Cachen en een mooie boottocht

We moeten er vroeg uit vanmorgen; we worden om kwart over 9 aan de overkant verwacht voor het boottochtje. De kruip door-sluipdoor route van het huis van de kapitein naar het bootje is wat voor jonge mensen, maar Mia en ik zetten ons beste beentje voor! De oude kleine vissersboot ligt aan de kade te wachten.
Zonder de waakzame ogen van kapitein Clement en de rest van de passagiers, die in de verte nog staan te treuzelen, stappen Mia en ik als eerste aan boord. Het weer is prima, het zonnetje schijnt al volop maar de verwachtingen voor later op de dag zijn niet zo goed.
Met niet meer dan 10 passagiers aan boord, allemaal Nederlanders, is de sfeer al direct familiair. De kapitein gooit er meteen een schepje boven op. "Trink, trink" en wijst op de koelbox die in het midden van het bootje staat. Wijn, bier, wodka (of wat ervoor moet door gaan) en frisdranken en ook de maaltijd later op de dag zijn in de prijs inbegrepen.

Rustig tuffen we langs de mooie rotsachtige kust richting het klooster van St. Naum dat op zo'n kilometer of 15 varen in het meer van Ochrid ligt. Daar mogen we een uurtje van boord.
Het oosters Orthodoxe klooster is gesticht in 905 na Chr. Vele pauwen lopen trots te paraderen door het mooie park dat bij het klooster hoort. Foto's maken zonder een toerist er op zit er niet in. De vele bootjes die hier aanmeren spugen letterlijk honderden mensen tegelijk uit. Ik heb al gezien dat hier twee caches moeten liggen. Bij de een hoef ik alleen maar een foto te maken, maar de ander wordt flink zoeken. Uiteindelijk is Mia degene die hem vindt! Ik had het al even eerder opgegeven.

Het meer van Ochrid staat ondergronds in verbinding met het Prespameer dat gedeeltelijk in Griekenland en gedeeltelijk in Albanië ligt. Het is een van de oudste en diepste meren van Europa en heeft een oppervlakte van 349 vierkante kilometer met een diepte van 296 meter.

Een uurtje rondslenteren op deze prachtige plek is eigenlijk te kort, maar dat weet je als je met een excursie mee gaat.
En dan is onze kapitein nog heel meegaand, want ik heb op de heenweg gezien dat er langs de kust nog een paar caches liggen en eigenlijk.... Maar hij heeft blijkbaar al iets opgevangen, tenslotte heb ik mijn eerste cache in Macedonië bij hem in de tuin gevonden :) Hij heeft zeker al vaker geocachers in zijn boot gehad en glundert dat hij ze wel weet te liggen ook, maar "Eerst zelf zoeken", zegt hij met zijn grappige Duitse accent.
De rest van het gezelschap wordt ook aangestoken door mijn "cacheverhaal" en stapt gezellig mee uit de boot, als die bij het eerste kerkje dat ver boven op de rotsen ligt, aanmeert. Gelukkig vind ik het ding nog snel, want anders sta je toch goed voor schut! En dan kruipt alles weer snel in het bootje en heeft niemand meer een aanmoediging nodig om aan de kapitein zijn wensen te voldoen: "Trink Trink" is het enige dat ik hoor, hij wil niets mee naar huis nemen! Zijn hulp neem ik bij de laatste cache graag aan. Het minuscule kleine logrolletje wil maar niet uit het doosje maar hij peutert net zo lang tot het eruit valt.

We klauteren met zijn allen weer in het bootje en dan blijkt dat de kapitein met aanmeren te ver naar voren op de stenen is gevaren en weigert het bootje na een paar meter verder te varen en dobberen we stuurloos rond op het meer. Wat is er gebeurd: Het breukpinnetje van de schroef is afgebroken. Dat is een pinnetje dat het verbranden van de motor tegengaat. In de gereedschapskist zit niks bruikbaars, dus zal hij snel iets anders moeten verzinnen. Een van de Nederlanders wordt aan het roer gezet en meteen schuiven we richting het riet dat langs de kant groeit! Een flinke ruk aan het roer en het bootje dobbert weer de andere kant uit. De plek waar Mia zit moet het ontgelden. Uit de houten bank worden een paar spijkers gerukt die het breukpinnetje moeten gaan vervangen. Dat lukt uiteindelijk maar Mia's zitplaats is daarmee wel gehalveerd:)

Als we na een paar uur varen aanmeren in Pestani, worden we naar zijn huis gedirigeerd waar LILI (het nichtje van onze eigen MIMI) de tafels gedekt heeft met de meest smakelijke, zelf gemaakte Macedonische gerechten.
Zij heeft de hele morgen in de keuken gestaan om voor ons te koken. Een heerlijke soep vooraf, zalmforel, moussaka, gevulde paprika's, salade, chevapcici, fetakaas en als toetje warme apfelstrudel. De gezellige kapitein en zijn vrouw doen er alles aan om het ons naar de zin te maken, maar dan.....komt zijn excursieboek op tafel en weet hij het heel leuk te brengen om weer met hem op stap te gaan.
We mogen zelf bepalen waarheen, als we het als groepje van 6 maar eens zijn en eten: Dat kunnen we onderweg of weer bij hem thuis! "Dat maakt LILI dan wel weer klaar." En LILI knikt stralend: Zij kookt graag en vindt het heerlijk om mensen in huis te verwennen. Ons groepje is het al snel eens om dinsdag weer met elkaar op stap te gaan;
We gaan de Partizaner dorpentocht doen en naar Struga. Ik beding nog snel 5 euro van de prijs af en met een hartelijk "Tot dinsdag " nemen we afscheid. LILI met de grote afwas achterlatend, maar 300 euro rijker!