Dure cache & miljoen kostende collageenbehandeling

De wekker staat ingesteld op 6 uur maar lang voor die tijd ben ik al wakker. Ook Geer heeft de wekker gezet maar op een tijdstip dat we al lang in de excursiebus moeten zitten. Ik kan hem er maar niet van overtuigen dat de bus om 7 uur vertrekt en halstarrig houdt hij vol dat ik me vergis. Hoewel ik er langzaam achterkom dat hij me zit op te naaien vertrekken we toch ruim op tijd naar de bushalte. 2 Minuten lopen volgens Geer, maar ik ben er liever op tijd dan te laat. En dan heeft de bus vertraging en staan we alsnog 25 minuten te wachten. Meer dan de helft van de bus zit al vol, waarschijnlijk in het verfoeilijke Laganas opgestapt. Overal om ons heen horen we ons eigen taaltje en ook de reisleidster is een jonge Nederlandse kunsthistorisch- en fotografiestudent zoals ze later vertelt.

In Tsivili worden de laatste toeristen opgepikt en gaat het in een tempo waar Geer jaloers van wordt, ( hij mocht van mij niet zo hard op de scooter door die bergen razen) richting het noordoosten. In Mikro Nisi mogen we nog even een kopje koffie nuttigen, op eigen kosten, en dan liggen beneden aan de aanlegsteiger 2 speedboten klaar. Aan de zijkant staat in grote letters "glassbottomboat" maar naar het glas moet je zoeken. Als je daar een vis door wilt spotten moet je goede ogen hebben!
Over de ruwe zee gaat het richting Cape Skinarie, het noordelijkste puntje van het eiland en na een half uur varen komt "Navagio", het scheepswrak, in zicht. Het strand is nog redelijk verlaten en ook de zon is om deze tijd aan de westkant van het eiland niet te zien.

Een grote bonk roest en in die 16 jaar dat ik hem het laatst heb gezien is een nog groter gedeelte gewoon verdwenen. Het wrak ligt hier al vanaf de winter van 1982. Het verhaal gaat dat de Griekse kapitein Vassilies met de coaster Panagiotti vanuit Italië onderweg was naar Zakynthos. En met heel wat meer dan een gewone lading. Hij had namelijk whiskey, sigaretten en marihuana aan boord maar kwam in een storm terecht en moest uitwijken naar het kleine strand tussen de 170 meter hoge rotsen. Hij had dus geen andere keus om de kustwacht in te schakelen die hem en zijn bemanning moesten komen redden. Maar die hadden hem al eerder in de gaten en namen meteen de douane mee en sloegen hem in de boeien. De lokale vissers hebben er baat bij gehad, ook zij kwamen er snel achter wat er allemaal in het schip lag en vierden nog maandenlang feest. De kapitein en zijn bemanning gingen voor 8 jaar de gevangenis in en het schip werd volgens de Zakyntische wet Verbeurd verklaard. Na zijn vrijlating wilde de kapitein niets meer met Zakynthos te maken hebben en vertrok naar het naburige eiland Kefalonie waar hij tot nu toe nog steeds woont en uitbater is van een taverne met de naam...?? Juist: The Shipwreck.

Voor ons was het bezoek aan dit strand en het wrak nog meer de moeite waard. Hier moeten we op zoek naar de laatste geocache. Bij aankomst op het strand gaan we daar dan ook eerst naar op zoek en laten de toeristen het wrak bewonderen. Des te meer tijd hebben wij daarna om foto's te maken als zij allemaal aan het badderen zijn.
Omdat deze cache niet echt vaak gelogd wordt H ijsmist alleen per boot bereikbaar) is het nog een hele tour om het ding te vinden. Echt zichtbare cachepaadjes zijn er niet en daardoor duurt het ook iets langer dan normaal, maar uiteindelijk heeft Geer de koker in zijn handen en kunnen we de laatste smiley op ons lijstje zetten.
En dan is het tijd om een hoop roest op de foto te zetten. Ondertussen komen er steeds meer boten aan met ladingen toeristen en wordt het voor ons, na nog wat te hebben gezwommen, weer tijd om te vertrekken.

De schipper zet koers naar de 'Blue Caves' en heeft er lol in om zijn boot zo te sturen dat het water over de boeg heen spat met als gevolg: natte opvarenden.
Bij de grotten aangekomen stuurt hij de speedboot handig de smalle openingen door om iedereen de kans te geven voor het maken van foto's van het blauwe water en de schittering op de wanden.

Een eindje verderop mogen we overboord springen en kunnen we de grotten vanuit het water bewonderen. Jammer dat net op dit moment de batterij van de GoPro van Geer leeg is maar wat hebben we al veel plezier van het ding gehad.

De lunch, op eigen kosten weliswaar, gebruiken we in Mikro Nisi bij taverne Nikos on the Beach, waar we ook vanmorgen al even koffie hebben gedronken. De uitbater doet zo te zien goede zaken met een paar keer per dag een volle bus toeristen.

Na een uurtje worden we als makke schapen weer de bus ingedreven en rijden een paar kilometer verder naar Xigia waar het water zo vol collageen en zwavel is dat we volgens de reisleidster , er straks 20 jaar jonger uitzien. Bij Een schoonheidssalon betaal je voor een collageenbehandeling van dit formaat honderden euro's. De paar toeristen die op dit kleine strandje liggen schrikken zich rot als er opeens 52 toeristen met een gezicht vol verwachting het water in duiken. Voor mij duurt deze duik niet echt lang. Ik verwachtte een collageenbehandeling maar krijg een fish-spa behandeling. Weliswaar niet de bedoeling maar waarschijnlijk heeft hij een klein wondje aan mijn been geroken en gedacht: die moet ik hebben. Ik voel opeens een venijnige prik in mijn been, kijk even verwonderd of ik me soms aan een rots heb gestoken en wordt dan wéér twee keer " aangevallen". Een dun straaltje bloed druipt tussen het kostbare collageen naar beneden en ik houd het voor gezien.
Geer heeft ondertussen de boosdoener ook al gespot die nu snel op zoek gaat naar een ander slachtoffer.

Het is ondertussen tijd om te vertrekken en moe maar voldaan kruipt iedereen weer de bus in om de terugreis te aanvaarden. In omgekeerde volgorde worden we bij de verschillende locaties afgezet en hebben daar nog een paar uur om te genieten van zon, zwembad en gewoon : helemaal niets meer hoeven. Alleen nog een verhaaltje in elkaar flansen en dan op de plaats rust!