On the road again...

Zaterdag 20 mei 2017
Als we de gordijnen sluiten voor de nacht is het nog redelijke rustig op de parkeerplaats van DFDS. Maar gaandeweg de nacht komen er nieuwe klanten bij. Het slaan van portieren en schuifdeuren maken toch dat je regelmatig wakker wordt. Baloe vindt het kennelijk allemaal veilig genoeg en houdt gelukkig zijn smoel.

Half vier loopt een wekker af die verkeerd is ingesteld. Een uur later de andere twee en dan moeten we er echt uit.
Bij de gates krijgen we de paspoort controles. Voor Baloe wordt ons een tagger aangereikt waarmee we zijn chip moeten uitlezen. Maar Car heeft hem net een bot gegeven waar hij uitgebreid op zit te kluiven, dus hij is niet van plan om even keurig te gaan zitten. Maar na een lichte worsteling, die berustend gade wordt geslagen door de douanier in het hokje, komt zijn nummer in de tag. We kunnen door en na een meter of 50 gaan we weer aan de kant omdat een paar heren in uniform willen checken of we verstekelingen aan boord hebben. Hij heeft Baloe kennelijk niet door het raam gezien als hij wil instappen. Baloe hem wel. Een verschrikt "merde" ontsnapt uit zijn mond, maar Baloe wil alleen even vriendelijk zijn. Wel rollen de speelgoedballen van Baloe naar buiten, wat Car de kreet ontlokt: "Watch out, my balls!" De man is meteen wakker op dit vroege uur.
Hij vindt niks tussen de rotzooi van Car, of beschouwt het als onbegonnen werk. Dat zou ook nog kunnen.

Het aan boord rijden gebeurt uiterst gedisciplineerd. Wat een verschil tussen het geschreeuw en drukdoenerij van de stewards op de Griekse boten.
Het is maar twee uurtjes varen. Honden moeten in de auto blijven. Uit voorzorg worden alle kabeltjes opgeborgen en dek ik het dashboard zo goed als mogelijk af, zodat hij zijn knaaglust niet gaat botvieren op het stuur en versnellingspook. Aan boord werk ik mijn eerste 'Full English breakfast' naar binnen, terwijl Car met walging toekijkt en zuinig een van thuis meegebracht croissantje oppeuzelt.

Na twee uur varen gaan we aan wal onder de krijtrotsen van Dover. Baloe is voorbeeldig geweest. Het stuur en andere weke delen op het dashboard heeft hij onberoerd gelaten. We mogen als een van de eersten van boord rijden, dus geef file naar de toegangsweg van de M1. En dan begint de oersaaie route over de autosnelweg naar de grens van Schotland. Het gaat allemaal vlot verder. Geen files onderweg. De M1 heeft overal minimaal 3 en vaak 5 rijstroken elke kant op, dus de Miles vliegen onder de wielen door. Regelmatig stoppen we op oersaaie parkeerplaatsen waar elke vorm van van gezelligheid of wat dan ook ontbreekt. Asfalt een paar vuilnisbakken en borden met waarschuwingen "Beware of bandits". Bovendien maken ze je duidelijk dat vrij parkeren hier is toegestaan voor 35 min en soms zelfs 120 min. Elk uur langer wordt met £1,- in rekening gebracht. Maar ik kan me niet voorstellen dat iemand hier langer zou willen blijven.
Het enige opwindende op een van de parkeerplaatsen is de mededeling van Brian en Dorothy dat ze hun provisorische eetstalletje m.i.v. 23 mei na 30 jaar, voorgoed zullen sluiten. Het zal opnieuw een schok veroorzaken voor de Britten die ook al de gevolgen van de Brexit onder ogen moeten zien.

We halen opgelucht adem als we na uren M1 de A66 zien opduiken. Kennelijk zijn meer Britten verguld, want trots wordt deze dan ook groots aangeduid op borden als "Route 66". Beetje plagiaat kan geen kwaad zullen ze gedacht hebben.

Het landschap verandert hier ook. Het weelderige groen onderweg, als gevolg van de overvloedige regen in Engeland, gaat over in wat kale bruine glooiende heuvels met veel schapen en karakteristieke gestapelde stenen muurtjes. We rijden Cumbria nu binnen.

De Schotse grens is nu niet ver meer. Na 10 uur rijden, incluis rustpauzes rijden we het legendarische Gretna Green binnen en bivakkeren achter de al even legendarische "Old Toll Bar" - First House In Scotland. Hier werden in 1754 door de dorpssmid, alias zelf benoemd geestelijke, Joseph Paisley duizenden flitshuwelijken gesloten, wat Gretna Green wereldberoemd maakte. Ook nu nog plukt het stadje hier de toeristische vruchten van en kan men nog steeds in het huwelijk treden.
In 2014, toen we hier voor het eerst waren, ben ik reeds de 'dans ontsprongen', zodat ik ook deze rendez-vous met vertrouwen tegemoet zie. Moe van de lange rit en de korte daaraan voorafgaande nachtrust gaan we gewoon vroeg slapen.

Gereden: 659 km
Route: Dover - Canterbury - London - Nottingham - Leeds - Richmond - Gretna Green.
Coordinaten slaapplek. N 54°59.638' E 003°03.214