En we hadden ons nog zo voorgenomen om...

Ook Beau heeft zijn slaapplekje gevonden. Hij blijkt het heerlijk te vinden om buiten te slapen en dus ligt hij aan een lange lijn vastgebonden aan een van de wielen van het busje. Alweer een hijger minder in de camper.

Om 6 uur schijnt de zon al warm op het dak en duiken we met ons drietjes het water in. Beau is "remmie demmie" zoals wij het altijd zeggen. "Opgewonden" en dat is een heerlijk teken.

Wij willen vandaag een serie van 21 caches gaan doen op een, volgens de beschrijving, prachtige route van het eiland. Op de landkaart lijkt de route ernaar toe via de kustweg een makkie, hoewel Geer zegt dat het volgens hem een landweggetje is, want: een dun grijs potloodstreepje. Maar omdat er toch een paar dorpjes aan lijken te liggen besluiten we om het te proberen. De eerste kilometer gaat prima en dan wordt de weg zoals zo vaak in Griekenland een 50 tal meters onverhard. Maar het gaat prima zo en de weg is daarna weer gewoon geasfalteerd. Het had een voorteken moeten zijn voor de nachtmerrie die daarna volgt. Niet lang na het dorpje Sarakiniko wordt de weg smal en slecht, heel erg slecht. Het ravijn met daaronder de zee zit gelukkig aan de kant van Geer, hij lacht mijn angst weg, maar ik merk al snel dat het hem ook niet lekker zit. En omkeren is niet mogelijk, we moeten dus verder. Bergop, berg af, proberen om de grootste stenen in de weg, lees: het bergpad, te vermijden. Het zweet drupt langs mijn rug en ook Beau heeft het niet meer. Hij hijgt en zijn borstkas gaat flink tekeer. Dus wordt het busje op de weg geparkeerd, voorzichtig stappen we uit en leggen we natte doeken over zijn lijf om hem af te koelen. Na een half uur kunnen we verder als hij weer voldoende gekalmeerd is.
We stuiteren nog een paar kilometer door maar het is geen doen om zo nog 14 kilometer door te hobbelen. "We gaan terug, " zeg ik tegen Geer. "We weten wat we gehad hebben maar we weten niet wat ons nog te wachten staat." Bij het eerste beste punt dat iets breder is draaien we en rijden we terug, maar nu met de afgronden aan mijn kant. Ik durf bijna niet te kijken en ga bij Beau op de grond zitten. Hij is dan iets kalmer, maar ik ook:)

Na drie uur en 8 kilometer staan we weer op het punt waar we vanmorgen in alle vroegte vertrokken. En dat is een mooie plek om te lunchen en bij te komen van de stress. We gaan nooit meer landweggetjes rijden hebben we ons ooit voorgenomen, en na vandaag doen we daat ook echt niet meer.
De 21 caches op de mooie route dwars over het eiland laten we voor wat het is, ook al zouden we deze vanuit een betere route kunnen beginnen. Voor Beau ook beter want het bochtenwerk maakt hem alleen maar nerveuzer. Ik heb hem ondertussen 2 kalmeringstabletjes gegeven waar hij weliswaar iets rustiger van wordt maar waar hij niet van onder zeil raakt.

Net voorbij de hoofdstad Chalkida liggen ook nog wat caches en omdat we nog wat travelbugs uit Thailand en Ijsland moeten droppen proberen we die hier kwijt te raken. Maar zonder succes, het is heet, we zitten in in iets grotere stad, de caches blijken verdwenen en daarmee ook het goede humeur van Geer. Vlug wegwezen hier dus. Een paar kilometer zuidelijker moet er nog eentje bij het strand liggen. Dan die maar? Maar ook deze blijkt verdwenen, heel erg jammer, maar de plek aan de baai van Levanti is prachtig. Hier gaan wij vanavond onder zeil.

Route: Pili- Sarakiniko- Pili- Prokopi-Kastel-Chalkida-Vassiliko-Levanti
Gereden kilometers: 113
Coördinaten: N 38.24.659 O 023-40.724