Het is maar een dooie boel

“Hoe laat is het”, is ‘s morgens altijd mijn eerste vraag. Als Geer zegt dat het al over half negen is en dat de zon al hoog aan de hemel staat, sta ik meteen met beide benen op de grond. Letterlijk. Zonde van de dag om zo lang te blijven liggen. Maar wellicht hadden we het allebei nodig. We zijn altijd erg vroeg op en de hele dag in touw in de buitenlucht.

Omeath ligt er nog verlatener bij dan toen we gisteravond naar bed gingen. Doods dus. Er is geen hond op straat, alleen die van ons banjert rond terwijl wij ons ontbijt eten op een bankje aan de baai.

En dan komt de routekaart van Ierland op tafel. Wat willen we nog en hoe en waar? Langs de kust naar het zuiden betekent dat we dezelfde weg als op de heenreis moeten nemen of gaan we toch nog naar Kilkenny dat op de heenreis in de planning lag? Het laatste wordt het, maar eerst gaan we nog wat doden bezoeken. Tenminste, de begraafplaats waar sommigen al eeuwen liggen.
Toen ik in oktober in Ierland was ben ik met de hop on- hop of bus langs alle attracties van Dublin gereden. De grootste en oudste begraafplaats van Ierland, Glasnevin, heb ik toen niet bezocht omdat dat teveel tijd in beslag zou nemen. Daar heb ik eigenlijk altijd spijt van gehouden. Het zag er in het voorbij rijden heel indrukwekkend uit.

We hoeven gelukkig niet de stad in te rijden, het ligt ver buiten het centrum en is met de Garmin snel gevonden. De auto zetten we pal aan de overkant in de wijk. In de schaduw van de bomen en met alle ramen open heeft Baloe geen last van de warmte en kunnen wij op ons gemak de 50 ha grote begraafplaats bezoeken. Hij telt ruim anderhalf miljoen graven en is in 1828 gesticht. Zowel Ierse katholieken als protestanten konden hier hun doden waardig begraven. Rond het centrale deel staan hoge muren en uitkijktorens die in de vroege 19de eeuw lijkenrovers op afstand moesten houden. Een enorme variatie aan monumenten, strenge hoge stenen van voor 1860 en de sierlijke Keltische kruisen van de jaren 1860 tot een eeuw later sieren de graven. Er liggen veel belangrijke politici begraven en we komen er ook een paar namen tegen die ons bekend in de oren klinken: de Ierse zanger Stephen Gately van de groep Boyzone en Luke Kelly van de Dubliners.
Tegenwoordig worden er rondleidingen gehouden door gidsen die vol overgave en soms op humoristische wijze vertellen over de levens van de doden die hier hun laatste rustplaats hebben gevonden.

Vanuit de begraafplaats loop je zo de, in 1795 geopende, Botanische tuinen in. Een 20 ha grote tuin die na de droogte van de laatste maanden niet echt veel moois te bieden heeft. De planten in de immens grote kassen daarentegen zien er wél prachtig uit. Maar om nu in de kas te lopen is het weer veel te warm. De tuin is een plek waar veel Dubliners op hun vrije dag komen om te picknicken of om met hun kinderen te spelen in het grote meer.

Wij hebben genoeg gezien, een indrukwekkende begraafplaats waar het ondanks de vele toeristen toch heerlijk stil was en een mooie Botanische tuin.
Baloe staat luid geeuwend op als hij het slot van het busje hoort open gaan. Wij rijden richting Kilkenny, anderhalf uur zuidwaarts. Maar dat blijft voor morgen. In de stad Carlow wordt morgenvroeg om 8 uur op het terrein van een super sjiek hotel een klein geocache event gehouden. Voor ons reden om hier te stoppen voor de nacht. Geen verkeerde plek, aan de rand van het bos en een smal riviertje. Het is om half negen nog steeds 28 graden. Wat boffen we toch enorm!

Route: Omeath-Dundalk-Drogheda-Dublin-Carlow
Gereden kilometers: 200
Coördinaten slaapplek: N 52.48.885 W 006. 57. 066