A dramatic costal walk.

Vrijdag de 13e. Als ik vanmorgen in alle vroegte al een cache probeer te vinden die boven op een cliffpath ligt (het barst van die paden, zoals jullie inmiddels wel begrepen hebben) is dat de eerste teleurstelling. De plek lijkt duidelijk maar ik kan het kreng nergens vinden. Ik word nog geholpen door de 13 (..) koeien die schaapachtig naar de plek kijken waar hij moet liggen. Bedankt dames, maar het mocht niet baten.

Beneden wacht Car inmiddels met het ontbijt dus niet te lang blijven hangen daar. En daarna vertrekken we van ons haventje naar het Gobbins visitors centre. Hoewel de tent pas om 9:30 uur zijn deuren opent, gaat Car pontificaal voor de deur zitten. Duidelijker kan niet. Ik ben de eerste en als er kaarten te vergeven zijn dan kun je niet om me heen. Voor de zekerheid checken we nog even of ze wel groot genoeg is om mee te mogen. (Zie foto ;))

De toegang tot het pad is met strikte regels omgeven. Laten we er even een paar vermelden:
-Beide handen moeten vrij te gebruiken zijn. Dus geen tassen, ook geen rugzakken of cameratassen. Camera’s moeten in je zak passen. Geen tablets en selfie sticks. Geen honden en niet roken!
voor aanvang wordt het schoeisel gecheckt op deugdelijkheid.
Eten en drinken zijn niet toegestaan. Als je een flesje water wilt meenemen moet dit in je zak passen of om je nek gedragen worden.
Geen wandelstokken of paraplu’s
Mensen met last van claustrofobie of angst voor vogels kunnen niet aan de tocht deelnemen.
Heb je een pacemaker of andere hartproblemen en als je het als diabeticus niet drie uur kunt uithouden zonder medicatie, dan kun je het hier ook wel schudden.
Er zijn nog wat meer restricties en waarschuwingen, zoals het risico dat je onderweg de ziekte van Weil oploopt.

Dankzij deze lijst blijken heel wat mensen die deze tocht van tevoren online boeken af te haken. En dat is dus ons geluk. Van de 15 personen die maximaal mee kunnen per toer, komen er maar 8 opdagen. Wij worden dus met open armen ontvangen en doorstaan de “keuringen”.

Er volgt een korte briefing van onze gids Gerald, er worden nog wat aandachtspunten genoemd, veiligheidshelmen verstrekt en dan worden we met een kleine toeringcar naar het vertrekpunt gereden. Gerald blijkt een geboren verteller en is helemaal dol op zijn Gobbins. Hij overlaadt ons met informatie en de nodige hilarische anekdotes en sages. Hij heeft nog steeds veel lol om zijn eigen grappen en zijn lach werkt erg aanstekelijk, zodat we hartelijk mee kunnen lachen als we zijn grap ( met duidelijk Iers accent) niet helemaal snappen.
De lengte van de tocht zou je in een half uurtje gemakkelijk kunnen lopen, maar Gerald lult met gemak de hele twee en een half uur vol.
Helaas zijn vanwege opgelegde veiligheidsmaatregelen twee stukken van de tocht niet (meer) toegankelijk. De ‘sandy cove’ mogen we niet meer in vanwege instabiliteit en, wat heel erg jammer is, dat we ook geen gebruik meer kunnen maken van een tunnel die onder de zeespiegel doorloopt. Geconstateerd is dat er bij de ingang de mogelijkheid is dat er stenen kunnen vallen, dus ook hier is van overheidswege bepaald dat men er (tijdelijk) niet meer in mag Heel jammer want het maakt de tocht wat mij betreft een stuk minder ‘dramatic’.

Door de vele waarschuwingen en beperkingen vooraf had ik me verheugd op een soort ‘klettersteig’ waar je handen, voeten en durf voor nodig had. Maar hier kan zelfs een zwangere bejaarde geen buil vallen. Overal keurige splinternieuwe afrasteringen die het onmogelijk maken om te vallen, al zou je het willen. Het oude pad is soms ook nog zichtbaar en dat was een stuk avontuurlijker. Een vergelijking met de Caminito der Rei, die we in januari in Spanje hebben gelopen, dringt zich bij ons op.
Het is allemaal nèt iets te veilig gemaakt wat voor mij de kick wegneemt. ‘No risk no fun’ is mijn motto vaak, maar vast niet iedereen zal het met me eens zijn.

Maar we hebben toch genoten van de prachtige omgeving, de deskundig aangebrachte bruggen en stellages en niet te vergeten de onderhoudende, humoristische verhalen van Gerald, onze gids.

Na ruim drie uur zijn we weer terug en nemen we afscheid van de de internationale groep waar we deel van uitmaakten. Baloe heeft lekker kunnen slapen en komt geeuwend van zijn kussen af. Die heeft ons niet gemist.

Na een lunchpauze zakken we verder richting zuiden, waarbij we zoveel mogelijk de ‘drukke’ wegen vermijden. Zo trekken we midden door de prachtige ‘Mountains of Mourne’ over ‘witte’ weggetjes maar met groene kleur op kaart aangegeven.
De hele rondrit kunnen we helaas niet meer maken omdat we anders in tijdnood komen. Maar als we later de beschrijving in onze reisgids lezen hebben we er toch een beetje spijt van. Maar ook de vermoeidheid laat zich voelen en als we rond 6 uur de grens met Ierland weer passeren stoppen we in het kleine dorp Omeath en gaan op zoek naar een restaurantje. Helaas, de twee díe er zijn hebben hun deuren al gesloten, maar de snackbar bij de pier zorgt vanavond voor fish en chips op het menu.

Route: Port Muck-Whitehead-Carrickfergus-Belfast-Ballynahinch-Castlewellan-Rostrevor-Newry-Omeath
Gereden kilometers: 146
Coördinaten slaapplek: N 54.05.354 W 006.15.444