North 500

North 500.

In tegenstelling met de weersverwachting die ons regen beloofde worden we wakker met heerlijk zonnig weer. En het is al warm, of beter het is niet koud geweest vannacht. We zijn vroeg wakker en ontbijten lekker buiten. Opeens zie ik op het smalle weggetje dat ons scheidt van Applecross Bay een ree staan die ons verbaasd aankijkt. De afstand een kleine dertig meter. Zachtjes roep ik Car, die net even in de bus is dat ze Baloe naar binnen moet halen en mijn fototoestel moet aangeven omdat ik een ree zie. Ik probeer zo min mogelijk te bewegen om hem niet te verjagen. "Één" ? Hoor ik haar antwoorden, "wel veertig!" Nou is dat weer wat overdreven, maar ik tel er inderdaad 18. En schuw zijn ze allerminst. Ze kijken weliswaar argwanend, maar doen ook een paar nieuwsgierige stappen dichterbij. Ik krijg tijd genoeg om de kleine kudde op mijn gemak te fotograferen.
Prachtige foto's die ik helaas niet online krijg omdat de dataverbinding hier meer dan droevig is. Als je al een (data)verbinding krijgt is dat vaak van heel korte duur, er komen wel wat berichtjes binnen, maar je hebt de tijd niet om überhaupt iets terug te sturen. Laat staan foto's uploaden. Op dit moment staan we bij een klein stadje maar hier is één aanbieder met alleen GPRS. WiFi doen ze hier ook amper aan, dus voorlopig wanen we ons 10 jaar terug in de tijd. Maar dat past dan wel weer perfect bij de omgeving. Wat is het hier prachtig en puur.

We volgen sinds gisteren de z.g. 'Wester Ross Coastal trail' ook wel de 'North 500' genoemd. Een 500 mijl lange kustweg. Honderden motorrijders volgen deze weg, die voornamelijk bestaat uit 'single track'. Je kunt er daardoor niet jakkeren, enkel rustig toeren omdat je steeds alert moet zijn op tegenliggers zodat je tijdig kunt uitwijken in een van de vele passeerhavens die met bordjes of robuuste zwart-wit geverfde houten palen als 'passing place' worden aangeduid. Zoals ik al eerder aangaf gaat dat uiterst gedisciplineerd. Ieder gunt elkaar de plek op de smalle weg en wijkt tijdig uit. Een korte zwaai maakt deel uit van het hoffelijke weggedrag. Door de lage snelheid heb je uitgebreid tijd om te kijken naar het prachtige landschap; de talloze meertjes, zeearmen, schotse hooglanders, pittoreske huisjes, ruïnes, groene zompige weilanden, heel veel heide, die helaas nog niet bloeit. Maar daarentegen staan enorm veel bloemen nu in volle kleurenpracht.
Ben ik nu lyrisch genoeg geweest? Mooi, hebben we dat ook gehad. ;)

Het gaat me te ver om alle 'lochs' die we passeren met naam te noemen. Dat laat ik morgen weer aan Car over. Na zo'n 100 km is het genoeg geweest voor vandaag en belanden we in Gairloch. Als we het haventje binnenrijden valt meteen wat kleine gebouwtjes op die boottochten aanbieden om het sealife te verkennen. Car is er als de kippen bij als ze een bordje ziet met Whalespotting. Op een whiteboard wordt dagelijks bijgehouden welke dieren zoal gespot worden en dat ziet er veelbelovend uit. Goedkoop is het niet. Voor een vier uur durende tocht moet £ 80,- p.p. worden neergeteld. Aan mij is het niet besteed, maar Car gaat het proberen als het weer het morgen een beetje toelaat. Ik amuseer me wel met Baloe. Die had anders kunnen logeren in het kantoortje bij de vriendelijke uitbater van het boottochten.
Nadat de plaatselijke afhaalchinees ons van een heerlijke maaltijd heeft voorzien gaan we de nacht in naast het 'war memorial monument' waar ook nog een laatste cache wordt opgepikt. Inmiddels is het weer omgeslagen en zitten we weer in een druilerige regen. Helaas hebben tientallen kleine mugjes ook de droogte binnen opgezocht zodat we al meppend nog een paar uur zoet zijn.

Route: Applecross - Fearnmore - Torridon - Kinlochewe - Gairloch.
Coordinaten slaapplek : N 57°43.168'. W005°41.212'
Gereden: 109 km