Apenstreken

We zijn weer vroeg op, want, zoals radio Gibraltar vermeldt, in de namiddag “ it is going to rain cats and dogs” en we willen natuurlijk wel de aapjes op het droge zien.
Op dit tijdstip is het bij de grensovergang een drukte van belang want heel veel Spanjaarden hebben een baan in Gibraltar. De douaniers kijken met een verveelde blik vanaf een afstand naar de langs rennende menigte die hun id bewijs pro forma in de hand heeft. Wij doen daar niet aan mee en laten keurig ons paspoort aan het loketje zien. De man wordt er tenslotte wel voor betaald en daar mag hij dan ook wel wat voor doen. Naar het paspoort van Baloe wordt niet eens gevraagd, dat was wel even anders toen we afgelopen zomer de oversteek naar Engeland maakten.

Als we de grens overgestoken zijn moet er nog een andere horde worden genomen: uitkijken voor landende en opstijgende vliegtuigen. Gibraltar heeft namelijk ook een eigen vliegveld en je moet de landingsbaan oversteken wil je in de stad komen. En nu maar hopen dat ze boven in de toren niet uit verveling in slaap gevallen zijn. Het zal je maar gebeuren dat je oversteekt terwijl er net een vliegtuig aan komt. Niet dat er hier zoveel luchtverkeer is, maar je zult het maar net treffen.

Gibraltar is niet alleen de bekende rots, maar ook een stad met gezellige winkelstraten, steegjes, terrasjes en muziek. Dat we op Engels grondgebied zijn is overduidelijk. Rode dubbeldekkers, de zo bekende rode telefooncellen en brievenbussen, Engelse straatnamen en de pond waar je hier mee moet betalen.

Als we door de winkelstraat lopen worden we meteen aangehouden door iemand die ons een excursie wil aansmeren. Hij heeft vast aan onze neuzen gezien dat we aapjes willen gaan kijken.
We mogen volgens de man in geen geval met de hond de berg op. De apen zijn erg agressief en ze zullen de hond niet dulden. En eerlijk gezegd waren wij ook al tot de conclusie dat het misschien niet zo verstandig zou zijn om Baloe mee naar boven te nemen.
Voor 30 euro per persoon wil hij ons in zijn busje meenemen, aapjes kijken, een grot bezichtigen, fotostop op de berg en een kasteel bezoeken. Baloe mag dan in de auto blijven zitten terwijl wij rondkijken. Maar dan moeten er wel nog twee gegadigden zijn anders wordt het te kostbaar voor hem. Op dit vroege tijdstip wordt Gibraltar natuurlijk nog niet met toeristen overspoeld maar binnen een kwartier weet hij toch nog een stel uit Uruguay te strikken.

En dan gaat het in een rap tempo naar boven. Bij de grot hebben we 10 minuten, de fotostop 5 minuten en bij de aapjes wil hij wel een kwartier wachten. Maar het is leuk, de jonge gids vertelt in geuren en kleuren over zijn geliefde Gibraltar, op vakantie gaan is niet nodig als je in het 30.000 koppen tellende rots woont. Het heeft alles wat je nodig hebt en wilt. Het is er veilig en iedereen kent iedereen. Wat natuurlijk soms ook weer niét erg leuk is, vertelt hij grijnzend.

Boven op de top van de rots staan de aapjes ons al op te wachten, wie nu naar wie kijkt blijft een raadsel. Zij zijn net zo nieuwsgierig naar ons als wij naar hun. Als de deur van de auto open gaat hebben ze de reuk van Baloe al te pakken en kijken ze alert naar binnen. We kunnen Baloe nog net bij de halsband pakken want die wil net als wij ook wel aapjes kijken. Er lopen hier ongeveer driehonderd Berberapen in volledige vrijheid rond. Ze springen meteen op de auto als we aankomen en de kleintjes maken de gekste capriolen. Het is een leuk schouwspel. Er is totaal geen agressiviteit te bespeuren, maar als ik iets te dicht bij een jonkie wil komen om een foto te maken komt moeder toch even in actie.
Het kwartiertje aapjes kijken is veel te snel om en dan worden we nog even bij de ruïne van het kasteel gedropt. Foto maken en dan weer snel in de auto. Na een goed uur staan we weer op het pleintje waar de volgende toeristen alweer worden overgehaald om aapjes te kijken enz. enz.

Maar het was echt leuk, was het de 30 euro waard? Ach, daar kun je over redetwisten. Maar we hadden het toch niet willen missen.

En nu we toch op Gibraltar zijn moeten we natuurlijk ook nog even op zoek naar de cache die op de zuidelijkste punt van Europa moet liggen.
“ Ja Jacco, je had toch gelijk. Gibraltar is inderdáád het zuidelijkste punt. “ Maar het zuidelijkste punt van Griekenland, de Mani, blíjft toch het mooist!
De cache hebben we snel gevonden en dan slenteren we nog wat door het centrum. Er blijft nog een horloge aan mijn pols hangen ( ik heb er ook nog niet genoeg) en dan zijn we net op tijd binnen voordat het noodweer los barst. Radio Gibraltar had gelijk: “ it’s raining cats and dogs”.
Vandaag rijden we niet verder. De haven van La Linea de la Concepcion blijft ook voor vannacht ons overnachtingsplekje.
Muziekje aan, wijntje, kaasje, het leven is zo gek nog niet!