Schotland buitengaats

Het heeft de hele nacht geregend; de weersvooruitzichten beloven dus niet veel goeds om een boottocht te gaan maken. Maar het is zondagochtend en we tutten zo lang dat we pas laat naar de haven gaan, wellicht is er niet eens plaats voor de tocht van 13 uur.
Geer heeft besloten om niet mee te gaan, dus 1 ticket moet voldoende zijn. Toen we gisteren informeerden bij de vriendelijke baas bleken er nog 3 plaatsen over te zijn. Als ik een paar mensen voor me zie staan in het kantoortje zie ik de bui al hangen.
John, de officemanager kijkt langs hen heen en kijkt me een beetje meewarig aan, denkt natuurlijk dat ik voor 2 mensen kom reserveren . Maar als ik zeg dat ik maar 1 ticket nodig heb lacht hij opgelucht. Hij heeft nog maar 1 plek over! Snel pakt hij zijn computer om de reservering te maken voordat iemand anders een boeking online maakt. Hebbes, en 80 pond armer voor een tocht van 4 uur.
Net nadat ik betaald heb krijgt hij van de schipper ,die al met een andere groep op zee is, een SMS dat de tocht wellicht moet worden ingekort na 2,5 uur omdat er midden op zee grote golven zijn ontstaan , ten gevolge van het ruwe weer van de afgelopen dagen.
Hij verzekert me dat, als dit het geval is , het geld voor de 4 uur durende tocht wordt teruggestort en dat ik dan maar voor de 2,5 uur hoef te betalen. Die tocht kost 50 pond. We zullen moeten afwachten tot vanmiddag.

Een half uur voor vertrek staan in het kleine kantoor 12 mensen zich in dikke wind-en waterdichte pakken te hijsen. Mutsen, handschoenen en zonnebrillen hangen ook al klaar. Het lijkt allemaal een beetje overdreven maar blijkt hard nodig te zijn, verzekert John. Midden op zee in een open motorsloep kan het goed koud worden.
Baloe, die met Geer langs de kant staat, weet niet waar hij moet kijken om mij ,tussen al die op elkaar lijkende mensen in die gekke pakken, te vinden.
Als we aan boord van de sloep gaan loopt hij een beetje zenuwachtig heen en weer. Later hoor ik van Geer dat hij er een paar keer tussen uit is geknepen om mij te zoeken.
Voordat we vertrekken krijgen we van de schipper een paar tips waar we op moeten letten: foeragerende vogels op zee, een zwarte vin die boven het water uitsteekt, "no worry's Sharks don't bite" zegt hij nog lachend en dan kunnen we. Op zoek naar dolfijnen, walvissen, zeehonden, papegaaiduikers en wat al meer.
We zijn goed en wel een half uur onderweg als we in de verte een flink aantal meeuwen naar beneden zien duiken. Vis! En waar meeuwen en vis zijn, daar zijn ook dolfijnen. De schipper vaart er langzaam op af en dan zien we de eerste dolfijnen die samenwerken om de meeste vis te vangen. Een meeuw duikt en de dolfijnen er achteraan. Een schitterend schouwspel. De GoPro , die ik van Geer heb meegekregen om foto's en filmpjes te maken, draait overuren.
De sloep ligt stil, we krijgen de tijd om te genieten. Als de dolfijnen wegzwemmen hoor ik opeens achter me roepen: "Whale" naast de boot, op nog geen 10 meter afstand, zwemt een walvis. (Mink whale) En net op dat moment heb ik de GoPro niet aan staan. Zul je altijd zien. (Of niet dus!)

Als we op weg gaan naar de vulkanische Shiant Islands worden we gevolgd door wel 80 dolfijnen, vlak langs de boot, voor en achter, springen en tuimelen ze uit de kalme golven omhoog. De jonkies die naast hun moeders zwemmen, doen dapper mee. Een prachtig gezicht. Je weet gewoon niet waar je moet kijken omdat het er zoveel zijn.
Maar uiteindelijk vervolgen zij hun weg en varen wij naar de eilanden waar zich de grootste kolonie papegaaiduikers (Atlantic Puffins) van Schotland bevindt. Zo'n 120.000 zeevogels maken op de basalt kliffen rond deze tijd hun nest. En waar de vogels op de kliffen zitten, liggen tientallen zeehonden op de rotsen beneden te zonnen.

De schipper zet nog even koers naar de grootste eilanden van de Buiten Hebriden: Lewis en Harris die onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn. Vanuit deze eilanden wordt door de organisatie dezelfde tocht aangeboden.
En dan wordt het helaas tijd om terug te varen. Nog een enkele dolfijn (short-beaked common dolphin) laat zich zien en ook een walvis neemt nog even de moeite om zich vanuit de verte te laten bewonderen.

Een prachtige tocht, georganiseerd door Hebridean Whale Cruises , zijn 80 pond meer dan waard.

Geer en Baloe staan ons op de wal met de camera in de aanslag op te wachten. En daar waar Geer mij meteen in het oog heeft, moet Baloe aan alle mensen en pakken snuffelen om mij er uit te pikken. En dan is hij niet meer te houden en vreet mij bijna op.
De pakken kunnen uit en dan kan ik heerlijk gaan opwarmen in het busje, want het laatste half uur op zee was nog flink koud!