilometer verderop. Komen en gaan dus.... maar wel erg veel. De plek waar wij staan is dichtbij een waterkraan en stranddouche. Dus dat genereert aanloop.

Een Nederlands kenteken betekent voor velen dat de eigenaars over het algemeen in diverse talen aanspreekbaar zijn. Voor Duitsers en Oostenrijkers is het inmiddels zo “normaal” dat ze niet eens meer de moeite nemen om te vragen of je Duits spreekt. We krijgen dan ook regelmatig bezoek met zinnige, maar heel vaak onzinnige vragen. Een Oostenrijker naast ons informeert of de duidelijk defecte stranddouche pal naast ons geen water meer geeft. Ik geef hem netjes antwoord dat dit inderdaad klopt, maar dat 15 meter verderop een goedwerkende douche en kraan is. Ondertussen ben ik bezig om het eten aan te pakken dat Car me aanreikt vanuit de bus. Dat ik op dat moment mijn aandacht aan haar besteedt en aan het eten valt kennelijk niet in goede aarde. Met een dwingend: “Hallo!” eist hij zijn aandacht weer op. Maar dat valt bij mij weer niet in goede aarde. Ik negeer hem verder waarna hij met een chacherijnig: “Nah...also” weer afdruipt. We zijn buren gebleven maar geen vrienden geworden, temeer omdat hij zijn hond los laat lopen die de onhebbelijke gewoonte heeft zich ook op te dringen en zijn “Hallo” middels een straal pies tegen ‘onze’ boom deponeert. Baloe is ook niet zo gecharmeerd van zijn aanwezigheid, dus draaien ze wat ongemakkelijk om elkaar heen. Ons verzoek, in keurig Duits, om zijn hond terug roepen resulteert in: “Last ihm doch. Der macht nichts”. Jawel lul, hij zeikt me de zaak hier onder! Ook dit had ik in plat Duits kunnen antwoorden maar ik hou het netjes.

Een stel Nederlanders even verderop komen ook even kennis maken. Met hun klikt het overigens wel en ze hebben leuke verhalen over verleden en toekomst. De inhoud van het gesprek zal ik hier niet weergeven want ik wil het vandaag kort houden. ;)

Als ik te voet brood gehaald heb is dat kennelijk opgevallen. Een Duits sprekende man komt naar me toe en vraagt of ik ergens brood gehaald heb en waar. Ik wijs hem de goede richting uit, wat overigens maar één goede richting kan zijn. Benoem en beschrijf het gebouw dat overigens ook zichtbaar is. Tenslotte wil ik niet niet dat hij verdwaalt en verhongert. Maar dan komt nog een overbodige vraag :“Kann ich es zu Fuß machen ?“. Mijn ogen dwalen even naar beneden en ik zie twee ogenschijnlijk gezonde benen. “Wenn Sie laufen können?“ is mijn even stupide antwoord. “Ja klar“ ;en hij sloft richting zijn camper. Of hij die kilometer lopen en het brood ook daadwerkelijk gehaald heeft is me niet duidelijk geworden.

Als de zon weer bloedrood is ondergegaan verkassen we naar binnen en laten we ons weer inblikken. Het spreekuur voor vandaag zit er weer op. Het was een enerverende dag.

Route : strandwandeling.
km gelopen: ongeveer 6
Coordinaten: zie gisteren