Honderdduizend stappen en meer

Mijn privé chauffeur (Cameron) zet me om half 10 af op het station van Greystones. Van daaruit is het ongeveer 35 minuten rijden naar Killiney, dat aan de baai van Dublin ligt.
Ik wil vandaag én Dalkey én Killiney verkennen. Gisteren zijn we hier al even doorheen gereden op weg naar de slager van de ambassadeur en van de grandeur hier in de omgeving wil ik toch wel wat meer zien.

Een snelle pit(plas)stop op een vieze WC bij het station en dan in een heerlijk zonnetje over het strand naar het hooggelegen Killiney Hill Park van waaruit je een prachtig uitzicht over de baai hebt die hier ook wel vergeleken wordt met de Baai van Napels.
Dit blijkt ook uit een aantal straatnamen in Killiney: Vico, Sorrento, Monte Alverno, San Elmo en Capri.
Hier wonen al de sterren waar ik gisteren al over schreef. Het huis van BONO wordt afgeschermd door een hoge muur maar ik vind een plekje waar ik er net overheen kan kijken. BONO's cache, die hij vast niet zelf verstopt heeft, ligt op een mooie plek in het bos. Schoolkinderen die hier met hun juf een wandeling maken kijken nieuwsgierig wat ik aan het doen ben.

Vanuit Killiney is het een pittige wandeling langs de kust naar Dalkey. Gelukkig met flink wat caches op de meest mooie plekjes. Het onbewoonde 9 hectare kleine Dalkey Island dat 300 meter voor de kust ligt is tegenwoordig het domicilie van wilde geiten die hun onderdak vinden in de resten van onbewoonde huizen, een fort, een paar kerken en een "verdedigingstoren" uit de 19de eeuw. Er gaat een ferry naar toe, maar die laat ik voorbij gaan.

Ondertussen is mijn mobje alweer flink leeg en dus wordt het tijd om een restaurantje op te zoeken waar ik én kan laden én iets kan eten.
Dalkey heeft drie haventjes die allemaal niet echt veel voorstellen.
Een paar bootjes, een paar bankjes en heel veel meeuwen die meteen op me af komen als ik een mandarijntje aan het pellen ben.
Maar zich ook meteen weer omdraaien als ze zien dat het niets van hun gading is.
Bij het zoeken naar de cache die hier ligt trek ik de aandacht van een Canadees stel dat hier op vakantie is.
Omdat ze met een mobieltje mijn richting uit lopen denk ik nog even dat ook zij aan het cachen zijn. Maar dat blijkt toch niét zo te zijn.
De hulp van de wel , héél erg, lange man kan ik goed gebruiken en ik schakel hem dan ook meteen in. Met een grote grijns overhandigt hij mij even later het doosje. Hebbes!

Ik heb vandaag alweer heel wat kilometers in de benen, berg op, berg af. Hoewel het voelt alsof het alléén maar allemaal bergop gaat hier. Tijd om richting Delgany te gaandus!
De "Dart Line" (trein) begint al wat vertrouwd te worden na een paar dagen. Van Dalkey naar Greystones eindstation met een overstap in Bray en dan met de bus naar Delgany, van waaruit het nog 1,5 kilometer (berg op) lopen is naar het huis van Trish.
Op het station van Bray zit ik naast een oudere dame die vertelt dat ze in Delgany woont.
Haar man is 8 jaar geleden tijdens de Kerstvakantie in Amsterdam, op 55 jarige leeftijd, overleden aan een hartaanval. Ze vertelt honderduit en biedt aan om mij naar het huis van Trish te brengen zodat ik niet met de bus en ook nog eens te voet moet!

Dat laat ik me natuurlijk geen twee keer zeggen en zo heb ik vandaag twee keer een privéchauffeur gehad. En ben ik ook nog eens heerlijk op tijd in mijn tijdelijk huis terug, waar Cameron nog steeds aan het klussen is, terwijl Trish In Glen Cairn House de gasten van de ambassadeur verwent met haar kookkunsten.