Loeënde klokken en lam aan het spit

We hebben gisteravond nog even de klokken horen luiden en het vuurwerk horen knallen, maar dat is tot op het moment dat we de ogen open doen het enige dat we van het Griekse Paasfeest mee hebben gekregen. De dag was lang genoeg en om half elf vielen bij ons de ogen dicht. Een stralende zon om half acht in de morgen en de harde matras jagen me het bed uit. Geer draait zich nog even om maar als hij mij hoort mompelen dat het toch “wel heel erg lekker weer is” komt hij ook het bed uit gekropen. Een lekker ontbijt kan ik hem niet voor de neus zetten, wat harde croissantjes van onze eigen Landgraafse Lidl die ik gistermorgen nog vlug heb gekocht en een kopje Cappucino, dat is alles wat we bij ons hebben. In de uithoek waar we terecht zijn gekomen is geen winkel of restaurantje open. We hadden het kunnen weten, het is hier immers Pasen. Maar op ons terras in de zon, met uitzicht op zee, weliswaar ligt die in een heel erg kromme hoek en moeten we er voor op de stoel gaan staan, smaken zelfs die harde broodjes nog lekker. Omdat het zo’n prachtig helder weer is willen we vandaag naar de hoogste berg van Corfu: Pantokrateras. Onze “brand-new” auto loopt niet op water, dus zal er getankt moeten worden. Maar waar? Geer heeft nog even zo iets van: “ hij staat nog niet op reserve” maar ik heb het er niet op. Gelukkig weet onze Garmin alles van het dichtstbijzijnde tankstation, maar niet dat die onbemand is. De creditkaart pakt de automaat niet, de pinpas ook niet. Een ouder Grieks stel dat net getankt heeft, ziet ons klungelen en schiet te hulp. Op zijn aanwijzingen duwt Geer een briefje van 20 in de automaat, de Griek toetst het pompnummer in en ik pak meteen de slang van de houder. Een beetje te vlug, want die pomp is “out of order”. En als je nu verwacht dat het geld er weer uit rolt, niks, nada, niënte. Eenmaal ingeslikt is ingeslikt. De kassabon rolt er wel nog uit en de vriendelijke Griek zegt dat we morgen maar moeten gaan reclameren. Zijn vrouw die in de auto geduldig heeft zitten wachten, biedt ons nog snel een mierzoet gebakje als troost aan en dan rijden ze weg. Als we nog iets van het eiland willen zien moeten we snel op zoek naar een ander tankstation. Maar de een na de ander is dicht en er zit niets anders op als met het laatste restje terug naar het appartement te rijden. En net voordat we het dorp inrijden zien we nog een tankstation, weliswaar weer onbemand maar er stopt net een vriendelijke pater die ons wil helpen. Ik ga nog net niet voor hem op de knieën maar ben wel blij als we na een paar minuten met een volle tank weer op weg kunnen. De slecht geasfalteerde weg slingert door kleine verlaten dorpjes en olijfboombossen naar de top van de 906 meter hoge berg Pantokrateras. Het uitzicht over het eiland en het op 5 kilometer afstand gelegen Albanië met zijn besneeuwde bergtoppen is werkelijk schitterend. De berg zelf wordt wel ontsierd door de vele zendmasten en antennes. Van hieruit is goed te zien hoe kort de landingsbaan van het vliegveld maar is die net nog niet in zee eindigt. De dorpjes in dit gedeelte van Corfu zijn zo klein en de straatjes zo smal dat we meer dan eens verzuchten dat het maar goed is dat we hier niet met het busje doorheen hoeven. Van de ontelbare haarspeldbochten gaat mijn maag heen weer. In het pittoreske gehucht Strinilas is een restaurantje open, het eerste dat we op deze tocht tegen komen. Geer heeft zin in een biertje en een Griekse salade die, volgens het bordje, uit de biologische tuin van Grootmoeder Eleni komt. Er is nog een laatste tafeltje in de zon, dus die keus is snel gemaakt. De lam aan het spit laten we aan onze neus voorbij gaan, de salade is meer dan genoeg. In de dorpjes waar we doorheen rijden zien we hele families genieten van deze eerste Paasdag. Met zijn allen zitten ze rond de aan het spit draaiende lam, drinken ouzo en gemberbier en eten Koritso, de ingewanden van het schaap. Nee, geef mij dan maar een gewone Griekse salade. In Paleokastritsa, het meest toeristische dorp van Corfu, zetten we de auto aan de kant bij een van de kleine baaien. Het strand lokt, het water is helderblauw en de muziek die uit een van de tavernes komt is volgens Gerard “rustgevend”. Maar met ons denken daar nog honderden andere toeristen over, het is druk maar zeker niet ongezellig. Na een uurtje bakken in de zon rijden we nog even naar het mooie mannenklooster Panagia Theotókos dat uitkijkt over de baai en dan wordt het tijd om richting het noorden te rijden. Onze Garmin heeft toch weer wat kuren en al slingerend over de smalle wegen rijden we om een uur of zeven ons eigen dorpje Sidari binnen. Daar is zowaar één restaurantje open dat er ook nog eens gezellig uitziet. We hebben een goed excuus om hier te gaan eten want we hebben niets eetbaars in huis. Ook de supermarkten zijn vandaag natuurlijk allemaal dicht. Volgens de reisgids moeten we de Sofrito proberen, een typisch gerecht van Corfu. Die smeer ik Geer dus aan en ik ga gewoon voor de souvlaki. De vriendelijke eigenaar zet na een kwartiertje wat brood en tsaziki op tafel en iets wat volgens mij de Sofrito is, maar vergeet mijn souvlaki. Als we de Sofrito dan maar samen op hebben gegeten wenk ik de eigenaar en zeg dat het niet zo erg netjes is dat Geer het zijne al op heeft en ik nog zit te wachten. “ Dat was een voorgerecht van het huis, de Sofrito en de Souvlaki moeten nog komen, “ zegt hij een beetje beduusd. Ik kan niet anders dan tien keer mijn verontschuldigen aanbieden die hij dan weer grootmoedig wegveegt. Maar als goedmakertje gaan we morgen hier wéér eten, het was zalig!