Witte toppen en zwarte stranden

Zaterdag 9 april 2016

Als Geer gisteravond op bed het reisverslag schrijft, zak ik onderuit met een boekje. Moe van de hele rit en de indrukwekkende dingen die we gezien hebben probeer ik mijn ogen open te houden. Als Geer na een uurtje vraagt of hij het verslag voor moet lezen, zeg ik "Ja hoor, doe maar" en hoor vervolgens nog niet meer de eerste zin die hij leest. Maar daar kom ik vannacht pas achter als ik even wakker word. En dat na de moeite die hij zich heeft getroost om te schrijven. Het verslag lees ik dan ook als ik om kwart voor 7 KLAARwakker ben en hij nog ligt te snurken:)

We zijn niet de eersten die vanmorgen aan het ontbijt zitten en dat terwijl het pas 10 over 8 is. Het nieuwe meisje dat de hele ontbijtboel heeft klaargezet is wel in voor een praatje, maar we hebben vandaag weer een vol programma en staan te popelen om te vertrekken. De zon schijnt, het belooft een prachtige dag te worden.
We willen vandaag de zuidkust gaan verkennen. Volgens het meisje van het autoverhuurbedrijf moeten we beslist naar de watervallen en het kleine plaatsje Vic dat ten zuiden van de Myrdalls-jökull (gletsjer) ligt.
Ons hotel ligt weliswaar maar 10 minuten rijden van het vliegveld maar wel 50 km ten zuidwesten van Reykjavik. We rijden nu voor de derde keer die kant uit en het wordt dus al een beetje bekender. Op de bergen ligt een flink pak verse sneeuw, de omgeving lijkt hierdoor nog een stuk desolater. De vele kuddes paarden die overal grazen, trekken zich er niets van en rennen over de kale vlaktes.
In Selfoss stoppen we bij de kleinste koffiehut van Ijsland. Hij is niet groter dan twee vierkante met een paar stoelen en een tafeltje. Het is jammer dat het ding dicht is , maar.. er ligt wel een cache. De kleine Konditorei die een paar straten verder ligt heeft wel heerlijke koffie en gebak. Zo koud en kil als de dorpjes er uit zien, zo warm en gezellig is het overal binnen.

Negentig kilometer buiten Selfoss ligt aan de ringweg de Seljalandfoss (foss=waterval). Het water valt over een klif 60 meter naar beneden en vervolgt dan zijn weg in een klein riviertje. We hebben nog nergens zoveel toeristen gezien als hier, maar ze lopen wel allemaal in natte kleren rond. Je kunt hier namelijk achter de waterval door lopen en dat doen de meesten dan ook. Het pad ernaar toe is glibberig en met onze camera's willen we dat risico liever niet lopen. De zon schijnt intussen uitbundig en vanaf een bankje naar al die natte en glijdende mensen kijken is wel net zo gezellig.

Na een uurtje houden we het voor gezien. We willen nog naar Vic dat nog eens 150 km oostelijker ligt. Op deze route liggen op de meest mooie plekjes die niet in de gids te vinden zijn nog een aantal caches. En we kunnen er niet voorbij rijden zonder toch even te kijken of we ze kunnen vinden. Zo ook bij de Skogafoss. "Die ligt hier maar 400 meter vandaan" "Zullen we die dan ook nog maar..?" Langs de waterval klauteren we via honderden trappen naar boven waar we een fantastisch uit zicht hebben over de besneeuwde bergen, de vlaktes en de zee met wat kleine eilandjes. De cache is ook hier weer snel gevonden, en het was dan ook de moeite waard van die hele klim naar boven.

Ondertussen wordt het toch wel weer laat en we moeten ook nog eens dat hele stuk terug. Jammer genoeg langs dezelfde weg. De enige andere weg is geen optie, die is alleen met een 4x4 te berijden. Vic overslaan en terug is ook geen optie, want zo langzamerhand krijgt ons autootje ook dorst en het dichtsbijzijnde tankstation is in Vic. Dan toch nog maar doorrijden en daar krijgen we geen spijt van.
De afslag naar Dyrholaey kunnen we niet aan ons voorbij laten gaan. De grote zwarte rotsformatie lonkt al van ettelijke kilometers voordat we de afslag überhaupt gezien hebben. De zwarte stranden, de woeste golven die tegen de kliffen slaan doen ons denken aan de kust in Tenerife. We klimmen tot het hoogste punt maar zelfs zijn we voor de hoog opspattende golven niet veilig. Maar wel prachtig voor de foto's.
En dan toch snel door naar Vic, het kleine vissersplaatsje een tiental kilometers verderop. De papegaaiduikers, waar het dorpje zo om bekend staat, laten zich niet zien. We hebben ook de tijd niet meer om ernaar op zoek te gaan. Nog even een korte wandeling over het pikzwarte strand, de tank volgooien en dan dezelfde weg terug naar Keflavic, naar ons hotel.

En hoewel we ons hebben voorgenomen om echt, maar dan ook echt meteen terug te rijden, het lukt ons maar niet om aan de vele mooie plekjes zomaar voorbij te rijden. Stoppen, foto's maken, cache zoeken en dan moeten we toch..... Of nee "kijk, zullen we hier ook nog even stoppen?"

Na een snelle hap bij Subway, die ook in IJsland te vinden is, rijden we om kwart over negen Keflavic binnen. Nog even dit verslagje typen, kopje thee en alvast een beetje "onze tiende" vieren en dan het bed in. In Nderland is het nu alweer een uur 's nachts.
Welterusten