Do you know the way here?

Het roestige bootje dat Car gisteren omschreef is vanmorgen in alle vroegte als een keurig blauw geschilderd houten bootje de haven uitgevaren. Onze waarnemingen verschillen nogal eens maar als ik de foto's bekijk meen ik deze keer toch gelijk te hebben.
Maar daardoor schrijven we in principe om de beurt. De waarheid ligt dan altijd een beetje in het midden.

"Waar gaan we heen vandaag" is steevast mijn eerste opmerking als ik de motor start. De dikke ochtendmist is dan al geheel opgetrokken en de zon laat zich zien. De planning ligt namelijk geheel in vertrouwde handen bij Car. Ik heb wel een veto, maar heb dat nog maar zelden hoeven te gebruiken.
"John o'Groats" is het antwoord, "Heb ik je gisteren al over verteld".
Het dorpje John o'Groats dankt zijn naam aan de Nederlander 'Jan de Groot' die hier in 1496 een veerdienst op Orkney opende. (Wat zijn we toch een ondernemend en reislustig volkje he)
Omdat dit het meest noordoostelijkste puntje van het vasteland van Groot Brittannië is, wordt het vaak in een adem genoemd met Land's End, het meest zuidwestelijk dorpje van Groot Brittannië . Met een onderlinge afstand van 1410 km zijn er geen plaatsen in Groot Brittannië die verder van elkaar verwijderd zijn. Reden dus om er een toeristische attractie van te maken, waar velen op af komen. Vaak ook als een complete reisbestemming; in één ruk van Land's End naar John o'Groats. Land's End hebben we in 2014 bezocht dus ook wij kunnen 'Groats' zijn dat we alle uithoeken een keer gezien hebben.
Maar we moeten natuurlijk ook nog even ècht naar het uiterste noordoostelijke punt en dat is Duncansby Head. Een spectaculaire steile kust met ervoor drie 90 meter hoge onbeklimbare natuurlijke pilaren. Aan de penetrante lucht merk je bij nadering al dat de steile klippen als broedplaats voor duizenden vogels wordt gebruikt. Zeemeeuwen, Jan van Genten en vast nog veel meer soorten, maar ik ben niet zo'n vogelaar.
We maken weer (te) veel foto's en genieten van het prachtige en heldere weer. Nog even in de stoeltjes en gewapend met de verrekijker de zeestraat Pentland Firth afturen, maar ook deze keer laten de orca's zich niet zien. Van een zwaarbewapende vogelaar horen we dat ze een paar uur geleden gespot zijn.

Na de lunch breken we op en beginnen aan deel twee van de 'to-do list' voor vandaag. Een serie caches en een ervan is: The Castle of Sinclair and Girnigoe. Een indrukwekkend bouwsel dat in de late 14e eeuw gebouwd werd door de familie Sinclair de graven van Caithness. Het is op een mooie manier gerestaureerd, met andere woorden, ze hebben het een ruïne gelaten. Hoe vaak zie je niet dat restauraties de geschiedenis meer verpesten door het weer "op te knappen". Deze dag maken we heel wat wandel-kilometers door de prachtige met heide begroeide heuvels.
Ik moet uitkijken niet weer lyrisch te worden.

We zoeken in de late middag weer een haven op om te overnachten. Dit keer in een echt stadje genaamd: Wick. Helemaal aan het uiteinde vinden we een mooie plek. Met uitzicht op het havenhoofd en daarachter de lage huisjes van het stadje, met straatjes die aan de tv-serie Coronarion Street doen denken. Als ik nog even een wandeling (cachen) maak langs de havenkant, komt een vrouw aarzelend naar me toelopen. "Do you know the way here?" Ik kijk haar wat argwanend en verbaasd aan en antwoord met een kort "No", wat een teleurgestelde blik oplevert. "U bent Nederlandse" ? Verrast kijkt ze me aan. Ze zijn op zoek naar "een plek om warm te eten".
Wat zijn we toch een reislustig volkje hè. En wat spreken we onze talen goed ;)

Route: Harrow - John o Groats - Wick
Gereden kilometers:69
Slaapplek coördinaten: N 58°26.183'. W 003°04.708'