17 Kilometer wandelen, klimmen, klauteren, cachen

Het is half 6: “Car opstaan, we gaan wandelen.” Geef hem één vinger en hij neemt de hele hand. Net als gisteren lopen we dus al om half zeven op het ‘Cliffpath’. Wat een geluk dat ik geen langslaper ben, maar dat betekent wel dat ik ‘s avonds nìets meer waard ben.

Om deze tijd hebben we het 8 kilometer lange pad tussen Greystones en Bray voor ons alleen. Het ligt hoog boven de kliffen van waaruit je een schitterend uitzicht hebt over de Ierse Zee, de bergen en de twee kleine stadjes. Over het oude treinspoor dat diep beneden ligt dendert geregeld de ‘Dart’ voorbij, de trein tussen Dublin en Greystones. Dit pad, waaraan ook nog een tiental caches liggen, heb ik in oktober al eens met Trish gelopen. Het was toen een stuk kouder en de struiken en bomen langs het pad hadden hun meeste blad al verloren. Nu is dat heel wat anders, het is veel groener en voller waardoor je op het eerste stuk van het pad niet veel meer ziet dan een glimpje zee.
Het ‘Cliffpath’ is niet moeilijk te bewandelen; “Een oude wijvenpad” noemt Geer het een beetje laatdunkend. Maar op dit “Oudewijvenpad” liggen wel een tiental caches die hij nog niet heeft, waaronder ‘Europ’s first’ de GC 43. Ik weet nog dat ik hem een apje stuurde toen ik in oktober hier was en het ding in mijn handen had. “Ben best een beetje jaloers”, reageerde hij toen. Ik waarschuw hem alvast dat ik niet ga helpen om het ding te vinden, en als ik hem dan boven op de berg zie sjravelen en hij ook nog eens het verkeerde paadje neemt, moet ik stiekem een beetje lachen. Maar al heel snel hoor ik hem juichen dat de grote kist gevonden heeft. De andere caches die op deze route liggen zijn ook snel gevonden en dan moeten we terug.
We hebben twee keuzes: óf met de trein vanuit Bray naar Greystones, maar ook dan moeten we nog een stuk naar het station in Bray lopen en vanuit Greystones een stuk naar de camper, óf we nemen de route over de berg waar ook nog wat caches liggen. Maar dat betekent weer klimmen en klauteren. De klim van gisteren naar de top van de Great Sugar Loaf zit nog in mijn benen en ook het vroege opstaan vanmorgen. Maar de keuze is toch snel gemaakt, we gaan over de berg van waaruit we naar alle kanten een prachtig uitzicht hebben.
De caches die we hier tegenkomen heb ik in oktober wel al allemaal gevonden maar ik ben ze, stom genoeg, vergeten te loggen. Geer boft, ik kan zo aanwijzen waar ze liggen, dus hoeft hij niet lang te zoeken. Het pad dat naar beneden loopt is steil, ook dat kan ik me nog herinneren, dus we proberen een andere route te nemen. Maar die gaat dwars door metershoge varenstruiken en daardoor kunnen we niet zien waar dit uitkomt.
Dan toch maar het steile pad? Daar is inmiddels wel een hekwerk geplaatst, een teken dat het wellicht niet zo veilig is of misschien om de runderen die hier rondlopen te behoeden voor een val naar beneden? We wringen ons door een klein poortje en glibberen een stuk naar beneden, Baloe met zijn vier poten heeft het een stuk makkelijker dan wij, maar toch nog redelijk snel staan we op het smalle paadje dat terug naar het Cliffpath loopt.
En daar is het inmiddels een heel stuk drukker dan zes uur geleden. Baloe heeft de tijd van zijn leven als we een basset tegenkomen. De hond met zijn korte poten maakt indruk op hem en ze blijven om elkaar heen draaien. Wij lopen door, we zijn moe en uit ervaring weten we dat Baloe wel komt. Ja, en dat doet hij ook, maar niet in die zin van het woord. Als we zo’n 500 meter verder gewandeld zijn en hij na veel roepen en fluiten nog steeds niet bij ons is, loopt Geer, lichtelijk geïrriteerd terug. “Kuthond”, hoor ik hem roepen. Ja, dat zeg je als je moe bent na zes uur wandelen en bijna 17 kilometer in de benen hebt. Als hij na een tijdje met een hijgende Baloe aan komt zetten hoor ik het verhaal. De basset was een reu en blijkbaar vond die van ons hem zo aantrekkelijk dat hij hem van alle kanten aan het N.....N was! De eigenaars van de basset kregen hem er niet van af. Als Geer hem niet had opgehaald was Baloe ons misschien pas achterna gekomen als hij zijn kwakje had achter gelaten:) Of misschien was hij wel met hun verder gelopen. Of mijn straffende woorden indruk hebben gemaakt, weet ik niet. Ik hoop stiekem van niet, want anders hebben zijn toekomstige aanbidsters wellicht pech.

Na bijna zeven uur wandelen komen we vermoeid bij de camper terug, er zit gelukkig geen bon op. Die hebben we weer gespaard. Inmiddels is het zo’n 30 graden, de stoeltjes kunnen naar buiten en genieten we nog een uurtje van de bedrijvigheid op zee.

Omdat we onze route hebben aangepast aan de weersvooruitzichten en dus eerst naar het zuid-westen willen i.p.v. het noord-oosten, rijden we laat in de middag naar het plaatsje Tully dat onder Kildare ligt. Daar wil ik morgen een bezoekje brengen aan de Irish National Stud. Op het terrein van de Stud is het goed toeven. Het busje staat heerlijk in de schaduw, voor vandaag hebben we genoeg zon gehad.

Route: Greystones-Dublin-Kildare- Tully
Gereden kilometers: 82
Coördinaten slaapplek: N 53.08.682 W 006.53.918