Wiebelen, kruipen en uiteindelijk in de sneeuw
Door: Gerard
Blijf op de hoogte en volg Carry
01 Januari 2018 | Spanje, Sierra Nevada
Maandag 1 januari 2018
Mijn verhaal begint om klokslag 0.00 uur. We hebben uitzicht over meerdere dorpen in de omgeving en nadat we samen het glas bubbels geheven hebben en elkaar een goed 2018 gewenst hebben, turen we gespannen naar buiten om mee te maken hoe de Sierra Nevada in een waar vuurwerkspektakel zal veranderen. En het is oorverdovend..... stil. Maar na 5 minuten 2018 zien we in de verte toch wat vuurpijlen de lucht in gaan . Wel zéven tellen we er, misschien wel acht. Bij dit soort uitspattingen vergis je je snel met tellen he. In het dorp waar wij staan is het sereen stil. Geen mens op straat ook. Geen Youp van ‘t Hek, geen top 2000. Gewoon stil het nieuwe jaar in. Onze mobieltjes pingen echter dat het een lieve lust is en zo weten we dat dat onze familie en vrienden ons het beste wensen. Niet veel later gaat het licht uit in de Adria.
Voor een nieuwjaarsdag zijn we redelijk vroeg uit de spreekwoordelijke veren. We hebben een spectaculaire wandeling in het vooruitzicht en daar willen we niet te laat aan beginnen. Gisteren waren we maar net voor zonsondergang terug en in de bergen met zijn smalle en slecht gemarkeerde paden wil je niet in het donker lopen.
De wandeling heet de ‘hangbruggen van Monachil’ en daarvoor moeten we dus, je raadt het al, naar Monachil rijden. Op de kaart staat een weggetje dat hoog de bergen ingaat en overgaat in een onverharde weg naar de top van de Sierra Nevada. Op papier lijkt het te doen, maar om nou in de winter op een onverharde weg te gaan rijden met de kans op sneeuw op die hoogte. We besluiten het ‘Henk onze wegwijzer’ te vragen en die geeft heel verstandig een andere route aan. Relaxed via een mooie maar veilige omweg bereiken we rond het middaguur Monachil. De beschreven route in ons wandelboekje geeft aan dat het pad van ruim 8 km soms wat aan de avontuurlijke kant is. Eenvoudige hangbruggen waar max 4 personen tegelijk gebruik van mogen maken en ook passages langs de rotsen waarbij we handen en voeten moet gebruiken. Lijkt ons niks voor Baloe en omdat die vandaag sowieso wat aan de luie kant is van de tocht van gisteren, laten we hem achter in de bus. Achteraf gezien ook een prima beslissing. Dit was niks voor een hond.
Wij daarentegen genieten de volle tocht. De wiebelbruggetjes zijn wel te doen, maar er moet ook flink geklommen worden. De route in de kloof langs het riviertje is echter wel degelijk handen en voetenwerk. Met een volle rugzak is het vaak moeizaam om langs de rotswand over de smalle richel te manoeuvreren. En wandelaars uit tegengestelde richting heb je dan ook nog eens wat soms leidt tot hilarische body to body passages. Als een vriendelijke man Carry aanbiedt om lichtelijk close te passeren wordt dit resoluut afgeslagen met een “oh no way!” Voor hem blijft er dan niets anders over dan zich heel klein op zijn hurken in een nis te persen zodat Car over hem heen kan stappen. Maar uiteindelijk breken we geen botten en vallen we ook niet in het water. Na drie en een half uur bereiken we weer ons vertrekpunt en kunnen we Baloe wakker maken. Hij zal vast wel moe zijn geweest van het waken zullen we maar zeggen. In de bus is niks door hem aangevreten en dat is dan ook weer wat waard. Kennelijk vindt hij een paar uurtjes alleen zijn geen probleem. Prima, een geruststellende ervaring.
En als je al zo hoog in de bergen zit wil je natuurlijk ook de sneeuwgrens passeren. Dat kan hier redelijk eenvoudig en na een korte rit eindigen we in het dorpje Sierra Nevada, een gerenomeerd skigebied hier. Maar op deze (vrije) Nieuwjaarsmaandag hebben hele volksstammen deze plek ook uitgekozen, al zijn de meesten alweer aan het afdalen richting Granada. We vinden een plekje voor de nacht met uitzicht op de besneeuwde top met zijn verlichte afdalingen. Nog even de sneeuw in dan. Maar het wordt nu snel donker en ook koud. Vanmorgen nog ruim 20° tijdens onze wandeling en nu maar net boven het vriespunt. Kacheltje aan in de bus en lekker nagenieten van alweer een mooie dag.
Route: Pitres - Granada- Monachil- Sierra Nevada
Gereden kilometers: 103
Coördinaten slaapplek: N 037° 05.60’. W 003°.24.443’
Mijn verhaal begint om klokslag 0.00 uur. We hebben uitzicht over meerdere dorpen in de omgeving en nadat we samen het glas bubbels geheven hebben en elkaar een goed 2018 gewenst hebben, turen we gespannen naar buiten om mee te maken hoe de Sierra Nevada in een waar vuurwerkspektakel zal veranderen. En het is oorverdovend..... stil. Maar na 5 minuten 2018 zien we in de verte toch wat vuurpijlen de lucht in gaan . Wel zéven tellen we er, misschien wel acht. Bij dit soort uitspattingen vergis je je snel met tellen he. In het dorp waar wij staan is het sereen stil. Geen mens op straat ook. Geen Youp van ‘t Hek, geen top 2000. Gewoon stil het nieuwe jaar in. Onze mobieltjes pingen echter dat het een lieve lust is en zo weten we dat dat onze familie en vrienden ons het beste wensen. Niet veel later gaat het licht uit in de Adria.
Voor een nieuwjaarsdag zijn we redelijk vroeg uit de spreekwoordelijke veren. We hebben een spectaculaire wandeling in het vooruitzicht en daar willen we niet te laat aan beginnen. Gisteren waren we maar net voor zonsondergang terug en in de bergen met zijn smalle en slecht gemarkeerde paden wil je niet in het donker lopen.
De wandeling heet de ‘hangbruggen van Monachil’ en daarvoor moeten we dus, je raadt het al, naar Monachil rijden. Op de kaart staat een weggetje dat hoog de bergen ingaat en overgaat in een onverharde weg naar de top van de Sierra Nevada. Op papier lijkt het te doen, maar om nou in de winter op een onverharde weg te gaan rijden met de kans op sneeuw op die hoogte. We besluiten het ‘Henk onze wegwijzer’ te vragen en die geeft heel verstandig een andere route aan. Relaxed via een mooie maar veilige omweg bereiken we rond het middaguur Monachil. De beschreven route in ons wandelboekje geeft aan dat het pad van ruim 8 km soms wat aan de avontuurlijke kant is. Eenvoudige hangbruggen waar max 4 personen tegelijk gebruik van mogen maken en ook passages langs de rotsen waarbij we handen en voeten moet gebruiken. Lijkt ons niks voor Baloe en omdat die vandaag sowieso wat aan de luie kant is van de tocht van gisteren, laten we hem achter in de bus. Achteraf gezien ook een prima beslissing. Dit was niks voor een hond.
Wij daarentegen genieten de volle tocht. De wiebelbruggetjes zijn wel te doen, maar er moet ook flink geklommen worden. De route in de kloof langs het riviertje is echter wel degelijk handen en voetenwerk. Met een volle rugzak is het vaak moeizaam om langs de rotswand over de smalle richel te manoeuvreren. En wandelaars uit tegengestelde richting heb je dan ook nog eens wat soms leidt tot hilarische body to body passages. Als een vriendelijke man Carry aanbiedt om lichtelijk close te passeren wordt dit resoluut afgeslagen met een “oh no way!” Voor hem blijft er dan niets anders over dan zich heel klein op zijn hurken in een nis te persen zodat Car over hem heen kan stappen. Maar uiteindelijk breken we geen botten en vallen we ook niet in het water. Na drie en een half uur bereiken we weer ons vertrekpunt en kunnen we Baloe wakker maken. Hij zal vast wel moe zijn geweest van het waken zullen we maar zeggen. In de bus is niks door hem aangevreten en dat is dan ook weer wat waard. Kennelijk vindt hij een paar uurtjes alleen zijn geen probleem. Prima, een geruststellende ervaring.
En als je al zo hoog in de bergen zit wil je natuurlijk ook de sneeuwgrens passeren. Dat kan hier redelijk eenvoudig en na een korte rit eindigen we in het dorpje Sierra Nevada, een gerenomeerd skigebied hier. Maar op deze (vrije) Nieuwjaarsmaandag hebben hele volksstammen deze plek ook uitgekozen, al zijn de meesten alweer aan het afdalen richting Granada. We vinden een plekje voor de nacht met uitzicht op de besneeuwde top met zijn verlichte afdalingen. Nog even de sneeuw in dan. Maar het wordt nu snel donker en ook koud. Vanmorgen nog ruim 20° tijdens onze wandeling en nu maar net boven het vriespunt. Kacheltje aan in de bus en lekker nagenieten van alweer een mooie dag.
Route: Pitres - Granada- Monachil- Sierra Nevada
Gereden kilometers: 103
Coördinaten slaapplek: N 037° 05.60’. W 003°.24.443’
-
01 Januari 2018 - 22:49
Riet:
Ja... langs die rotswand is het wel even opletten! Aan jouw houding te zien Gerard, lijkt het of er een handvat of een stuk ketting aan de rotswand is vastgemaakt. Erg handig, wat zeg ik? Levensreddend! We spreken uit ervaring. Toen Gerda en ik eens op een mooie zomerdag in de bergen van Zuid Polen een bescheiden wandeling dachten te gaan maken - paar uurtjes- kwamen we ‘s avonds om 8uur ons B&B binnenstrompelen na aan loodrechte wanden aan kettingen te hebben gehangen met onder onze gympen zonder profiel, een zandgrindmengsel op een helling die onder een hoek van 70° honderden meters richting afgrond liep. En dan noem ik nog maar één mogelijke doodsoorzaak. Maar nu in de sneeuw! Zo te zien stonden jullie gewoon op een piste! Goeie afdaling morgen. -
01 Januari 2018 - 23:33
Jeanny En Kees:
WaT een mooie wandeling door een schitterend gebied. Ideaal voor de avonturier. Niets voor Baloe. Als je het jaar zo rustig en avontuurlijk begint?? Dat bkkfd sat voor 2018. Goede afdaling gewenst. -
02 Januari 2018 - 16:03
Yvonne Sormani-Simons:
Gelukkig nieuwjaar lieve Carry en Gerard en alle goede wensen voor jullie twee. Smak smak en dikke digitale knuffel!!! -
02 Januari 2018 - 16:11
Yvonne Sormani-Simons:
Dapper hoor die wiebelbruggetjes en smalle kloven. Maar toch heeft dat wat, dat "sjraavele" . Ja Carry, dan kom je onderweg een galante wandelaar tegen en dan moet je ook nog over hem heenstappen. Dat hij zich maar smal maakt. Je maakt vanalles mee. Mooi die sneeuw en wat is Baloe toch een prachtige hond! Een echt fotomodel en zoals ik lees, ook goed waaks, de schat !!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
